Źdźbła traw i kłosy to częste pamiątki, które psy przynoszą do domu w swojej sierści ze spacerów. Sprzyja to powstawaniu kołtunów, ale nie tylko.
Jeśli nie zostaną w porę usunięte, mogą sprzyjać powstawaniu kołtunów, ale mogą też podrażniać skórę i być przyczyną jej miejscowego zapalenia. Kłosy mają ostro zakończone wąsy, które nie dość, że uniemożliwiają jego cofanie się, to jeszcze sprzyjają głębszej penetracji tkanek.
W jaki sposób kłosy dostają się do organizmu psa?
Źdźbła trawy i inne materiały pochodzenia roślinnego dostają się do organizmu psa podczas węszenia, tropienia lub łapczywego jedzenia trawy.
Ciało obce zostaje przez przypadek zaaspirowane wraz z powietrzem do nozdrzy lub jamy ustnej pupila. Może przyczepić się do dziąseł, ale może też przemieścić się głębiej – do układu pokarmowego poprzez gardło lub może zostać zaaspirowane do oskrzeli.
Psy długowłose, np. yorkshire terrier, owczarek niemiecki, golden retriever, owczarek szkocki, papillon czy chin japoński często przynoszą ze spacerów różnego rodzaju źdźbła i kłosy, które z łatwością przyczepiają się do ich sierści lub włosów.
Kłos u psa. Jakie zagrożenia wiążą się z wbitym lub zaaspirowanym kłosem?
Kłosy i inne ostre ciała obce to nie tylko problem kosmetyczny, a duże zagrożenie dla zdrowia i życia zwierząt. Wąsy kłosów, po wbiciu się w skórę, nabłonki oddechowe lub błonę śluzową przewodu pokarmowego, wywołują miejscowy stan zapalny, ale nie to jest najgorsze.
Taka sytuacja to doskonała okazja dla bakterii do kolonizacji okolicy z otwartą, wciąż pogłębiającą się raną. Jeśli pies nie otrzyma pomocy weterynaryjnej, miejscowe zakażenie bakteryjne może przybrać charakter uogólniony. Bakterie można podzielić na ropotwórcze i nieropotwórcze. Infekcja wywołana tymi pierwszymi wiąże się z powstaniem ropnia.
Kłos w układzie oddechowym psa
Kłos, w zależności od jego budowy, może przedostać się poprzez gardło, krtań, tchawicę, aż do oskrzeli. Pies może też zaaspirować fragment kłosa do nozdrzy podczas węszenia. Taka sytuacja zdarza się niestety często.
Wędrujący kłos u psa (w układzie oddechowym) wymaga od opiekuna szybkiej reakcji.
W wyniku mechanicznego drażnienia nabłonka oddechowego pies może chrapać, ale przede wszystkim rozwija się lokalny proces zapalny, który może przybrać charakter ogólny, doprowadzając do zapalenia płuc u psa. Uszkodzenie mechaniczne nabłonków oddechowych to doskonała okazja dla drobnoustrojów – bakterii, wirusów i grzybów do kolonizacji. Jeśli pies nie otrzyma szybko pomocy, to stan zapalny (powikłany infekcją) będzie postępować.
Jakie są objawy kłosa w układzie oddechowym psa?
Kłos lub inne ciało obce zaaspirowane do oskrzeli wywołuje odruchowy kaszel u psa. Zwierzę ma trudności z oddychaniem, może przyjmować postawę odbarczającą – kładzie nisko głowę i jednocześnie wychyla do przodu szyję. Jego błony śluzowe mogą być blade lub wręcz sine. Zwierzę potrzebuje natychmiastowej pomocy lekarza weterynarii.
Jakie psy są narażone na aspirację kłosa (do układu oddechowego lub pokarmowego)?
- psy myśliwskie;
- psy sportowe;
- psy bardzo aktywne;
- psy tropiące.
Kłos w układzie pokarmowym psa
Teoretycznie wszystko, co znajduje się w gardle i następnie w przełyku powinno przemieścić się do żołądka i dalej do jelit. Niestety, nie zawsze jest to możliwe. Ostre kłosy z łatwością przyczepiają się do tkanek i je penetrują. Fizjologiczne mechanizmy usuwania ciał obcych przez organizm psa na nic się wówczas zdają.
Budowa kłosa sprzyja jego zakotwiczeniu w miejscu, do którego się przyczepił. Może oczywiście migrować, ale ta migracja nie jest dla organizmu psa obojętna. Towarzyszą jej miejscowe stany zapalne, które są spowodowane mechanicznymi uszkodzeniami błony śluzowej przewodu pokarmowego. Usunięcie kłosa wymaga wówczas interwencji lekarza weterynarii.
Objawy kłosa w układzie pokarmowym psa
Objawy są niespecyficzne. Pies może mieć zachowany apetyt, ale może też jeść mniej lub w ogóle odmawiać przyjmowania posiłku. Wewnętrzna temperatura psa może być podwyższona. Pupil może wymiotować krwistą treścią. Jeśli kłos utknął w gardle, to ślina czworonoga może być podbarwiona na różowo (od sączącej się krwi w miejscu wbicia ciała obcego).
Wbity kłos w skórze psa
Skóra psów jest wbrew pozorom bardzo delikatna. Ostro zakończony kłos bez większych trudności się w nią wbija i z czasem penetruje coraz głębsze jej warstwy, jeśli nie zostanie w porę usunięty. Miejsca, w których kłosy wbijają się najczęściej to:
- przestrzenie międzypalcowe;
- pachwiny;
- okolica brzucha;
- zad i okolica pod ogonem;
- okolica uszu.
Objawy kłosa w skórze psa
Pies może bardziej, niż zwykle, interesować się miejscem, w którym utkwił kłos. Może je lizać, drapać, ocierać się o nie i nawet podgryzać. Czworonóg jest niespokojny, nieefektywnie odpoczywa i może też popiskiwać, manifestując tym samym, że go boli.
Jeśli kłos utkwił w kończynie, to ten może kuleć i niefizjologicznie unosić ją nawet podczas spoczynku. Ostre źdźbła trawy często wbijają się w skórę przestrzeni międzypalcowej. Ta okolica jest wbrew pozorom bardzo delikatna i podatna na uszkodzenia. Warto sprawdzić ją w pierwszej kolejności, jeśli podejrzewasz, że wbity kłos lub inne ciało obce może być przyczyną kulawizny.
Okolica skóry z wbitym kłosem może być zaczerwieniona i obrzęknięta, może sączyć się z niej krwisty płyn lub nawet ropa.
Jakie psy są narażone na wbicie się kłosa w skórę?
- psy z włosami lub długą sierścią;
- psy z sierścią bez podszerstka;
- psy ze zwisającymi uszami;
- psy, które często się tarzają się w trawach na spacerach.
Kłos wbity w łapę - jak temu zapobiegać?
Staraj się zabierać psa na spacer w miejsca, w których nie ma żadnych niebezpiecznych elementów, o które pies mógłby się zranić. Dotyczy to także kłosów, ostrych źdźbeł traw i innych ostrych elementów pochodzenia roślinnego – np. przekwitniętych ostów. W czasie żniw możesz też zakładać czworonogowi specjalne buty dla psa z grubą, antypoślizgową podeszwą.
Jeśli twój pies ma długą sierść lub włosy, to koniecznie rozczesuj je codziennie, np. po wieczornym spacerze. Ta wieczorna rutyna jest bardzo ważna, ponieważ pozwala na usunięcie kłosa jeszcze zanim wbije się w skórę.
Raz w tygodniu (lub częściej, jeśli twój pies ma zwisające uszy lub ma nawracające infekcje uszu) zaglądaj do uszu psa. Sprawdź, czy są czyste, czy nie są cieplejsze niż zwykle lub zaczerwienione. Zwróć uwagę, czy pupil zachowuje się inaczej, gdy próbujesz dotknąć jego uszu.
Jeśli w uchu znajduje się ciało obce, pupil może instynktownie się wyrywać, nie pozwalając ci wykonanie tej czynności. Musisz wiedzieć, że już samo omacywanie tej okolicy może go po prostu boleć.
Kłos w uchu psa
Kłosy, przekwitnięte osty i inne ostre, roślinne elementy często przyczepiają się do długiej sierści na obwisłych uszach zwierząt. Jeśli nie zostaną szybko usunięte, mogą ranić małżowinę uszną (przechodzić przez nią na wylot) i wędrować aż do kanału słuchowego.
Kłosy wbijają się też często w uszy psów z krótką sierścią i z małymi, sterczącymi uszami. Z tą różnicą, że ranią wówczas zewnętrzny przewód słuchowy, a nie samą małżowinę.
Objawy kłosa w uchu psa
Objawy są takie same, jak przy infekcji ucha u psa. Okolica narządu słuchu jest obrzęknięta, skóra jest zaczerwieniona i widoczna jest rana, z której może sączyć się surowiczo-krwisty lub ropny płyn. Pupil może nie pozwalać sobie na omacywanie tej okolicy, bo wbity kłos w ucho psa jest przyczyną dużej bolesności. Objawy dotyczą zazwyczaj tylko jednego ucha, rzadziej dwóch.
Wbity kłos u psa – co zrobić?
Niezależnie od lokalizacja kłosa, nie próbuj go wyciągać samodzielnie. Jego budowa sprzyja rozpadaniu się na kawałki. Jeden lub kilka z nich mogą zostać w skórze, nawet jeśli będziesz usuwać go delikatnie.
Dlatego zabierz psa do lekarza weterynarii. Specjalista dokładnie oczyści okolicę, w której utkwiło ciało obce, poda antybiotyk działający miejscowo lub ogólnoustrojowo oraz leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, jeśli będzie taka konieczność.
