Akita Inu

Dopuszczalna jest maść płowa, sezamowa, pręgowana i biała. Przy każdej maści wymagane jest urajiro - białawe znaczenia na bokach kufy, policzkach, spodniej stronie żuchwy, szyi, klatki piersiowej, tułowia i ogona oraz na wewnętrznej części kończyn.

Szata jest podwójna, włos okrywowy twardy i prosty, a podszerstek miękki i gęsty. Na kłębie, zadzie i ogonie włosy są nieco dłuższe niż na reszcie ciała.

Oczy są brązowe, im ciemniejsze, tym lepiej. 

Japoński pies akita to szpic o mocnej budowie i harmonijnej sylwetce – czasem błędnie nazywany owczarkiem japońskim. Ma szerokie czoło i wyraźnie zaznaczony stop. Oczy są stosunkowo niewielkie, niemal trójkątnego kształtu, podobnie jak grube, nieco zaokrąglone na końcach uszy, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu. Ogon jest wysoko osadzony i gruby. Noszony mocno zwinięty nad grzbietem. Akita wygląda niezwykle szlachetnie i godnie, a jednocześnie charakteryzuje się wyjątkową prostotą.

Ten japoński pies jest zdystansowany, ale czuły wobec członków swojej rodziny. W przeciwieństwie do wielu pierwotnych ras potrafi okazywać uczucia. Jedynie wobec obcych wydaje się zimny i kompletnie obojętny. 

Zabawa nie stanowi dla akity źródła motywacji. Z wyższością będzie patrzeć na swojego pana, który spróbuje nawiązać z nią kontakt poprzez zabawę. 

Szczeniaki tej rasy są jednak bardzo ekspresyjne i uwielbiają się bawić. Po osiągnięciu dorosłego wieku pies traci ochotę na rozrywkę i potrafi sam się sobą zająć.

Akita inu to bez wątpienia jedna z najspokojniejszych ras. Zrównoważone usposobienie jest typową cechą tych psów. Akity są łagodne i spokojne do tego stopnia, że możemy niemal zapomnieć o mieszkającym z nami pod jednym dachem psie.

Akita Inu jest inteligentny, szybko rozumuje, a czasem potrafi nawet zaskoczyć swojego pana. Inteligencja ta chowa się jednak czasem pod uporem. To mało posłuszny pies i czasem trudno jest uzyskać jego uwagę. 

Inteligencja akity jest jednak widoczna w łatwej adaptacji psa do różnych trybów życia. 

Początkowo psy te były wykorzystywane do polowań. Szybko jednak zmieniono ich przeznaczenie i akity stały się psami stróżującymi i używanymi do walk. Do dziś zachowały pewien instynkt drapieżnika, ale nie jest on u nich najistotniejszy. 

Obecnie akita to raczej pies do towarzystwa lub wystawowy.

Akita nie skacze na nieznajome osoby podczas spacerów. Wobec tych, których uznaje za obcych, a nawet za zagrożenie, okazuje dystans, powoli obserwując i analizując sytuację przed jakąkolwiek reakcją. 

W wielu przypadkach postanawia odwrócić się plecami i zająć własnymi sprawami. Nie łatwo obdarza zaufaniem.  Niezbyt dobrze również znosi pieszczoty i kontakt fizyczny ze strony obcych osób, nawet jeśli mają one dobre intencje. 

Jak wiele szpiców, japoński pies akita ma niezależny charakter. Jest raczej pewny siebie i samodzielnie podejmuje decyzje. Jednak dzięki współczesnej selekcji wzmacniającej cechy psa do towarzystwa, okazuje wielkie przywiązanie do swoich właścicieli. 

Samotność nie leży w charakterze akity inu, ale też specjalnie się jej nie boi. Podczas nieobecności właściciela potrafi zachowywać się spokojnie. Konieczne jest jednak zapewnienie psu ruchu przed i po każdym okresie samotności.

Pod spokojną powłoką kryje się nieraz ognisty temperament i uparta natura. Nie ufajmy pozorom, akita nie jest zbyt posłusznym psem. 

Rozumie i szybko przyswaja to, czego od niej chcemy, ale potrafi stosować strategie, by nas zignorować, jeśli uzna, że polecenia nie mają dla niej sensu. 

Akita nie jest psem skorym do zabawy, nie przejawia też specjalnego łakomstwa, konieczne jest zatem nawiązanie odpowiedniej relacji, by pies współpracował z właścicielem. Bez zaufania między zwierzęciem a panem skuteczne wychowanie akity inu nie odniesie skutku. 

Szkolenie powinno być konsekwentne, a jednocześnie łagodne, by nie naruszyć psychiki tego wrażliwego psa. 

Akita szczeka niewiele. Jest spokojnym i opanowanym psem, który nadaje się do życia w mieszkaniu. 

Pies ten jest niezmiernie wierny i przywiązany do swojej rodziny, dlatego nie przepada za samotnymi spacerami. Czasem może niechętnie wracać do swojego pana, ale nigdy nie ruszy się nigdzie bez niego. 

Akity są spokojne i zrównoważone, nie mają skłonności do niszczenia. W pierwszych miesiącach życia szczenięta akity mogą oczywiście trochę narozrabiać, zwłaszcza gdy pies dopiero przyzwyczaja się do zostawania samemu. 

Akita nie odmówi posiłku ani smakołyka w nagrodę za dobre zachowanie, ale nie jest żarłocznym psem. Zdecydowanie przedkłada jakość nad ilość. 

Ten pies jest nieufny wobec obcych i początkowo hodowano go jako psa stróżującego. Świetnie sprawdzi się jako obrońca. Tworzy wokół siebie obszar, do którego wpuszcza znane sobie osoby i otoczenie. 

Jeśli wkroczy na niego ktoś inny, akita okaże nieufność, może też wysyłać wyraźne znaki ostrzegawcze. 

Akita nie jest dobrym psem dla niedoświadczonych osób. Jej szkolenie i socjalizacja wymagają konsekwencji, cierpliwości i dyscypliny. Wyłącznie osoby doświadczone lub świadome tych aspektów sprawdzą się jako właściciele tej rasy. 

Niedbałe szkolenie i słaba socjalizacja będą mieć poważne konsekwencje dla psa. 

Pies świetnie nadaje się do życia w mieszkaniu z dwóch powodów. Jest bardzo spokojny i przedkłada odpoczynek nad bieganie po ogrodzie, a poza tym prawie wcale nie szczeka. Poza tym dzięki swojej niezależności potrafi położyć się w kącie na długi czas, nie wymagając od nikogo uwagi. Do dobrego samopoczucia nie potrzebuje ogrodu ani częstych wyjść na zewnątrz. 

Jednak bez względu na to, czy pies mieszka w domu z ogrodem czy też w mieście, potrzebuje codziennych, co najmniej godzinnych spacerów. 

Akita potrzebuje ruchu, ale nie jest typem sportowca. Bez problemu dostosuje się do trybu życia swojego pana. Musimy jednak zadbać o codzienne spacery, ponieważ mimo wszystko pies ten potrzebuje aktywności i stymulacji społecznej i węchowej.

Osobom uprawiającym sport akita inu może towarzyszyć podczas biegania lub jazdy na rowerze. Dzięki swojej wytrzymałości świetnie poradzi sobie w różnych dyscyplinach, o ile tylko jest odpowiednio wytrenowany. 

Duży rozmiar psa nieco utrudnia transport. Ponadto jego wrażliwość i nieufność sprawiają, że może on unikać nieznanych sobie sytuacji. Odpowiednia socjalizacja może złagodzić ten aspekt, ale akita nie jest najlepszym towarzyszem podróży.

Akita może mieszkać z kotem, ale najlepiej, jeśli do obecności drugiego zwierzęcia  będzie się przyzwuczajać od szczeniaka. Konieczna jest wczesna socjalizacja. 

Naturalna postawa akity (wolny i sztywny chód, wyprostowane uszy i podniesiony ogon) przypomina postawę psa gotowego do ataku lub szukającego kłopotów. Dlatego też kontakty z innymi psami są trudne – zachowanie akity odbierają one jako zagrożenie. 

Początkowo akitę wykorzystywano do walk i zachowała ona ślady pierwotnego instynktu. Można je złagodzić dzięki wczesnej i odpowiedniej socjalizacji. 

Pies ten dobrze dogaduje się z dziećmi, lubi ich towarzystwo, ale pod warunkiem, że należą one do jego rodziny i z nimi dorastał. Ze względu na wrażliwy i spokojny charakter zwierzęcia dzieci nie powinny mu dokuczać, bo może zareagować w gwałtowny sposób. 

Ze względu na swój spokój akita nadaje się dla starszych osób lubiących tę rasę. Mogą jednak zdarzyć się sytuację, że trzeba będzie siły, aby zapanować nad psem, zwłaszcza samcem, podczas spotkań z innymi osobnikami tej samej płci. 

Wiosną i jesienią akita linieje bardzo mocno, traci wtedy całe kłęby sierści. Wymaga w tym okresie codziennego, dokładnego wyczesywania. 

Długość życia akity inu to około 13 lat.

Ze względu na swój pierwotny charakter akita może wydawać się odporna, jednak w rzeczywistości jest dość wrażliwa. 

Pies tej rasy wytrzymuje upały, ale najchętniej spędza je w chłodnym kącie. 

Obfite futro akity zapewnia jej doskonałą ochronę przed zimnem i wilgocią, może przebywać na zewnątrz bez względu na pogodę. 

Akity inu nie są nadmiernie łakome i nie wykazują skłonności do nadwagi. Nie powinniśmy jednak przekarmiać psa, zwłaszcza jeśli jego aktywność fizyczna pozostaje stosunkowo niewielka. 

• łojotokowe zapalenie gruczołów łojowych (wrodzona choroba skóry),
• zespół Vogta-Koyanagiego-Harady (wrodzone schorzenie obejmujące zapalenie mózgu i tęczówki oka, depigmentację skóry i nosa itp.).
   

Akita inu to bardzo stara rasa pochodząca z Japonii. Na początku zwierzęta służyły jako psy myśliwskie, potem jako stróżujące i do walk. Obecnie rasa uważana jest w Japonii za skarb narodowy, została wpisana na listę japońskich tradycji, które należy chronić. W Japonii istniały dwie główne linie: dewa i ichinoseki. Pierwsza, wykazująca ewidentne cechy skrzyżowania z rasami molosowatymi, została wyselekcjonowana w Ameryce i dała początek akicie amerykańskiej. Druga, bardziej przypominająca oryginalny typ, została wybrana przez Japończyków jako idealna i znana jest obecnie jako akita inu.