Pixie-bob

Dopuszcza się wszystkie odcienie brązowych cętek, niemniej jednak najbardziej pożądane są odcienie najcieplejsze. Maść delikatnie rozmyta przez ticking. Tło w mysim odcieniu szarości.

Cętkowany oraz pręgowany.

Występuje w dwóch odmianach:

• Odmiana krótkowłosa: sierść wełnista w dotyku, nie przylega do ciała tak mocno jak u odmiany długowłosej, na brzuchu dłuższy włos. 
• Odmiana długowłosa: włos długości około 5 cm i bardziej przylegający do ciała niż u odmiany krótkowłosej.

Złote, żółte, brązowe, brunatne, zieleń agrestowa.

Pixie-bob to mocny i masywny kot o dzikim wyglądzie. Choć z wyglądu przypomina rysia, ma bardzo łagodny charakter typowego domowego kota.

Kot tej rasy na pewno będzie miał swoje fazy czułości i jasno zakomunikuje, kiedy ma ochotę na pieszczoty. Dotyk jego wełnistej sierści pod palcami z całą pewnością będzie niezwykle przyjemny.

Trzeba pamiętać, że pixie-bob potrzebuje codziennej porcji wspólnych zabaw, a także samodzielnej aktywności fizycznej – np. na zamontowanych na ścianie półkach czy kocim drzewie.

Koty tej rasy słyną z zamiłowania do życia rodzinnego. Niemniej jednak – jak to zazwyczaj bywa – mogą pojawić się wyjątki od tej reguły. Samemu trzeba się przekonać, czy nasz pixie-bob jest spokojnym domatorem.

Bez wątpienia potrafi wprawić w ruch swoje szare komórki, jeśli tylko wymaga tego sytuacja. Nie wolno go nie doceniać, bo potrafi nieźle zaskoczyć!

Powszechnie uważany za stosunkowo towarzyskiego kota. Niewykluczone, że gości w domu będzie witać wraz z opiekunem!

Bez problemu zostaje sam w domu. O ile ma zapewnione jakieś zajęcie, na przykład miskę interaktywną, koci plac zabaw, matę węchową, punkt obserwacyjny na parapecie itd., zajmie się swoimi sprawami aż do powrotu opiekuna.

Nie jest szczególnie gadatliwy, ale od czasu do czasu potrafi wdać się w dyskusję z opiekunem, a niekiedy ćwierkać i gruchać.

Tak jak wszystkie koty, pixie-bob potrzebuje regularnych sesji rozładowujących jego pokłady energii. Zadowoli się codzienną zabawą z opiekunem oraz zabawą w pojedynkę. Jest to kot silny i dość zwinny, lubi wspinać się, jest też ciekawy świata. Warto dostosować otoczenie do jego potrzeb – jest to możliwe nawet w niewielkim mieszkaniu. Najlepiej sprawdzą się wysoko zamontowane akcesoria, takie jak przywiercone do ściany półki.

Choć koty tej rasy najbardziej lubią domowe zacisze, zawsze trzeba jednak zwracać szczególną uwagę na okna i drzwi. Okna – jak w przypadku każdego kota – trzeba zabezpieczyć.

Pixie-bob jest dość dużym i silnym kotem. Trzeba więc mu zapewnić odpowiednią ilość pożywienia. Choć nie jest z natury żarłoczny, mimo wszystko należy uważać, żeby nie jadł więcej niż potrzebuje, bo może to doprowadzić do rozrostu tkanki tłuszczowej kosztem mięśni i związanej z tym nadwagi.

Pod warunkiem, że zwierzęta zostaną sobie przedstawione we właściwy sposób (socjalizacja z izolacją), nie powinno być problemu z zamieszkaniem kota pixie-bob razem z innym kotem.

O ile otoczenie kota jest odpowiednio przystosowane do jego potrzeb, pixie-bob może bez problemu mieszkać razem z psem, a nawet bardzo się z nim polubić.

Koty tej rasy są dobrymi towarzyszami dla dzieci. Bardzo lubią się z nimi bawić, ale też wspólnie odpoczywać!

Ze względu na stosunkowo spokojny charakter, kot tej rasy może być odpowiedni dla starszej osoby, o ile opiekun jest w stanie zapewnić kotu odpowiednią dawkę aktywności.

Koty rasy pixie-bob gubią bardzo mało sierści.

Długość życia kotów rasy pixie-bob waha się od 12 do 20 lat, a średnia wynosi 14 lat.

Dzięki bardzo gęstemu futerku, pixie-bob świetnie znosi niskie temperatury. Natomiast gorzej radzi sobie z upałami.

W porównaniu z innymi rasami kotów, pixie-bob nie ma skłonności do nadwagi.

Nie ma żadnej choroby charakterystycznej dla tej rasy.
Niemniej jednak pixie-bob narażony jest na inne typowo kocie choroby, jak choćby schorzenia jamy ustnej. Niektóre koty mogą mieć problemy z kręgosłupem, jednak są to schorzenia rzadkie, ponieważ hodowcy nie promują jak największego skracania ogona (preferowany jest krótki ogonek w rysim stylu).

Pixie-bobów nie krzyżuje się z innymi rasami.. 

Niektóre źródła twierdzą, że nie należy rozmnażać dwóch pixie-bobów posiadających dodatkowe palce (czyli obarczonych polidaktylią), gdyż może to prowadzić do zniekształceń stóp. Żadne badania naukowe nie potwierdzają jednak tej teorii.

W 1986 roku, Carol Ann Brewer ocaliła pewnego kota. Był to kocur o bardzo krótkim ogonie, sięgającym mu zaledwie do kolan. Nazwała go Keba. Znajda skrzyżował się z niewysterylizowaną domową kotką o imieniu Maggie, która urodziła miot kociąt. Pani Brewer postanowiła zachować dla siebie jednego z maluchów – cętkowaną, rudo-płową kotkę o imieniu Pixie. Stąd właśnie pochodzi nazwa rasy. Tak pani Brewer rozpoczęła próby wyodrębnienia kotów o cechach typowych dla pixie-bobów. W rezultacie tych wysiłków, w 1993 roku postanowiła złożyć w międzynarodowej organizacji felinologicznej TICA wniosek o rejestrację nowej rasy. Niemniej jednak pixie-bob zaczął oficjalnie funkcjonować jako rasa dopiero w 1998 roku, gdy kot tej rasy po raz pierwszy otrzymał rangę championa.