Kot syberyjski

Pewne kolory oraz ich odcienie są niedopuszczalne. Są to umaszczenia czekoladowe, cynamonowe, liliowe i płowe.

Francuska organizacja felinologiczna LOOF koty syberyjskie kolorpoint rejestruje pod nazwą rasy Neva Masquerade.

półdługie

Wszystkie kolory oczu kota syberyjskiego są przepiękne, począwszy od żółtego aż po zielony, oraz niebieski u osobników o umaszczeniu kolorpoint.

Kot syberyjski jest duży i ciężki ze względu na mocne kości i rozwiniętą muskulaturę. Jego sylwetkę często żartobliwie porównuje się do beczułki. Półdługi włos okrywowy oraz podszerstek syberyjczyka są bardzo gęste, a szczególnie w zimie, kiedy można podziwiać przepiękną futrzaną grzywę wokół głowy.

Kontakt z grubym, zimowym futrem kota, jest niezwykle przyjemny podczas głaskania.

Aby rozwijać swą znakomitą muskulaturę, kot syberyjski potrzebuje ruchu. Oczywiście biega przede wszystkim po to, żeby rozładować nadmiar rozpierającej go na co dzień energii. Spróbujcie użyć miotełki do kurzu, a zobaczycie, jak szybko syberyjczyk zgłosi się do pomocy w sprzątaniu!

Kot syberyjski ma w sobie siłę, ale też duże pokłady spokoju, dzięki czemu potrafi wyciszyć się przy boku opiekuna.

Zrobi wszystko, żeby zrozumieć, czego oczekuje od niego opiekun. Dla nagrody, w mig nauczy się podawać łapę!

Syberyjczyk to kawał kota, ale mimo to może się okazać nieufny wobec obcego, który zakłóca mu domową codzienność. W każdym razie, najbardziej ciekawskie osobniki nie odmówią sobie możliwości poznania nowego członka rodziny!

Lubi spać w odosobnieniu i z dala od domowego zgiełku, ale od czasu do czasu przyjdzie odsapnąć przy boku opiekuna.

Ponieważ jest bardzo duży, nie da się go nie zauważyć, więc na szczęście nie czuje potrzeby komunikowania się za pomocą głosu!

Ten domowy kot musi mieć możliwość rozładowania energii. W przeciwnym wypadku z nudów zaczyna się objadać. Proponując mu rozmaite samodzielne aktywności i bawiąc się z nim piórkiem lub wędką, zmuszamy go do ruchu, którego tak bardzo potrzebuje dla dobrego samopoczucia.

Ponieważ futro chroni go przed zimnem i deszczem, syberyjczyk bardzo dobrze znosi złą pogodę, gdy jest poza domem. Jest duży i tak silny, że potrafi się wspinać, więc bez problemu może przejść przez płot. Trzeba na niego uważać!

To naturalne, że apetyt kota syberyjskiego jest wprost proporcjonalny do jego rozmiarów oraz wysokiego poziomu codziennej aktywności fizycznej.

Kot syberyjski bardzo lubi towarzystwo innych kotów. Niemniej jednak wspólnie mieszkanie pod jednym dachem uda się tylko pod warunkiem, że zwierzęta zapoznają się zgodnie ze sztuką, a dom będzie urządzony w taki sposób, że każdy z nich ma przestrzeń tylko dla siebie.

Przy pierwszym spotkaniu syberyjczyk na pewno będzie chciał się schować albo gdzieś wskoczyć, żeby z wysoka obserwować nowe zwierzę, które wkrótce przewróci mu życie do góry nogami. Mimo to, jeśli będą poznawać się stopniowo i pod okiem opiekunów, kot syberyjski z psem nauczą się żyć pod jednym dachem.

Ponieważ kot syberyjski jest duży, nie ma szans, że dzieci go nie zauważą. To, czy nauczą się dobrze spędzać razem czas, w dużym stopniu zależy od tego, jak dzieci będą go traktować i zachęcać do wspólnej zabawy oraz od ich znajomości języka kociego ciała. Kluczem do sukcesu jest edukacja dzieci i nadzór dorosłych.

Syberyjczyk to zrównoważony kot, który świetnie nadaje się na towarzysza spokojnej osoby. Naturalnie młode osobniki są bardziej ruchliwe, dlatego przy zakupie trzeba hodowcę poprosić o wskazanie kociaka, który najmniej dokazuje.

Podczas wiosennego linienia, kot syberyjski pozbywa się nadmiaru grubego, ochronnego zimowego futra, które w lecie nie będzie mu potrzebne.

Średnia długość życia kota syberyjskiego wynosi od 15 do 20 lat.

Włos okrywowy i podszerstek zapewniają mu dobrą ochronę przed deszczem i niskimi temperaturami. Oprócz tego, po prostu jest kotem o raczej dobrym zdrowiu. Niemniej jednak nie najlepiej znosi upały, pomimo że jego futro dostosowuje się do zmian pór roku.

Już sama budowa ciała kota syberyjskiego sprawia, że wydaje się okrąglutki. Nie wolno pomylić naturalnych kształtów z oznakami nadwagi! Dlatego trzeba dopilnować, aby odżywiał się odpowiednio do prowadzonego trybu życia i nie tył. Szczególnie, że przy takiej ilości sierści bardzo trudno zauważyć dodatkowe kilogramy.

Kotu syberyjskiemu mogą doskwierać te same dolegliwości, co innym kotom, jak choćby choroby jamy ustnej i przyzębia. Mogą się też pojawić inne schorzenia:

• Kardiomiopatia przerostowa, czyli zgrubienie mięśnia sercowego. W rezultacie prowadzi do niewydolności serca w postaci arytmii, a nawet obrzęku płuc. Badanie przesiewowe przeprowadza się echokardiografem i powinno być powtarzane każdego roku. Aby poprawić komfort życia chorego kota, można zastosować leczenie.
• Niedobór kinazy pirogronianowej to choroba dziedziczna, która u chorego kota prowadzi do anemii. W zależności od tempa rozwoju choroby, kotek może żyć bardzo krótko (rok) albo stosunkowo długo (około dziesięciu lat). Przeprowadzenie przesiewowego badania DNA da odpowiedź, czy kot jest nosicielem choroby na jednym czy na obu allelach.

Zwykle w miocie przychodzą na świat cztery kocięta.
Nie dopuszcza się krzyżowania z osobnikami innych ras.

Wywodzący się z południa Syberii kot syberyjski najprawdopodobniej pochodzi ze skrzyżowania dzikich kotów z kotami domowymi występującymi w tym regionie. Dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych, pewna para hodowców sprowadziła z Sankt Petersburga pierwsze koty syberyjskie, aby rozpocząć hodowlę w Niemczech. Syberyjczyki do USA  trafiły w 1990 roku, a międzynarodowa organizacja felinologiczna TICA oficjalnie uznała rasę osiem lat później.