Singapura - kot singapurski

Ciepła kość słoniowa

Ciemnobrązowy ticking. 

Charakterystyczne umaszczenie z nadającym wrażenie srebrzystości tickingiem nosi nazwę agouti.

Sierść bardzo krótka, nieco dłuższa wzdłuż ciemnej pręgi grzbietowej biegnącej od głowy po koniec ogona. 

Intensywnie zielony, orzechowy, złoty lub miedziany. Nie dopuszcza się koloru niebieskiego i akwamaryny.

Singapura to najmniejsza rasa świata, ale pomimo swych niepozornych rozmiarów kot ten jest zwierzęciem o mocnej budowie ciała i dobrze rozwiniętej muskulaturze. Mimo drobnej postury i z pozoru delikatnej budowy jest silny, co dla osób oceniających go po na pierwszy rzut oka może być zaskakujące… Singapura ma prostokątny tułów z dobrze rozwiniętą klatką piersiową. Jego głowa jest niewielka, z dość płaskim pyszczkiem, mocną brodą. Zagłębienie poduszeczek z wibrysami uwydatnia charakterystyczny pyszczek singapurczyka.

Ten malutki kotek uwielbia ciepło i czułość opiekuna – jest prawdziwym pieszczochem. Zwinięty w kłębek i wtulony w bok członka rodziny zaznaje zasłużonego odpoczynku!

Choć pośród kotów rasowych jest najmniejszy, to wcale nie znaczy, że jest mniej ruchliwy! Potrafi zrobić zabawkę z czegokolwiek, co wpadnie mu w łapki!

Zazwyczaj jest raczej spokojny – co nie znaczy, że cały dzień siedzi bezczynnie! Podobnie jednak jak inne koty, pomiędzy wariackimi zrywami, potrzebuje czasu na odpoczynek! To zupełnie naturalne, że po fazie aktywności fizycznej i umysłowej musi zregenerować siły. 

Kotka singapurskiego może interesować i intrygować wiele spraw, a jego ciekawość nie raz doprowadzi do sytuacji, gdy będzie musiał się wykazać nie lada kreatywnością, aby wykaraskać się z kocich kłopotów, w które sam się wpakował!

Jeśli za młodu miał do czynienia z różnymi typami ludzi, jako dorosły kot powinien być raczej towarzyski i ciekawy w stosunku do nieznajomych. Oczywiście na początku może zachowywać niewielką powściągliwość, ale wobec osób, które się nim interesują i są dla niego delikatne, nieufność zniknie w ułamku sekundy.

Kot singapurski bardzo dobrze radzi sobie sam w domu, gdy jego opiekunowie są w pracy. Oczywiście po ich powrocie jest bardzo uradowany i nie opuszcza ich na krok, uczestnicząc we wszystkich rodzinnych aktywnościach! Nie zostawiajmy go samego na zbyt długo.

Ten mały kotek nie jest szczególnie rozmowny, ale potrafi się głośno odezwać, gdy jest taka potrzeba.

Singapura, tak samo jak każdy inny kot, potrzebuje ruchu. Trzeba pamiętać, aby codziennie zapewnić mu odpowiednią dawkę aktywności fizycznej – najważniejsze są zabawy z opiekunem, ale bardzo istotny jest również urozmaicony, stymulujący teren, na którym kot może próbować różnych zabaw czy wysiłku intelektualnego.

Ponieważ nie jest odporny na niskie temperatury, kotek singapurski raczej nie wybierze się na poszukiwanie przygód poza domem, gdy jest zimno. Niemniej jednak trzeba mieć na uwadze, że gdy świeci słońce i robi się ciepło, może dać się łatwo uwieść ładnej pogodzie.

Oczywiście mogą być wyjątki od reguły, ale koty singapurskie raczej nie są żarłoczne.

Kot singapurski może zakolegować się z innymi singapurami lub kotami innych ras, pod warunkiem, że zapoznanie zwierząt zostanie przeprowadzone zgodnie z zasadami socjalizacji z izolacją.

Kot singapurski może zakolegować się z innymi singapurami lub kotami innych ras czy kotami nierasowymi – pod warunkiem, że zapoznanie zwierząt zostanie przeprowadzone w odpowiedni sposób, przy użyciu metody socjalizacji z izolacją, która pozwala na uniknięcie niepotrzebnego stresu.

Dzieci, które są nauczone, jak z szacunkiem traktować kota, na pewno zaprzyjaźnią się z tą małą "pumą". Będą spędzać długie godziny na wspólnej zabawie, ku wielkiej obopólnej radości!

Będzie dobrym towarzyszem osoby starszej, która jest w stanie zaspokoić jego potrzeby w zakresie aktywności fizycznej i umysłowej.

Ten niewielki kotek gubi bardzo mało sierści. To wielka ulga dla osób, które chcą uniknąć konieczności częstego sprzątania z powodu obecności czworonoga w domu!

Singapura żyje od 15 do 18 lat.

Ponieważ ma bardzo krótkie futerko, kot singapurski nie ma naturalnej ochrony przed niskimi temperaturami. Dlatego należy dopilnować, żeby w okresie jesienno-zimowym nie wychodził z domu.

Singapura nie jest łakomczuchem. W razie wątpliwości co do częstotliwości karmienia i wielkości porcji można skonsultować się z zoodietetykiem, który obliczy, jaką dzienną porcję karmy powinien dostawać kot, aby była odpowiednia do jego potrzeb i chroniła przed nadwagą. 

Do tej pory nie odnotowano żadnej choroby, która u kota singapurskiego występowałaby częściej, niż u innych kotów domowych. Niemniej jednak u tej rasy dość często występuje niedobór kinazy pirogronianowej, więc zaleca się przeprowadzenie badania przesiewowego. Kinaza pirogronianowa jest enzymem, który na poziomie metabolicznym uczestniczy w rozkładzie cukrów w erytrocytach. Gdy kot ma niedobór kinazy, następuje obumieranie erytrocytów, co prowadzi do anemii wraz z jej wszelkimi objawami. Oprócz tego, kotom singapurskim mogą doskwierać te same dolegliwości, co wszystkim innym kotom domowym, na przykład schorzenia jamy ustnej i przyzębia.

Krzyżowanie z innymi rasami jest niedozwolone.

Jak wskazuje jego nazwa, ten uroczy kotek pochodzi z Singapuru (nota bene nazwa miasta pochodzi od dwóch sanskryckich słów oznaczających „miasto lwa”), miasta-państwa w południowo-wschodniej Azji. Istnieje spór dotyczący pochodzenia rasy, ponieważ pomimo że odkryto ją w Singapurze, była rozwijana głównie w USA. W 1970 roku pochodząca z USA para hodowców syjamów i kotów burmskich, państwo Meadow, z jednej z podróży do Singapuru przywieźli śliczne kotki o sierści w kolorze kości słoniowej z delikatnym połyskiem.

W 1971 roku, powróciwszy do Azji południowo-wschodniej w sprawach zawodowych, Hal Meadow wysłał żonie do USA kilka innych kotów, które ta postanowiła rozmnożyć. Trzy lata później małżeństwo przeprowadziło się do Singapuru razem z gromadką kotów. Dwa z nich były wnukami tych, które Hal przywiózł z Azji w 1971 roku. W końcu, w 1975 roku, hodowcy powrócili z pięcioma kotami singapurskimi do USA, gdzie we współpracy z brytyjskimi genetykami stworzyli program hodowlany. W roku 1987 inny hodowca, Gerry Mayes, pojechał do Singapuru w poszukiwaniu kolejnych kotów tej rasy, które następnie sprowadził do USA i zarejestrował w felinologicznej organizacji TICA.