Koty miniaturki : poznaj 8 niedużych ras kotów

Koty miniaturki – najpopularniejsze rasy

"Małe jest piękne" – wszyscy kochają przytulać kocięta, ale większość z nich prędzej czy później dorasta, co wcale nie oznacza, że stają się mniej "milusińskie". Jeśli jednak marzysz o kocie w rozmiarze XS, na pewno ucieszysz się z tego, że istnieją rasy kotów niewielkich rozmiarów - zarówno te naturalne, jak i wyhodowane przez człowieka.

Pamiętaj jednak, że rasy powstałe w wyniku utrwalonych przez hodowców mutacji genetycznych, choć urocze, są często słabego zdrowia i mogą cierpieć na różnego rodzaju wady wrodzone. Dotyczy to między innymi miniaturowych persów czy kotów rasy munchkin.

Kot singapurski (singapura)

Kot singapurski jest najmniejszą naturalną rasą kota na świecie. Dorosły kot osiąga średnio dwa razy mniejsze rozmiary niż przeciętny kot domowy. Z wyglądu (budowy ciała, kształtu głowy) kot singapurski podobny jest do kota burmskiego.

Charakterystyczne jest futro kotów tej rasy – jedwabiste, miękkie, ale nie puszyste (podszerstek nie powinien być zbyt gęsty). Każdy włos okrywowy singapury zdobią przynajmniej dwa poprzeczne, ciemne pasemka, tzw. ticking. Kontrastujące z jasnym podszyciem pasemka nadają okrywie włosowej singapury efektu cieniowania. Przeciętna waga kota mieści się w przedziale 1,8–3,5 kg.

Niewielkie rozmiary, duże oczy w kształcie migdałów, uwydatnione poduszeczki z wąsami oraz przemiły charakter czynią z kota singapurskiego cenionego towarzysza. Rasa należy jednak do rzadko spotykanych – głównie ze względu na ograniczoną pulę genetyczną oraz nieliczne mioty (średnio 2–3 kociąt). 

„Elitarność” rasy nie ujmuje jej popularności – niejeden hodowca prowadzi listy chętnych oczekujących na kocięta. Rasa jest uznana przez FIFe i WCF.

Usposobienie kota singapurskiego

Koty singapurskie to koty aktywne, ciekawskie, bardzo inteligentne. Są jednocześnie bardzo uczuciowe i potrzebują kontaktu z człowiekiem. Nie należą do zwierząt dominujących, najlepiej czują się w towarzystwie kotów podobnych charakterem – wesołych, lubiących zabawę, ale o usposobieniu nienastawionym na konfrontację.

Singapura ceni sobie spokój i stabilizację. Jest doskonałym kotem rodzinnym, ale nie nadaje się raczej do rodzin z małymi, aktywnymi dziećmi. Mogą stać się natomiast wspaniałymi kompanami starszych, spokojniejszych dzieci. Koty singapurskie nie wykazują szczególnych predyspozycji do określonych chorób, nie są również obciążone wadami genetycznymi. Żyją średnio 15–18 lat.

Kot singapurski - historia rasy

Historia rasy sięga lat 70., kiedy to geofizyk Hal Meadow oraz jego żona Tommy powrócili do USA z Singapuru, przywożąc trzy oryginalnie ubarwione, niewielkie koty. Podczas odprawy zadeklarowane zostały one jako koty abisyńskie.

Koty zostały w USA uznane za rasę naturalną, wywodzącą się od miejskich kotów singapurskich. W 1980 r. inny hodowca kotów znalazł w singapurskim schronisku kolejnego kota o podobnym umaszczeniu. W 1981 r. singapury zostały przedstawione amerykańskiemu stowarzyszeniu CFA (Cat Fanciers Association) jako koty czystej rasy, których nie można krzyżować z przedstawicielami innych ras.

Kot perski miniaturowy i filiżankowy (teacup persian)

Miniaturowy („filiżankowy”) pers to, w przeciwieństwie do zdrowego, naturalnie powstałego singapurczyka, rasa silnie zmutowana i kontrowersyjna – podobnie zresztą jak inne teacup cats, czyli miniaturki stanowiące zwykle mniejszą wersję istniejących, uznanych ras kotów.

Nazwa „teacup cat” – „kot filiżankowy” – pochodzi oczywiście od rozmiarów zwierzątka. Dorosły kot jest bowiem w stanie zmieścić się… w filiżance do herbaty. Persy w wersji mini występują w dwóch typach: miniaturowy kot waży ok. 2 kg, natomiast „filiżankowy” – zaledwie 1 kg. Ich wygląd, jakość futra, odmiany barwne nie różnią się od tych uznanych u typowych persów.

Rasa powstała wskutek włączenia do programów hodowlanych kotów, które urodziły się z genem karłowatości.

Problemy zdrowotne miniaturowych kotów perskich

Miniaturowe persy są łagodne, przyjazne, potrzebują dużo uczucia. Potrzebują niestety również szczególnej opieki. Zwłaszcza kocięta kotów filiżankowych wymagają troski, bardzo dobrego wyżywienia i uwagi ze strony opiekuna przez pierwsze miesiące życia. Kocięta mogą być oddzielone od matki dopiero gdy osiągną wiek 6 miesięcy, a nie po 3 miesiącach jak w przypadku innych kotów. Jednak nawet dorosły, samodzielny kot jest znacznie słabszy niż inne koty domowe.

Kościec mini persów nie twardnieje tak szybko jak u normalnie rozwijającego się kociaka. Te malutkie koty wymagają delikatnego traktowania przez całe życie.

Te i inne potencjalne problemy zdrowotne sprawiają, że długość życia persa filiżankowego jest krótsza niż innych ras.

Persy miniaturowe i filiżankowe zdobyły szczególną popularność w USA. Należą do droższych ras kotów. Wyglądają uroczo, jednak niestety są ofiarami ludzkich kaprysów i chęci zysku. Zbyt duża liczba wad genetycznych i problemów zdrowotnych powinna dać do myślenia każdemu, kto myślał o zakupie takiego zwierzątka – czy warto napędzać tę właśnie gałąź hodowli kotów?

 Munchkin

Munchkin, choć nie aż tak kontrowersyjny jak koty filiżankowe, również nie jest uznawany przez wiele organizacji zrzeszających hodowców kotów rasowych (uznany jest przez niektóre organizacje amerykańskie oraz przez WCF, nie uznają go FIFe, amerykańska CFA czy brytyjska GCCF). Długość ciała kotów tej rasy jest jedynie nieco mniejsza niż u przeciętnego kota domowego. Różnica natomiast tkwi w wysokości munchkina.

Początek rasie dała w 1983 r. krótkonoga kotka, która została znaleziona przez hodowczynię Sandrę Hochenedel. Kotka była ciężarna, a kiedy wydała na świat młode, okazało się, że część kociąt odziedziczyła krótkie nogi po matce. Niestety mutacja wywołująca achondroplazję lub hypochondroplazję, czyli właśnie karłowatość nóg, często przyczynia się równocześnie do powstawania innych wad genetycznych oraz do wysokiej śmiertelności płodów wynoszącej aż 25%.

Osobowość munchkina

Munchkiny są kotami wesołymi, towarzyskimi, łagodnymi i skorymi do zabawy. Krótkie nogi wiążą się jednak z mniejszą zdolnością do skakania czy wspinaczki niż u innych kotów. Munchkin jest kotem prowadzącym raczej naziemny tryb życia. Co charakterystyczne, koty tej rasy często stają „słupka”, czyli przysiadają na tylnych łapach i unoszą tułów do góry.

Zwolennicy rasy podkreślają, że koty mają bardzo elastyczny kręgosłup i krótkie nogi ograniczają je znacznie mniej niż w przypadku znanych nam przecież od stuleci krótkonogich ras psów. Faktycznie, zdrowe munchkiny to koty sprawne, jednak wysokie prawdopodobieństwo urodzenia przez kotkę martwych lub obarczonych wadami genetycznymi kociąt sprawia, że sam fakt hodowli munchkinów uznaje się za kontrowersyjny.

Cornish rex

Cornish rex to kolejny nieduży kot. Jego ciało jest drobne, choć muskularne. Rex waży od 2,5 do 4,5 kg, a jego charakterystyczną cechą jest kędzierzawe niczym u baranka futro. Powstanie rasy jest wynikiem spontanicznej mutacji. W latach 50. ubiegłego wieku, w brytyjskim hrabstwie Kornwalia, w miocie zwykłej kotki domowej przyszedł na świat kociak z wielkimi uszami i kręconą sierścią. Kotek dał początek nowej rasie – reksom kornwalijskim.

Rasa ta jest ceniona nie tylko za bardzo oryginalny wygląd, ale także za swój charakter. To kot bardzo przywiązany do człowieka, łagodny, kontaktowy, towarzyski. Bierze udział we wszystkim, co dzieje się w domu, a za swoim opiekunem chodzi dosłownie krok w krok. Jest to jednocześnie prawdziwy wulkan energii, który wymaga ruchu i wspólnej zabawy z opiekunem. Nie znosi samotności.

Devon rex

Pierwszy Devon rex przyszedł na świat w 1960 r. Reks dewoński ma podobne kędzierzawe futro jak jego kornwalijski kuzyn, aczkolwiek rasy zawdzięczają swą niezwykłą sierść zupełnie różnym mutacjom (potomstwo Cornisha i Devona ma proste włosy). Devon jest kotem zgrabnym, szczupłym, ale dobrze umięśnionym.

Jest nieduży i lekki – waży od 2,5 do 4 kg. Devon ma charakterystyczną głowę w kształcie odwróconego trójkąta z ogromnymi, nietoperzowatymi uszami. To kot wesoły, towarzyski, energiczny i łagodny – prawdziwy kot rodzinny, dobrze czujący się w szerokim gronie ludzkim i zwierzęcym, nie cierpiący samotności.

Bambino - rasa nieuznana przez federacje

Kot bambino, to bezwłosa rasa, która przez całe życie wygląda jak mały kociak (bambino po włosku oznacza „dziecko”). Tę eksperymentalną rasę można określić jak miniaturową wersję sfinksa, o krótkich łapach. Bambino powstał ze skrzyżowania munchkina (krótkonogiej rasy kota) ze sfinksem i odziedziczył cechy charakterystyczne dla obu tych ras. Nie jest to rasa uznana przez żadną federację.

Bambino to kot, który zawsze wygląda jak mały kociak. Osiąga średnio 15–17 cm długości, czyli mniej niż kot singapurski, najmniejsza oficjalnie uznana rasa kota. Wrażenie maleńkości potęgują krótkie kończyny. Skóra bambino jest luźna i lekko pomarszczona, zwykle pokryta niemal niewidocznym puszkiem.

Przed zakupem kota tej rasy, warto wiedzieć o kontrowersjach wokół hodowli ras karłowatych. Większość organizacji felinologicznych odmawia ich rejestracji, a niektóre zabraniają ich hodowli, ze względu na liczne problemy zdrowotne, którymi obarczone są te rasy. Bambino, podobnie jak munchin może mieć problemy z kręgosłupem, sercem oraz układem oddechowym. 

Inne nieduże rasy kotów 

Do innych niewielkich lub średniej wielkości ras kotów należą również

Kot burmski

Koty burmskie (burmańskie) to rasa  pochodząca z Azji Południowo-Wschodniej, a konkretnie z regionu Birmy (obecnie Mjanmy). Jest to rasa średniej wielkości o krągłej głowie, krótkim, lśniącym futrze i krótkim pysku. Koty burmskie mają szerokie, zaokrąglone oczy o intensywnym niebieskim kolorze.

Charakterystyczną cechą jest ich piękne, jedwabiste futro. Na łapkach mają charakterystyczny znak w kształcie litery "M".

Koty burmskie są towarzyskie, przyjazne, i łagodne, co czyni z nich wspaniałych towarzyszy rodziny/.

Kot abisyński

Koty abisyńskie mają krótkie futro, gęstą, lśniącą sierśc i zgrabne ciało o proporcjonalnej budowie. Mają duże, migdałowate oczy o intensywnym kolorze: złotym, bursztynowym lub zielonym.

Są to bardzo aktywne, ciekawe, i inteligentne zwierzaki. Są aktywne i chętne do zabawy, dlatego należy zapewnić im odpowiednią dawkę stymulacji fizycznej i umysłowej.

Amerykański Curl

Amerykańskie curle to stosunkowo młoda rasa, stosunkowo młoda rasa, ich historia sięga lat 80. XX wieku. Ich cechą charakterystyczną są zwinięte uszy, które nadają im charakterystyczny wygląd. 

Amerykański curl to kot średniej wielkości, o mocnej budowie ciała. Sierść może być krótka lub półdługa, a futro jest jedwabiste w dotyku. opuszcza się wszystkie umaszczenia szaty oraz kolory oczu. Są to zazwyczaj przyjazne, ciekawskie i towarzyskie koty. Lubią spędzać czas z ludźmi i akceptują inne zwierzęta domowe.

Wszystkie te trzy rasy są uznane przez większość organizacji, niewzbudzające kontrowersji. Miłośnicy najmniejszych przedstawicieli kociego rodu mają więc do wyboru kilka zdrowych i sprawnych małych ras kotów.