Sfinks kanadyjski

Dopuszcza się wszystkie maści czterech kategorii - tradycyjna, norka, sepia i kolorpoint. 

Jednolity, tabby (tygrysi), szylkret, partikolor (bikolor).
 

Kot jest nagi lub ma delikatny meszek.

Niebieski, żółty, zielony, różnooki.

Kolor oczu zależy od maści skóry.

Sfinks kanadyjski jest pełnym energii, atletycznym i mocno umięśnionym kotem.

Ponieważ bezustannie szuka źródła ciepła, bardzo ceni sobie pieszczoty z opiekunem, zwłaszcza jeśli ten ma ciepłe dłonie! Uwielbia wylegiwać się pod kołdrą, przytulony do ludzkiego ciała.

Potrzebuje codziennych zabaw. Jest pełnym energii kotem, który wymaga intensywnej stymulacji poprzez samodzielne zajęcia lub wspólne zabawy z opiekunami.

Choć jest zabawowym kotem, potrzebuje też chwil wytchnienia i odpoczynku w przeznaczonym dla niego, przytulnym i ciepłym miejscu (lub takim, które sam sobie wybrał, ku naszemu zaskoczeniu).

Jego bystrość i ciekawość świadczą o inteligencji, która nie raz nas zaskoczy!

Gości sfinks wita osobiście w drzwiach. Początkowo może się zachowywać troszkę powściągliwie, ale ciekawość szybko okaże się silniejsza. Kot momentalnie staje się główną gwiazdą wieczorów!

Kot tej rasy bez problemu radzi sobie sam w domu, ale o wiele bardziej lubi przebywać w towarzystwie członków rodziny, do których z chęcią się przytula w poszukiwaniu ciepła.

Jeśli chce, potrafi być głośny, ale na tle innych ras nie jest szczególnie gadatliwy.

Jest niezwykle energicznym kotem, który uwielbia się bawić. Niektóre sfinksy potrafią nawet aportować zabawkę! To idealny kompan dla aktywnej rodziny.

Ponieważ sfinks jest z natury kotem przylepą, który bez przerwy lgnie do ciepła, raczej nie oddala się od domu i bardzo sobie ceni wygodę domowych pieleszy.

Sfinks kanadyjski lubi dużo zjeść, ale nie jest żarłokiem. Zużywa dużo energii ze względu na ponadprzeciętną ruchliwość oraz konieczność termoregulacji, w związku z czym potrzebuje odpowiednio większej ilości kalorii. 

Sfinks potrafi się przyzwyczaić do obecności innych kotów w domu, zwłaszcza tej samej rasy. Każdy szczęśliwy właściciel więcej niż jednego kociego golasa zapewnie nie raz natknął się na swoich podopiecznych leżących razem na kupie, ciało przy ciele.

Sfinks kanadyjski bardzo lubi towarzystwo psów. Nie raz znajdziemy go wtulonego w bok i ogrzewającego się ciepłem ciała swojego psiego przyjaciela!

Sfinks jest zabawowy i pełen energii, więc towarzystwo dzieci bardzo mu odpowiada, ponieważ zapewniają mu zajęcie i stymulację. 

Choć bywa spokojną przylepą, sfinks kanadyjski jest kotem o ponadprzeciętnym poziomie energii. Bardzo potrzebuje różnorakich indywidualnych zajęć, ale też wspólnych zabaw z opiekunami.

Kot sfinks kanadyjski nie gubi włosa. Delikatny meszek pokrywający ciało i szczątkowe owłosienie na głowie, uszach, łapach, mosznie i ogonie, to jego jedyne „futro”. 

Długość życia sfinksa wynosi od 8 do 20 lat.

Z powodu braku owłosienia, sfinks jest wrażliwy na niskie temperatury i wszędzie szuka źródeł ciepła (kaloryfer, sprzęt elektroniczny, kuchenka elektryczna, ciepły parapet okienny), co może grozić poparzeniem przez gorące sprzęty lub zbyt intensywne działanie promieni słonecznych.

Ponieważ ma skłonność do jedzenia więcej ze względu na potrzebę utrzymania temperatury ciała, szczególną uwagę należy zwrócić na jakość i ilość podawanego jedzenia.

Sfinksy dość często chorują na serce. Echo serca jest najlepszym badaniem pozwalającym wykryć kardiomiopatię przerostową, która jest chorobą dziedziczną. U sfinksów oraz kilku innych raz zauważono również występowanie choroby skóry - mastocytozy. Odnotowano też przypadki dziedzicznej miopatii. Początkowo chorobę tę rozpoznano u rasy reks dewoński (która miała swój udział w powstaniu rasy sfinksa kanadyjskiego).

Szczególną uwagę należy zwrócić na grupy krwi reproduktorów, aby uniknąć niedokrwistości hemolitycznej (erytroliza noworodków) często śmiertelnej u kociąt.

Pierwszy nagi kot, którego udało się odtworzyć, urodził się w Toronto w prowincji Ontario w Kanadzie w 1966 roku. Koteczka miała na imię Śliwka. Próbowano ją rozmnażać, ale z różnym skutkiem. Po około 30 latach prób krzyżowań głównie we Francji, uzyskano rasę w takim kształcie, jaki znamy dzisiaj. W Meksyku odkryto bardzo stare malowidła przedstawiające bezwłose koty. Inne badania wskazują, że Aztekowie hodowali sfinksy i czcili je.