Kolor umaszczenia: ciemnobrązowy (sobolowy), niebieski, czekoladowy (szampański), liliowy (platynowy), rudy, kremowy lub szylkretowy
W brytyjskiej linii kotów burmskich, od początku istnienia rasy za podstawowe umaszczenia uznaje się sobolowe, niebieskie, czekoladowe i liliowe. Z biegiem czasu wzorzec wzbogacił się o nowe maści, takie jak ruda, kremowa czy szylkretowa.
Linia amerykańska różni się od brytyjskiej m.in. tym, że umaszczenia rude, kremowe i szylkretowe stanowią osobną rasę, znaną jako kot malajski. Oprócz tego, amerykańskie kluby felinologiczne posiadają nieco inne standardy dotyczące odmian barwnych i inne nazwy kolorów (koty czekoladowe zwane są szampańskimi, sobolowe – piaskowymi, liliowe – platynowymi). Uznają łącznie cztery odmiany barwne kotów burmskich: piaskową, czyli ciemnobrązową, niebieską, szampańską i platynową.
Termin określający typ umaszczenia „sepia” powstał, aby nazwać szatę powstałą w wyniku szczególnej mutacji jednego z genów albinizmu. U kociąt można zaobserwować zmianę maści – wybarwianie się – w trakcie procesu dojrzewania zwierzęcia. Sierść stopniowo ciemnieje, szczególnie na najchłodniejszych częściach ciała, czyli kończynach, głowie i ogonie. Jest to proces podobny do wybarwiania się kociąt syjamskich, ale w przypadku kotów burmskich kolor podstawowy szaty i oznaki kontrastują ze sobą znacznie słabiej niż u syjamów.
Odmiana amerykańska ma okrągłą głowę i ogólnie jest kotem nieznacznie masywniejszym od swojego brytyjskiego odpowiednika, który jest smuklejszy, a jego głowa kształtem jest bardziej zbliżona do klinu. Poza tym fizycznie są takie same.
Muskulatura burmy jest dobrze rozwinięta i silna, dzięki czemu kot może unieść swoje średniej wielkości, eleganckie, ale stosunkowo ciężkie ciałko. Ten czworonożny atleta bacznie wszystko obserwuje dużymi, okrągłymi oczami o mieniącej się, żółtej barwie. Ma jedwabiste, przylegające do ciała futerko o delikatnym połysku. Jest to być może najmilsze w dotyku futro spośród wszystkich domowych kotów!