Kot burmski (burmański)

Kolor umaszczenia: ciemnobrązowy (sobolowy), niebieski, czekoladowy (szampański), liliowy (platynowy), rudy, kremowy lub szylkretowy

W brytyjskiej linii kotów burmskich, od początku istnienia rasy za podstawowe umaszczenia uznaje się sobolowe, niebieskie, czekoladowe i liliowe. Z biegiem czasu wzorzec wzbogacił się o nowe maści, takie jak ruda, kremowa czy szylkretowa.

Linia amerykańska różni się od brytyjskiej m.in. tym, że umaszczenia rude, kremowe i szylkretowe stanowią osobną rasę, znaną jako kot malajski. Oprócz tego, amerykańskie kluby felinologiczne posiadają nieco inne standardy dotyczące odmian barwnych i inne nazwy kolorów (koty czekoladowe zwane są szampańskimi, sobolowe – piaskowymi, liliowe – platynowymi). Uznają łącznie cztery odmiany barwne kotów burmskich: piaskową, czyli ciemnobrązową, niebieską, szampańską i platynową.

Termin określający typ umaszczenia „sepia” powstał, aby nazwać szatę powstałą w wyniku szczególnej mutacji jednego z genów albinizmu. U kociąt można zaobserwować zmianę maści – wybarwianie się – w trakcie procesu dojrzewania zwierzęcia. Sierść stopniowo ciemnieje, szczególnie na najchłodniejszych częściach ciała, czyli kończynach, głowie i ogonie. Jest to proces podobny do wybarwiania się kociąt syjamskich, ale w przypadku kotów burmskich kolor podstawowy szaty i oznaki kontrastują ze sobą znacznie słabiej niż u syjamów.

Sierść jest krótka. 

Wzorzec rasy preferuje barwę złocistożółtą. 
Mimo to dopuszcza się również oczy w odcieniach od złocistych po miedziane.

Odmiana amerykańska ma okrągłą głowę i ogólnie jest kotem nieznacznie masywniejszym od swojego brytyjskiego odpowiednika, który jest smuklejszy, a jego głowa kształtem jest bardziej zbliżona do klinu. Poza tym fizycznie są takie same.

Muskulatura burmy jest dobrze rozwinięta i silna, dzięki czemu kot może unieść swoje średniej wielkości, eleganckie, ale stosunkowo ciężkie ciałko. Ten czworonożny atleta bacznie wszystko obserwuje dużymi, okrągłymi oczami o mieniącej się, żółtej barwie. Ma jedwabiste, przylegające do ciała futerko o delikatnym połysku. Jest to być może najmilsze w dotyku futro spośród wszystkich domowych kotów!
 

Kot burmski bardzo lubi bliskość człowieka; jest towarzyski i niezwykle ujmujący.

Uwielbia wszystko, co się rusza. Dlatego dobrym pomysłem jest rozmieszczenie różnych zabawek w otoczeniu kota, tak aby miał ciągłą stymulację i mógł się samodzielnie bawić. Niemniej jednak najlepiej sprawdzają się zabawki typu wędka, dzięki której opiekun może ganiać z kotem po całym domu. Mruczek będzie zachwycony!

Po wysiłku kot burmański bardzo lubi chwilę odsapnąć u boku opiekuna, a czasem samotnie, w zależności od tego, czy chce się oddać pielęgnacji futerka i sjeście w pojedynkę. 

Kot burmski jest inteligentnym i ciekawskim zwierzątkiem, które w domu chodzi jak cień za swoim opiekunem i interesuje się wszystkim, co się dzieje wokół.

W stosunku do obcych jest bardziej ciekawski, niż nieufny. Do nowych osób w domu potrafi się przyzwyczaić, jeśli będą się z nim zapoznawać stopniowo i pozwolą obdarzyć się zainteresowaniem.

Kot burmski nie jest samotnikiem – nie powinien zostawać w domu zbyt długo sam. Przez pewien czas będzie mógł się sobą zająć, o ile ma urozmaicone otoczenie i dostęp do różnych form aktywności i zabawy. Będzie jednak wyczekiwał powrotu swojego opiekuna! Jest niezwykle przywiązany do człowieka.

Dość często wokalizuje, ale jego głos nie jest tak silny jak u syjama; ma przyjemną, głęboką barwę. Chętnie „rozmawia” ze swym opiekunem – powiedz coś do niego, a na pewno udzieli Ci odpowiedzi!

Kot burmski nie może się nudzić. Zapewniając mu różnorakie zajęcia, jednocześnie zacieśniamy więź z kotem!

Spacer w ogrodzie to rozkosz dla zmysłów kota burmskiego. Ale spokojnie, oglądanie świata przez okno też w zupełności mu wystarczy!

Ponieważ jest korpulentnym kotem, może się wydawać małym łakomczuchem. W dodatku linia amerykańska jest okrąglejsza niż brytyjska, więc niezwykle łatwo pomylić duży apetyt konieczny do wykarmienia dużego ciała, ze zwyczajnym obżarstwem.

Burmy są ciekawskimi kotami, które potrzebują stymulacji i jeśli nie mają wystarczająco dużo zajęć, mogą zacząć podjadać z nudów. Dlatego warto zachęcać je do zabawy, a także kupić interaktywną miskę, która łączy przyjemne z pożytecznym – kot ma dodatkową zabawę i stymulację podczas jedzenia.

Kot burmski nie musi mieć towarzystwa innego kota, żeby zabić nudę. Ale jeśli myślimy o przyjęciu pod dach kolejnego mruczka, jak najbardziej jest to możliwe. Burma będzie potrzebował czasu i właściwie przeprowadzonego zapoznania, aby zaakceptować obecność nowego kolegi.

Na początku burma może podchodzić z rezerwą do obecności psa na swoim terenie. Koniecznie trzeba się dowiedzieć, jaka jest najlepsza metoda zapoznawania zwierząt, tak aby zwiększyć ich szanse na zgodne, wspólne życie pod jednym dachem, co jest jak najbardziej możliwe!

O ile dzieci wiedzą, jak szanować kota i opiekować się nim we właściwy sposób, bez problemu zaakceptuje ich towarzystwo i będzie dla nich miły. Kot burmski i dzieci mogą się nawet bardzo zaprzyjaźnić.

Ciekawski i żwawy kociak może nie być najlepszym wyborem dla osoby, która potrzebuje spokoju. Dlatego w takim przypadku najlepiej wyszukać dojrzałego kota burmskiego, który lata szaleństwa ma już za sobą, więc będzie miał ze starszym i spokojnym opiekunem lepszy kontakt.

Wiosenne linienie burmy jest na tyle nieznaczne, że nie trzeba zwiększać częstotliwości czesania. 

Koty burmskie żyją średnio od 14 do 18 lat.

Ponieważ burma nie ma podszerstka, jego cudowne, lśniące, przylegające do ciała futerko nie zapewnia wystarczającej ochrony przed zimnem.

Zwarte i mocne ciało burmy musi generować apetyt, zwłaszcza jeśli kot wykazuje ponadprzeciętny poziom energii i ruchliwości. Dlatego trzeba pilnować, żeby naturalna chęć jedzenia nie przerodziła się w obżarstwo!

Kotom burmańskim mogą doskwierać te same dolegliwości, co wszystkim innym domowym mruczkom, ale również kilka innych specyficznych chorób:

• Deformacje twarzoczaszki u amerykańskiej odmiany kota burmskiego (można przeprowadzić w tym kierunku badanie genetyczne)
• Miopatia hipokaliemiczna, czyli patologiczne osłabienie i ból mięśni. Można przeprowadzić tu badanie przesiewowe.
• Gangliozydoza GM2 – u kota ujawnia się niedobór enzymu, beta-heksozaminidazy, który w konsekwencji może prowadzić do zaburzeń neurologicznych i uszkodzeń w obrębie mózgu. Można wykonać badanie przesiewowe. Hodowca nie może krzyżować dwóch nosicieli tej choroby. Jest ona dziedziczona recesywnie.
• Kardiomiopatia przerostowa, którą można wykryć przy pomocy badania echokardiografem uzupełnionego badaniem dopplerowskim. Profilaktycznie powinno się je wykonywać raz w roku.

Kotka osiąga dojrzałość płciową około dziewiątego miesiąca życia. W jednym miocie może przyjść na świat do sześciorga kociąt, co jest wynikiem ponadprzeciętnym w porównaniu z innymi rasami.

Pewien tajski zbiór wierszy zatytułowany zbiorczo „Księga poezji o kotach”, którego korzenie sięgają być może nawet do XIV wieku, opisuje kota przypominającego burmę.

W Tajlandii istnieje jednak osobna rasa naturalna, zwana Suphalak, przypominająca kota burmskiego – i to prawdopodobnie Suphalak wspominany jest w wiekowym zbiorze. Być może był on jednak przodkiem kotów burmskich? Tego nie wiemy. Natomiast pewność na temat pochodzenia rasy możemy mieć jedynie w przypadku tonkijskiej kotki Wong-Mau, którą emerytowany lekarz wojskowy amerykańskiej marynarki wojennej, Joseph G. Thompson, przywiózł w 1930 r. z Birmy, a następnie skrzyżował z syjamem o umaszczeniu seal point. Jeden z kotków, które przyszły na świat, został następnie skojarzony z Wong-Mau, aby zachować przepiękną, brązową maść i żółte oczy. W ten sposób narodziły się pierwsze burmskie kocięta oraz powstał pierwszy program hodowlany tej rasy. Sześć lat później, rasa kot burmański została uznana przez organizację felinologiczną CFA.

W Europie pierwsze burmy pojawiły się w Wielkiej Brytanii w 1947 roku, a następnie w 1956 roku we Francji. Pierwsze europejskie osobniki krzyżowano z syjamami o orientalnych cechach, przez co kolejne pokolenia wykształciły bardziej klinowatą głowę niż burmy amerykańskie. Również dzięki temu programowi hodowlanemu, w Europie na przestrzeni lat uznano inne maści kotów burmskich (rudy, kremowy, szylkret).