Terier tybetański

Dopuszczalna jest każda maść – biała, złocista, kremowa, szara lub dymna, czarna, łaciata lub trójbarwna z wyjątkiem czekoladowej lub wątrobianej. Istnieją osobniki wielobarwne.

Terier tybetański ma długą sierść.

Sierść jest dwuwarstwowa, składa się obfitego, delikatnego włosa okrywowego, który może być prosty lub falujący i z delikatnego, wełnistego podszerstka.

Oczy są ciemnobrązowe.

Terier tybetański to średniej wielkości pies o obfitej sierści. Głowa jest solidna, ale nie masywna. Kufa jest krótka, a żuchwa dobrze rozwinięta. Oczy są duże i okrągłe. Uszy mają kształt litery „V”, zwisają, są obficie owłosione. Tułów jest zwarty i silny. Kończyny są proste i dobrze umięśnione. Średniej długości ogon noszony jest na grzbiecie.

Pies ten darzy swego pana bezgranicznym uwielbieniem i często okazuje mu uczucia. Jest bardzo wesoły i chętnie okazuje swoją radość życia otoczeniu.  

Ten zwinny pies lubi się bawić ze swoimi bliskimi, a szczególnie z dziećmi.

Jeśli potrzeby teriera tybetańskiego są zaspokojone, a właściciele przebywają w domu, potrafi on w spokoju odpoczywać. Zasadniczo jednak jest to pies aktywny i ruchliwy, który potrzebuje dużo uwagi.

Terier tybetański to sprytny pies, jednak żeby wykonać polecenie, musi dostrzec jego sens. To żywy pies, który wymaga silnej ręki, inaczej szybko zdominuje swojego pana.

Mimo swej nazwy pies ten nie jest terierem, nie ma więc instynktu łowieckiego, jak inne teriery. Jak wiele psów może czasem gonić niewielkie zwierzątka, ale raczej ograniczy się tylko do tego.

Terier tybetański nie jest agresywny, ale wobec obcych okazuje rezerwę i nieufność. Znanych sobie gości powita jednak z radością.

Jak wiele psów do towarzystwa, terier tybetański jest kompletnie zależny od swojego pana.

Pies ten nie lubi zostawać sam. Źle znosi okresy nieobecności właścicieli i jeśli są one długie i częste, będzie bardzo nieszczęśliwy.

Mimo że terier tybetański nie ma nic wspólnego z terierem, bywa dość uparty i wymagający, jeśli chodzi o konsekwencję szkolenia. Żeby współpracować, musi pojąć sens polecenia.

Konieczne jest wczesne, łagodne i jednocześnie stanowcze szkolenie, by szczeniak nie nabrał złych nawyków. Lepiej sprawdzi się praca w oparciu o pozytywne wzmocnienie niż przymus czy autorytaryzm.

Terier tybetański to świetny stróż. Nie szczeka nadmiernie, zwłaszcza jeśli odpowiednio go wyszkolimy w tym zakresie.

Pies jest przywiązany do bliskich i rzadko oddala się od domu. Nawet gdy znajdzie interesujący trop, zawsze wraca do swoich.

Terier tybetański nie znosi samotności. By zająć czas i wyrazić złe samopoczucie, może siać w domu prawdziwe zniszczenie.

Pies ten nie jest specjalnie łakomy, ale lubi dobre jedzenie i przysmaki, które świetnie sprawdzą się jako nagroda podczas szkolenia.

Terier tybetański był niegdyś używany do stróżowania, jako święty pies w Tybecie budził bowiem lęk. Świetnie sprawdzi się w tej roli również teraz, mimo że obecnie służy on głównie jako pies do towarzystwa.

Terier tybetański świetnie sprawdzi się jako pierwszy pies. By jednak współżycie przebiegało bez zakłóceń, dobrze, by właściciel potrafił zyskać szacunek psa, by zapanować nad jego upartą naturą.
 
Terier tybetański nie zniesie spędzania na kanapie całych dni, przed dokonaniem wyboru należy zatem dobrze poznać charakterystykę rasy.

Pies ten ma wiejską naturę, uwielbia spacery wśród przyrody i jest przyzwyczajony do surowego klimatu. Najlepiej będzie czuć się na wsi, w domu z ogrodem, potrafi jednak również świetnie dostosować się do miejskiego trybu życia, zresztą to właśnie w mieście można go najczęściej spotkać.
 
Terier tybetański może zatem żyć w mieszkaniu, nie powinniśmy jednak zamykać go na długo, bo nuda, frustracja i niepokój mogą sprawić, że zacznie się źle zachowywać.

To dość wysportowany, wytrzymały i aktywny pies. Zadowolą go dwa lub trzy spacery dziennie, przy czym nie muszą być one bardzo wyczerpujące  – bardzo ważne w przypadku tej rasy są aktywności umysłowe.

W przeciwieństwie do wielu ras również należących do grupy nr 9 (psy ozdobne), teriera tybetańskiego nie jest łatwo schować do torby transportowej. Jednak dzięki swojej sympatycznej naturze jest miło witany niemal wszędzie.

Pies może mieszkać z kotem, ale najlepiej będzie, jeśli wychowa się z nim od początku.

Ten towarzyski pies nie ma awanturniczej natury. Jeśli zapewnimy mu wczesną socjalizację, spotkania z innymi psami powinny przebiegać bez problemów.

Terier tybetański to zwierzę wesołe, posłuszne, żywe i bardzo pomysłowe. Pozbawiony jest przy tym agresywności, doskonale więc nadaje się dla dzieci, uważajmy jednak, by nie traktowały go one jak lalki do czesania.

Pies ten to dobry towarzysz starszych osób, jako że jego zapotrzebowanie na ruch można bez problemu zaspokoić w mieście. Pamiętajmy jednak, że nie nadaje się on do siedzącego trybu życia.

W przeciwieństwie do wielu psów terier tybetański linieje tylko raz w roku. W tym okresie konieczne jest codzienne czesanie. Poza okresem linienia wypadanie sierści jest niewielkie.

Długość życia teriera tybetańskiego to około 13 lat.

Terier tybetański jest wytrzymały i bez problemu znosi złą pogodę.

Pies ten nie boi się upałów, ale w lecie konieczne jest zmniejszenie intensywnego wysiłku fizycznego i wyprowadzanie zwierzęcia wcześnie rano lub późnym wieczorem.

Podwójna sierść z wełnistym podszerstkiem dobrze chroni przed zimnem i złą pogodą.

Ten energiczny pies rzadko bywa otyły. Wagę należy utrzymywać za pomocą zrównoważonej diety. Nie należy lekceważyć aktywności fizycznej tylko dlatego, że mamy do czynienia z psem do towarzystwa.

• waskularyzacja siatkówki,
• dysplazja stawu biodrowego,
• zapalenie uszu.

Rasa pochodzi z Tybetu, ale rozwinięto ją w Wielkiej Brytanii. W XX wieku dr Agnes Greig , brytyjska lekarka pracująca w Indiach, otrzymała psa tej rasy w podziękowaniu za uratowanie życia pewnej mieszkanki Tybetu i przywiozła go do Europy. Terier tybetański został oficjalnie uznany przez FCI w 1957 roku.