Gończy włoski

Płowa we wszystkich odcieniach lub czarna z podpaleniami

Krótka lub półdługa (nieprzekraczająca 5 cm).

Odmiana szorstkowłosa: szorstka
Odmiana krótkowłosa: gęsta, przylegająca i gładka

Ciemna ochra

Obydwie odmiany mają mocną i symetryczną budowę. Tułów można wpisać w kwadrat. Głowa jest wydłużona, może się wydawać wychudzona. Bardzo słabo zaznaczony stop. Oczy są duże i jasne. Uszy zwisające, trójkątne, szerokie i płaskie. Kończyny są długie, szczupłe i dobrze umięśnione. Ogon wysoko osadzony, noszony szablasto, sięga stawu skokowego.

Jak na psa do towarzystwa, gończy włoski może wydawać się nieco oziębły. Niechętnie okazuje emocje.

To przede wszystkim pies pracujący, który nie jest miłośnikiem rodzinnych zabaw.

Gończy włoski szorstkowłosy jest spokojniejszy i bardziej ułożony niż jego krótkowłosy kuzyn.

To wytrzymały, szybki i silny pomocnik, na którego można liczyć. Dostosowuje się do każdego terenu i rodzaju polowania (sam, w parze, w sforze).

Rasa ta specjalizuje się w polowaniach na zające, samodzielnie, w parze lub w niewielkiej sforze. Wykorzystywana jest także do polowania na dziki w sforze złożonej z pięciu do dziesięciu psów.

Gończy włoski szorstkowłosy jest bardziej zdystansowany niż krótkowłosy.

Pies ten okazuje dużą rezerwę. To nie jest wylewny towarzysz dnia codziennego. 

Gończy włoski przyzwyczajony jest do życia w sforze, w związku z czym nie czuje się dobrze sam.

To pies o mocnym temperamencie, niezwykle dumny, mało ekspansywny, ale posłuszny wobec właściciela, o ile nawiąże on z nim bliską relację.

Szczekanie gończego włoskiego jest wyjątkowo głośne.

Pies może uciekać, jeśli jego otoczenie nie jest zabezpieczone, a potrzeby nie są zaspokojone.

Bezczynność i samotność mogą spowodować u naszego pupila liczne zaburzenia zachowania, w tym związane z niszczeniem przedmiotów.

Przysmaki przydadzą się do szkolenia i motywowania gończego włoskiego, który odznacza się mocnym temperamentem.

Ze względu na dystans wobec obcych pies sprawdzi się jako stróż, ale powinien służyć przede wszystkim jako myśliwy. 

Na pierwszego psa lepiej wybrać posłuszniejszą rasę, posiadającą mniej silne instynkty.

Pies może żyć w domu, ponieważ jest cichy i czysty, lub w ogrodzie. W mieście i w mieszkaniu będzie czuł się źle.

Gończy włoski to prawdziwy pasjonat polowania. Powinien zatem biegać tak często, jak to tylko możliwe. 

Jeśli nie poluje, musimy zaproponować mu liczne aktywności sportowe i bodźce węchowe (canicross, tropienie itd.).

Dzięki średnim rozmiarom pies może towarzyszyć swoim właścicielom, ale pamiętajmy, że jest niezależny i zdystansowany, więc będzie potrzebował odpowiedniej socjalizacji, by zachować się właściwie w miejscach bogatych w bodźce. 

Zwierzaki powinny razem dorastać, by mogły się ze sobą dogadać.

Pies tej rasy pracuje w sforze, w związku z czym nie okazuje agresji współbraciom.

Niezależne i mało wylewne usposobienie psa niekoniecznie pasuje do dzieci, chyba że potrafią one uszanować jego prawdziwą naturę. 

Pies ten nie jest dobrym wyborem dla starszych osób szukających czułego towarzysza.

Utrata sierści jest niewielka.

Segugio italiano żyje około 13 lat. 

To wiejski, wytrzymały pies.

Podczas upałów należy ograniczyć aktywność naszego pupila.

Gończy włoski może żyć na zewnątrz, ale potrzebuje schronienia.

Rasa ta nie ma skłonności do tycia.

Gończy włoski nie jest szczególnie narażony na żadną konkretną chorobę.

Rasa ta jest bardzo stara, jej przodków szukać należy wśród pierwszych psów gończych wykorzystywanych przez Egipcjan do polowań. Prawdopodobnie przybyły one do Europy z fenickimi kupcami, a następnie przystosowały się do różnych terenów i zwierzyny napotkanej w nowych regionach.