Gończy bretoński
Inne nazwy: Griffon fauve de Bretagne
Gończy bretoński wykorzystywany jest do polowania na zające, lisy, sarny i dziki. Uwielbia pracować, a swojemu panu okazuje wielkie przywiązanie. Jest zrównoważony i towarzyski, świetnie sprawdzi się również jako pies do towarzystwa.
Podstawowe informacje o gończym bretońskim
Pochodzenie i historia
Gończy bretoński znany jest od czasów średniowiecza, popularność zyskał w XIX wieku. Obecnie jest rzadko spotykany we Francji i niemal nieznany w innych krajach.
Klasyfikacja FCI
Grupa FCI
Grupa 6 - Psy gończe i rasy pokrewne
Sekcja
Sekcja 1 : psy gończe
Wygląd
Wielkość dorosłego osobnika
Suka : pomiędzy 48 i 54 cm
Pies : pomiędzy 50 i 56 cm
Waga
Suka : pomiędzy 18 i 22 kg
Pies : pomiędzy 18 i 22 kg
Maść
Płowe odcienie (od pszczeniczozłotego po ceglastoczerwony).
Rodzaj szaty
Krótka, sucha, twarda w dotyku.
Kolor oczu
Oczy są ciemnobrązowe.
Opis
Gończy bretoński to umięśniony pies średnich rozmiarów, o dynamicznej i wiejskiej sylwetce. Głowa jest płaska, stop słabo zaznaczony, kufa prosta lub lekko łukowata. Oczy są ciemnobrązowe, spojówka jest niewidoczna. Pies ma żywe spojrzenie. Uszy osadzone na wysokości linii oczu, sięgają kufy, są spiczasto zakończone i pokryte cieńszą niż reszta ciała sierścią. Ogon jest nieco sierpowaty, średniej długości, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi.
Ciekawostki
Na początku rasa ta specjalizowała się w polowaniach na wilki, następnie zaczęto wykorzystywać ją do polowania na zające i lisy.