LaPerm

Czarny, biały, czekoladowy, cynamonowy, rudy oraz wszelkie odcienie szarego/niebieskiego, liliowego, kremowego, płowego itp. 

Dopuszcza się wszelkie maści.

Jednolity, tabby / pręgowany, bikolor, trikolor, kolorpoint, norka.
 

Rasa występuje w dwóch długościach szaty - półdługiej i krótkiej.

LaPerm może mieć oczy dowolnego koloru.

Ten kot o kędzierzawym futerku ma głowę w kształcie lekko zaokrąglonego klina i uszy od wewnątrz porośnięte kręconą sierścią. Ma dość obfity podszerstek, który różni się w zależności od tego, czy kot jest krótko- czy półdługowłosy. Jego okrywa włosowa jest w dotyku wyjątkowo delikatna.

Ten kot o nietypowej sierści okaże wiele czułości opiekunowi, który będzie o niego dbał.

LaPerm wie jak zaprezentować swoje możliwości ruchowe w pełnej krasie. Dzięki umięśnionym nogom, skacze i biega, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota.

Jest dobrym towarzyszem człowieka i kiedy tylko pojawia się odpowiednia motywacja i okazja, laPerm z chęcią tuli się do opiekuna.

LaPerm jest nie mniej sprytny, niż inne koty.

Choć do hałaśliwych nieznajomych podchodzi z dużą ostrożnością, będzie umiał pokonać lęk, jeśli od maleńkości przyzwyczajano go do obecności różnych osób. 

Raz na jakiś czas lubi udać się w odosobnienie, gdzie z przyjemnością oddaje się zajęciom takim jak sen lub toaleta futerka.

Ma przyjemny głos, ale bardzo rzadko go używa.

LaPerm potrzebuje dobrego powodu, żeby zmusić się do biegania. Jeśli poruszamy mu piórkiem przed nosem, może uda nam się zachęcić go do gonitw i skoków. 

Naturalna ciekawość może go skłonić do oglądania, co dzieje się za oknem. Trzeba pamiętać o zabezpieczeniu okien siatką, żeby kot nie wyskoczył lub nie wypadł. 

Łakomstwo nie jest typowe dla tej rasy, ale może być oznaką znudzenia. Jeśli nie chcemy, żeby bezczynność przerodziła się w obżarstwo, pamiętajmy o zapewnieniu kotu urozmaiconych zajęć.

Na początku laPerm nie będzie skakał ze szczęścia na widok drugiego kota pod swoim dachem. Ale jeśli oba koty mają zapewnione własne kryjówki i przestrzenie, z upływem czasu zaczną się tolerować, a kto wie, może nawet się zaprzyjaźnią?

Pies z kotem mogą się świetnie dogadywać i razem mieszkać, jeśli damy im czas na zapoznanie. Kotu będzie potrzebny dystans, kryjówki i wysoko położone miejsca do wskakiwania, gdzie można się schować, kiedy ma ochotę odsapnąć od towarzystwa. W końcu może nawet będą się razem bawić!

Dzieci zbyt hałaśliwe, które bez przerwy starają się nawiązać z kotem kontakt, prędzej go do siebie zniechęcą, niż oswoją. Ale jeśli są nauczone szacunku do zwierzęcia i bawią się z nim pod okiem rodziców, mogą zbudować przyjacielską relację.

Ogólnie rzecz biorąc, kotek rozrabiaka nie jest wskazany dla spokojnej osoby. Niemniej jednak hodowca może wskazać dorosłego osobnika, który bez problemu dostosuje się do rytmu życia takiego opiekuna.

W okresie linienia kota trzeba szczotkować raz lub dwa razy na tydzień, w zależności od długości sierści.

Kot laPerm żyje od 15 do 20 lat.

Włos okrywowy w połączeniu z podszerstkiem stanowią dobrą ochronę przed niskimi temperaturami, ale gorzej sprawdzają się w cieple.

Bez wystarczającej ilości ruchu, kot może zacząć tyć. Dlatego trzeba się stosować do zaleceń weterynarza i podawać karmę w interaktywnej misce. Dzięki temu mruczek będzie wolniej jadł i miał dodatkową rozrywkę.

Koty laPerm mogą cierpieć z powodu tych samych dolegliwości, co wszystkie inne koty, na przykład chorób jamy ustnej.

Inne schorzenia, które mogą go dotknąć to:

• kardiomiopatia przerostowa, czyli choroba, która polega na zgrubieniu mięśnia sercowego. Może prowadzić do niewydolności serca o objawach takich jak arytmia, obrzęk płuc czy zakrzepica tętnicy. Chorobę można wykryć za pomocą badania echokardiografem, które należy co roku powtarzać. W zależności od wyniku badania, można stosować leczenie, które poprawi jakość życia zwierzęcia.
• niedobór kinazy pirogronianowej jest chorobą dziedziczną, która u chorego kota powoduje anemię. W zależności od tempa rozwoju choroby, kot może żyć od roku do około dziesięciu lat. Schorzenie można wykryć poprzez badanie DNA, które wykaże, czy kot nosi feralny gen na jednym czy dwóch allelach. 

W jednym miocie na świat przychodzą przeciętnie trzy kociaki.

Dopuszcza kojarzenie wyłącznie w obrębie własnej rasy, bez względu na długość sierści.