Kot egipski mau

Kolor umaszczenia: srebrny, brązowy, dymny, czarny

Wśród czterech maści, srebrna jest najpopularniejsza i najbardziej efektowna. Niemniej jednak, w egipskich papirusach występuje kot w maści brązowej. Szata dymna jest bardziej jedwabista w dotyku. Wreszcie maść czarna, która również może być cętkowana, choć trudno to dostrzec, bo znaczenia są śladowe. Tej ostatniej maści nie dopuszcza się do konkursów. 
U kotów egipskich mau może występować gen agouti. W takim przypadku ticking jest najlepiej widoczny u maści srebrnej i brązowej. U osobników dymnych gen jest lekko zmodyfikowany, przez co główna barwa szaty zanika na końcu każdego włosa, który w jednej czwartej długości pozostaje srebrny. Ticking nie występuje wyłącznie u kotów czarnych.

Wszystkie koty tej rasy noszą cętkowany motyw tabby. Skądinąd jest to jedyna rasa kota domowego, gdzie cętkowanie jest naturalne. Cętki powinny być wyraźne, odcinać się od zasadniczej maści, nie powinny się stykać ani tworzyć linii (za wyjątkiem cętek wzdłuż grzbietu). Cętki mogą być różnej wielkości i kształtu.

Krótka

Zielone

Mau to średniej wielkości kot o długiej, atletycznej i eleganckiej sylwetce. Kończyny tylne są dłuższe od przednich, przez co mau zdaje się chodzić na palcach jak gepard. Charakterystyczna dla tej rasy fałda skóry między brzuchem a nogami nosi nazwę kieszeni i umożliwia maksymalne wyprostowanie nogi, dzięki czemu kot lepiej skacze i biega. Dzięki temu kot egipski mau jest uznawany za najszybciej biegającego domowego kota, z udokumentowanym rekordem prędkości 48 km/h!

Kolejną charakterystyczną cechą mau jest jego twarz. Znaczenia wokół oczu tworzą maskę na wzór typowego makijażu starożytnych Egipcjan. Na czole znaczenie w kształcie litery M reprezentatywne dla kotów tabby, u mau zwane skarabeuszem, który jest ważnym symbolem w mitologii faraonów.  Oczy tego salonowego geparda wyróżniają się kolorem agrestu, ale także kształtem i ustawieniem, które nadają mu uroczy, zatroskany wyraz twarzy.     

Kot egipski mau jest bardzo czuły, szczególnie w stosunku do swoich opiekunów. Bardzo potrzebuje przytulania, ale prawie tylko i wyłącznie ze strony człowieka, z którym jest najbardziej związany.

Jako doświadczony myśliwy, chciałby jak najwięcej się bawić! I biegać, i skakać…

Mimo wszystko, ma reputację idealnego domowego kota, lubiącego ciszę i spokój.

Początkowo mau był kotem wykorzystywanym do łapania gryzoni na egipskich strychach. Cechę tę, niezbędną do przetrwania, oczywiście zachował po dziś dzień. To świetny obserwator, który bardzo szybko się uczy.  

Może troszkę bać się nieznajomych i woli obecność ludzi, których zna. Dlatego potrzebuje czasu, żeby przywyknąć do nowych osób.

Ze względu na swoje możliwości fizyczne i intelektualne, mau jest w pełni i pod każdym względem samodzielny. Mimo to lgnie do swojego opiekuna!

To przeciętnie gadatliwy kot, choć ma melodyjny głos.

Kot egipski mau to sportowiec. Potrzebuje wysokości, żeby ćwiczyć skoki oraz regularnych zabaw z opiekunem, aby rozładować energię.

Ponieważ jest bardzo przywiązany do opiekuna, nie powinien uciekać, niemniej jednak wrodzona ciekawość może popchnąć go do odkrywania nieznanych terenów.

Uwaga na jego ogromny apetyt! Nie wolno dopuścić, żeby zbyt przytył.

Koty należy zapoznawać ze sobą zgodnie ze sztuką, ale z reguły mau dobrze przystosowuje się do obecności innych przedstawicieli swojego gatunku.

Kot egipskim mau bez problemu może zamieszkać z psem, o ile zwierzęta zostały sobie odpowiednio przedstawione oraz miały czas na oswojenie z nowym mieszkańcem domu. Dostępność miejsc do wskakiwania pozwala kotu być poza zasięgiem psa, jednocześnie będąc w tym samym pomieszczeniu.

Mau polubi dzieci, ale trzeba pamiętać, że równie mocno ceni sobie spokój oraz że podchodzi z rezerwą, a nawet lęka się tego, co nowe. Zapewnienie kotu wysoko położonych miejsc do wskakiwania da mu możliwość decydowania, czy ma ochotę na kontakt.  

Ponieważ kot egipski mau lubi spokój, może pasować do spokojnego opiekuna, ale nie zapominajmy, że ten mruczek potrzebuje też zabawy i wspinaczki.

Chociaż mau ma dość dużo sierści, nie gubi jej zbyt wiele. Odpowiednia jakość jedzenia oraz cotygodniowe szczotkowanie pomagają radzić sobie z tym problemem.

Może żyć nawet 17-18 lat, choć średnia wynosi raczej około 14 lat.

Mau raczej źle znosi zmiany temperatury. Podczas zmian pór roku może potrzebować dodatkowej opieki.

Przy braku ostrożności ze strony opiekuna, egipskiemu kotu może grozić nadwaga. Trzeba dopilnować, aby kot miał odpowiednią karmę oraz wystarczającą ilość ruchu na co dzień.

Kotu egipskiemu oficjalnie nie przypisuje się żadnych chorób genetycznych. Występują pojedyncze przypadki lub choroby pojawiające się w konkretnych liniach:

• kardiomiopatia przerostowa, czyli jedna z chorób serca, występuje u niego trochę częściej niż inne choroby;
• leukodystrofia to choroba, która dosięga istotę białą mózgu. U kota egipskiego mau występuje nieznacznie częściej niż inne schorzenia, choć mimo wszystko wciąż jest bardzo rzadka;
• przepuklina pępkowa to zjawisko polegające na tym, że pępek nie zamyka się po odpadnięciu pępowiny po urodzeniu; może występować nieco częściej w niektórych liniach;
• kota egipskiego mau trzeba szczególnie kontrolować choroby przyzębia, zwłaszcza jeśli nie wykonuje się żadnych zabiegów higienicznych jamy ustnej.

Mogą wystąpić wszystkie choroby i patologie występujące u kotów domowych. Egipski Mau generalnie jest kotem o doskonałym zdrowiu.
 

Kota egipskiego mau nie można krzyżować z żadną inną rasą.
Pod względem fizjologicznym, długość ciąży kotek rasy egipskiej jest inna niż przeciętnie u kotów domowych. U kota egipskiego ciąża może trwać nawet 73 dni, podczas gdy u pozostałych kotów okres ten wynosi średnio od 63 do 68 dni.

Faraonowie w starożytnym Egipcie czcili kota egipskiego ponad 1500 lat przed naszą erą. Mau jest prawdopodobnie bezpośrednim potomkiem Felis lybica, będącego przodkiem kota domowego. Niemniej jednak dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku, pewna rosyjska księżna przebywająca na wygnaniu we Włoszech, dostrzegła piękno mau i doprowadziła do uznania go za odrębną rasę. Rzeczywiście, w tym czasie większość europejskich kotów miała w sobie krew egipskich przodków, ale dwie wojny światowe mocno przetrzebiły kocią populację. Księżna Natalia Trubetskaja zachwyciła się srebrną cętkowaną koteczką, którą dostała od kogoś z podróży do Egiptu. Księżna natychmiast sprowadziła bezpośrednio stamtąd inne podobne koty, aby utrwalić tę pochodzącą od kotów faraonów rasę. Kilka lat później, po przeprowadzce do USA, gdzie zabrała ze sobą trzy koty, założyła hodowlę pod nazwą Fatima. „Linia klasyczna” kota egipskiego mau pochodzi dokładnie od tych trzech osobników - srebrnych kotek o imionach Baba i Liza, oraz brązowego kocura Jojo. 

Istnieją jeszcze dwie inne linie:

• Linia indyjska: pojawiła się w latach osiemdziesiątych XX wieku i budzi kontrowersje, ponieważ dwa koty, które ją zapoczątkowały, były właściwie dzikimi kotami pochodzącymi z New Dehli i dały też początek rasie bengalskiej.
• Linia egipska: powstała stosunkowo niedawno dzięki nowym osobnikom sprowadzonym bezpośrednio z Egiptu, dzięki którym wzbogacono pulę genetyczną rasy, a co za tym idzie, jej jakość i jednorodność.