Angora turecka

Czarny, niebieski / łupkowy, rudy, kremowy, biały. 

Organizacje felinologiczne uznają wszystkie umaszczenia poza czekoladowym, liliowym, cynamonowym i płowym, a także oprócz znaczeń colorpoint.
 

Jednolite, tabby / pręgowane, bikolor. 

średniej długości

niebieski / akwamaryna, złoty / żółty, zielony, różnooki

Turecka angora to kot średniej wielkości, o smukłej, atletycznej sylwetce. Porusza się płynnie i z gracją. Głowa trójkątna, zwieńczona dość dużymi, wysoko osadzonymi uszami szerokimi u podstawy. Ciało angory jest wydłużone, smukłe i muskularne. Szata jedwabista i delikatna, średniej długości, z niewielką ilością podszerstka. Na kołnierzu, klatce piersiowej, brzuchu i ogonie sierść jest dłuższa. Kończyny smukłe, tylne nieco dłuższe niż przednie.

Pod warunkiem uszanowania potrzeb kota, chwilom czułości nie będzie końca.

Ponieważ angora jest kotem niezwykle ciekawskim, bawi się wszystkim, co jej wpadnie w łapy, a niekiedy nawet… wodą. Uwielbia się wspinać, czasem również na ramiona swojego pana.  

Choć lubi pieszczoty, angora jest jednocześnie żywiołowa i ciekawska, a wygłupami rozbawi cały dom.   

Ten niewielki kot jest inteligentny i lubi odkrywać otoczenie. Codzienne ćwiczenia bardzo go pobudzają i przez to kot ten łatwo uczy się rozmaitych sztuczek.  

Wrodzona ciekawość popycha angorę w kierunku wszystkiego, co nowe, choć niektóre osobniki, które jako kocięta były w mniejszym stopniu przyzwyczajane do życia w grupie, mogą być bardziej nieśmiałe.

Jest niezależnym kotem kochającym swoją wolność i obdarzonym silnym charakterem. 

Angora jest kotem stosunkowo gadatliwym i do komunikacji ze swoimi ludźmi używa szerokiego wachlarza miękkich i ekspresyjnych dźwięków.

Ze względu na żywy i zabawowy charakter, angora potrzebuje na tyle stymulującego otoczenia, żeby móc wyładować nagromadzoną energię.

To raczej zaradny kot kochający wolność. Jest jednak przywiązany do swoich właścicieli i ceni sobie ich towarzystwo.

Wigor i potrzeba ruchu kota tej rasy są wysokie – zwierzę wymaga więc sporej ilości energii dostarczanej z pożywieniem. Ważne jest przestrzeganie dziennych racji żywnościowych w zależności od wagi i wielkości kota. Korzystanie z interaktywnej miski zapobiegnie łapczywemu jedzeniu. 

Angora to raczej typ samotnika – najbardziej lubi być jedynym zwierzęciem w domu. Niemniej jednak może mieszkać pod jednym dachem z innym kotem, a nawet go polubić – pod warunkiem, że zwierzęta zostały ze sobą oswojone w odpowiedni sposób. Socjalizacja z izolacją jest tu jak zwykle metodą najbardziej skuteczną.

Z psami żyje dobrze pod warunkiem, że zwierzęta zostały ze sobą odpowiednio oswojone. Kot koniecznie powinien mieć dostęp do wyżej położonego miejsca (np. półek), na które będzie mógł wskoczyć, gdy tylko będzie miał ochotę na przerwę od towarzystwa i odpoczynek poza zasięgiem psa. 

Angora to bardzo towarzyski kot lubiący dzieci. Oczywiście warto od małego uczyć dzieci szacunku do zwierzęcia oraz kociej mowy ciała, aby uniknąć nieporozumień.

Angora może być odpowiednim kotem dla spokojnej osoby starszej pod warunkiem, że kot przebywa w odpowiednio stymulującym otoczeniu. Powinno ono zaspokoić jego ciekawość i chęć eksploracji. Kot powinien również mieć możliwość interakcji z opiekunem poprzez zabawę – co najmniej raz lub dwa razy dziennie.

W czasie letniego linienia angorę trzeba częściej szczotkować, ponieważ gubi wtedy bardzo dużo sierści. Regularne szczotkowanie pozwoli utrzymać futro w dobrym stanie.

Angory żyją średnio od 15 do 18 lat, a niektóre osobniki dożywają późniejszego wieku.

To wytrzymały kot o półdługim futerku z niewielką ilością podszerstka. Sierść jest gęstsza na szyi i brzuchu, dzięki czemu kot jest odporny zarówno na niskie, jak i wysokie temperatury.

Angora nie ma szczególnej skłonności do tycia, lecz tak jak większość kotów, aby dać ujście energii i zachować zdrową masę ciała, potrzebuje ruchu. Karma dostosowana do wieku i poziomu aktywności również pozwoli uniknąć nadwagi.

●    Dzięki wysokiej odporności, angora nie ma szczególnych skłonności do konkretnych chorób. Niemniej jednak zaleca się coroczną kontrolną wizytę u weterynarza.
●    Podobnie jak każdy kot, także i angora może zapadać na rozmaite kocie choroby i dolegliwości, jak choćby schorzenia zębów i dziąseł.

Młode koty osiągają dojrzałość płciową w wieku od 8 do 12 miesięcy. Ciąża kotki trwa od 56 do 71 dni, a w miocie przychodzi na świat od 3 do 5 kociąt.

Kocięta pochodzące od dwóch białych rodziców bardzo często rodzą się głuche – zwłaszcza, jeśli mają niebieskie oczy.

Organizacje felinologiczne nie uznają krzyżowania tureckich angor z osobnikami innych ras.

Jak wskazuje nazwa rasy, turecka angora pochodzi ze okolic dzisiejszej Ankary, niegdyś nazywanej właśnie Angorą. Pierwsze długowłose koty – prawdopodobnie właśnie angory (choć mogły to być również naturalne jeszcze formy kotów perskich) – zostały sprowadzone do Europy w XVII w. przez Pietro della Valle (zabrał on do Włoch koty pochodzące z Iranu) i Nicolasa de Peiresca (Francuz faktycznie przywiózł koty z terenów Turcji Osmańskiej).

Ten elegancki kot o półdługim, jedwabistym futrze, szybko zyskał miano muzy artystów i wielkich monarchów europejskich, którzy dopiero odkrywali wówczas koty długowłose. Niestety przypadkowe rozmnażanie bez konkretnego programu hodowlanego spowodowało, że kot ten zatracił swoje podstawowe, charakterystyczne cechy. Zakaz eksportu kotów z Turcji podczas II wojny światowej także nie zdołał położyć kresu tej rasie, ale bez wątpienia to uporowi pary Amerykanów, Państwa Grant, zawdzięczamy współczesną turecką angorę. Dopiero w latach 70-tych rasa ta została oficjalnie uznana. W Turcji ma ona obecnie status szczególnie chronionej. Hodowle mają za zadanie utrzymać czystość tureckiej angory i, co za tym idzie, jej wyjątkowe cechy.