Kot hawański (havana brown)

Akceptowana jest wyłącznie maść mahoniowego brązu, głębokiego, czekoladowego i bez białych włosów. 
Od 1983 roku amerykański rejestr kotów rasowych dopuszcza maść liliową, a rasa występuje pod zmodyfikowaną nazwą - Havana.

Kolor jednolity, bez cieniowania i znaczeń, za wyjątkiem kociąt, u których mogą występować znaczenia zanikające wraz z osiągnięciem dojrzałości.

Krótki, miękki, lśniący i jedwabisty.

Intensywnie zielony, ale dopuszcza się wszystkie odcienie.

Kot hawański brązowy jest średniej wielkości, ma mocną i zwartą budowę; jego muskularne ciało wpisuje się w prostokąt. Ma długie kończyny o niewielkich, okrągłych stopach i różowych poduszeczkach. Jego ogon jest średniej długości i wąski na całej długości. Hawańczyk ma zgrabną głowę, nieco dłuższa niż szerszą, proporcjonalną w stosunku do płaskiego czoła. Jego duże, koniecznie zielone oczy są w kształcie migdałów. Uszy są duże, długie i skierowane ku przodowi.

Havana ma charakterystyczną, wyraźnie zaznaczoną, kwadratową kufę o dużym nosie i widocznym przełomie czołowo-nosowym. Przełom, inaczej nazywany „stopem” sprawia, że kufa wygląda jakby była doklejona do głowy. Kolor wibrysów idealnie współgra z maścią futra.

Jest niezwykle wiernym kotem, który trzyma się w pobliżu swoich ludzi. Szuka fizycznego kontaktu i czułości. Z przyjemnością spędzi całe popołudnie na kolanach opiekuna, ale nie lubi być brany na ręce. Lepiej, żeby to on decydował, kiedy chce do nas przyjść.

Havana Brown lubi odkrywać swoje otoczenie i codziennie potrzebuje zabawy, aby rozładować energię.

Po chwilach aktywności koniecznych dla dobrego samopoczucia, kot hawański musi się wyciszyć, więc spokojnie wraca umościć się w swoich ulubionych miejscach.

To bardzo inteligentny, bystry i ciekawski kot, który chętnie poddaje się szkoleniu poprzez zabawę. Można go nauczyć sztuczek, stosując techniki zalecane przez specjalistów behawioralnych.

Ponieważ z natury jest ciekawski, z reguły nie boi się nieznajomych. Niemniej jednak może się zdarzyć, że dany osobnik jest po prostu nieśmiały.

O ile opiekunowie są w domu, kot hawański świetnie radzi sobie w roli jedynego zwierzęcia, ale polubi też towarzystwo innych czworonogów.

Od czasu do czasu lubi sobie pogadać, ale zaskakuje charakterystycznym, nieprzyjemnym głosem. Bardzo głośno mruczy, zapewne za sprawą szczególnej budowy dużej kufy.

To rasa, która potrzebuje codziennej dawki ruchu, aby utrzymać formę i jędrną muskulaturę. Mimo to hawańczyk nie jest nadaktywny.

Nie ma skłonności do uciekania, lubi być w domu i jest raczej ostrożny.

Kot hawański lubi jeść często i mało, ale zazwyczaj się nie objada.

Z łatwością przyzwyczaja się do obecności innych kotów i je akceptuje.

Hawańczyk lubi towarzystwo psów o spokojnym temperamencie. Najlepiej unikać dużych ras.

W kontakcie z dziećmi jest czuły i delikatny, o ile go szanują i nie biorą na ręce wbrew woli.

Dorosły kot hawański będzie dobrym kompanem, zwiniętym w kłębek na kolanach i wiernym, dla mniej aktywnej osoby, która poświęci mu czas i obdarzy sympatią.

Prawie nie gubi sierści.

Zadbany kot Havana Brown żyje od 15 do 20 lat.

Hawańczyk jest odporny i nie doskwierają mu żadne szczególne choroby. Niemniej jednak jest wrażliwy na zimno i bardzo lubi ciepło i wygodę swojego domu.

O ile kot dostaje dobrą karmę w ilości odpowiedniej do wagi, nie powinien mieć najmniejszych problemów z nadwagą.

Nie odnotowano żadnych chorób dziedzicznych ani innych dolegliwości charakterystycznych dla tej rasy. Niemniej jednak hawańczykowi mogą doskwierać te same przypadłości, co innym kotom domowym, takie jak schorzenia jamy ustnej i przyzębia.

Mioty hodowlane liczą przeważnie od 3 do 5 kociąt. Krzyżowanie z innymi rasami jest niedozwolone.

Havana Brown pochodzi z Tajlandii, która niegdyś nosiła nazwę Królestwa Syjamu. Rasa powstała na skutek skrzyżowania kota tonkijskiego z burmskim. Ówcześnie uważano, że przynosi szczęście i chroni przed złymi duchami. Po sprowadzeniu do Europy, hawańczyk wkrótce został wyparty przez syjamy i inne niebieskookie rasy. 

Po II wojnie światowej, baronowa Miranda Von Ullman zapragnęła kota o czekoladowej maści. Koty w tym kolorze zyskały popularność po sprowadzeniu do Wielkiej Brytanii kotów burmskich. Hodowcy zainteresowali się uruchomieniem nowych programów hodowlanych bazujących na krzyżówce syjamów o czekoladowych znaczeniach z kotami czarnymi, rosyjskimi niebieskimi oraz czarnymi persami i w ten sposób uzyskali jednolitą maść czekoladowy brąz. Od tamtej pory Brytyjski Klub Kotów Syjamskich akceptuje wyłącznie hawańczyki z zielonymi oczami.

Pierwszy kot Havana Brown, nazwany Elmtower Bronze Idol i prekursor wszystkich kolejnych kotów tej rasy, przyszedł na świat w 1952 roku. Sześć lat później brytyjska organizacja felinologiczna GCCF zarejestrowała rasę pod nazwą Chestnut Foreign Shorthair (kot kasztanowy krótkowłosy), w Europie od tej pory znaną jako Havana Brown. Do Kalifornii rasa trafiła w 1976 roku.

Hawańczyk typu syjamskiego, wydłużony i umięśniony, rozwijał się w Wielkiej Brytanii, zaś w USA rasę odtworzono w jej pierwotnym kształcie o umięśnionej, prostokątnej sylwetce.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, organizacja felinologiczna LOOF oficjalnie uznała hawańczyka typu amerykańskiego.