Norweski leśny

Czarny, niebieski / łupkowy, rudy, kremowy, biały, szylkretowy, bursztynowy, jasnobursztynowy, tabby.

Bursztynowa szata występuje wyłącznie u kotów tej rasy i pojawiła się stosunkowo niedawno. Barwa przechodzi od pomarańczowego po miodowy blond i karmelowy. Kolor potrzebuje kilku lat, aby się utrwalić.

Dopuszcza się wszystkie typy umaszczenia z wyjątkiem colorpoint oraz kolorów czekoladowego, liliowego, cynamonowego, płowego

Sierść jest półdługa.

Wszystkie, pod warunkiem, że współgrają z umaszczeniem szaty.

Kot norweski leśny jest dłuższy i wyższy niż statystyczny kot domowy. To zwierzę mocno zbudowane, o dobrze rozwiniętym kośćcu i muskulaturze. Mimo że jest duży, nie przestaje być elegancki. Długi, gęsty ogon przypomina pióropusz. Głowa kota tej rasy ma kształt trójkąta równobocznego z profilem tworzącym linię prostą. Delikatnie owalne, duże oczy o migdałowatym kształcie oraz kołnierz w formie serca dodają mu dostojnego, ale i uroczego wyglądu. Jednak niewątpliwie to szata jest najbardziej charakterystyczną cechą tego kota. Jego futro ma dwie warstwy. Pierwsza to wełnisty i gęsty podszerstek, drugą zaś tworzy śliski, lśniący i nieprzemakalny włos okrywowy, który jest krótszy na łapach, a dłuższy na bokach oraz wokół szyi, gdzie tworzy kryzę. Portki „uszyte” z podszerstka oraz włosy w uszach i na spodzie łapek („kapcie”) dodatkowo chronią go przed zimnem. Latem jego futro dostosowuje się do łagodniejszych temperatur, stając się krótsze i znacznie mniej gęste, nawet w okolicach kołnierza.

Kot norweski leśny uwielbia pieszczoty, szczególnie ze swoją rodziną, choć ceni sobie również chwile samotności.

Uwielbia zabawę. Potrafi ganiać wyimaginowaną zdobycz i zasadzać się na zabawki. Ale najbardziej kocha się wspinać, wszędzie i bez przerwy! W domu trzeba zainstalować drzewa-drapaki, a z półek zdjąć bibeloty…!

Kiedy nie szaleje z zabawkami, ten dostojny kot w gruncie rzeczy jest bardzo spokojny.

Jest bardzo inteligentny, uważnie obserwuje i szybko się uczy. Ta bardzo przydatna dla przetrwania w naturze cecha w sposób naturalny pozostała mu w genach.

Ponieważ kot norweski leśny jest bardzo niezależny, może się wydawać nieufny w stosunku do obcych. Kluczem do złotego serca tego miłego giganta są czas i cierpliwość. 

Niezależny jako myśliwy, przystosowany do zmiennego i srogiego klimatu, lubi chodzić swoimi ścieżkami. Po prostu kot w każdym calu!

Pół na pół. Niektóre koty norweskie są gadatliwe, a inne ciche.

Choć ma bardzo spokojny charakter, uwielbia też chwile intensywnej zabawy połączonej z szaleńczą wspinaczką. Dlatego warto w domu zainstalować specjalne drzewa-drapaki dla kota, a najlepiej gdy zwierzę po prostu może wychodzić na dwór, do odpowiednio zabezpieczonego ogrodu.

Miłość do otwartej przestrzeni kot norweski leśny ma zakodowaną w genach, więc może go ciągnąć poza dom.

Ogólnie rzecz biorąc, kot norweski leśny jest w stanie sam regulować ilość spożywanego pokarmu. Ale zawsze są wyjątki, zwłaszcza jeśli otoczenie kota nie jest wystarczająco urozmaicone i nie dostarcza kotu odpowiedniej ilości rozrywki i stymulacji.

Tak jak z psami, tak i z innymi kotami kot norweski leśny spokojnie może zamieszkać pod jednym dachem. Choć przypuszczalnie trzeba będzie kupić kolejne drzewko-drapak.

Odpowiednio przeprowadzone, stopniowe zapoznanie obu zwierząt jest gwarancją porozumienia. Oprócz tego kot powinien mieć miejsce, gdzie może się wspiąć, pobyć sam i odetchnąć, gdy ma taką potrzebę.

Kot norweski leśny może być świetnym towarzyszem rodziny z dziećmi. Niemniej jednak maluchy trzeba nauczyć, jak szanować zwierzę i jego potrzeby.

Jeśli kot norweski leśny podoba się spokojniejszej osobie starszej, nie zapominajmy, że ten mruczek jest nieco cięższy od przeciętnego kota, jak również, że do szczęścia potrzebuje wysoko położonych miejsc do wskakiwania.

Podczas zmiany futra zimowego na letnie norweg gubi bardzo dużo sierści.

Koty norweskie leśne żyją średnio około piętnastu lat.

Jest bardzo wytrzymały i zimno mu nie straszne. A kiedy wiosną pogoda się ociepla, kot odpowiednio dostosowuje grubość swojej sierści do nowych warunków.

Jeśli ma zapewnioną odpowiednią ilość ruchu i wspinaczki, raczej trudno go utuczyć.

●    Kardiomiopatia przerostowa – choroba polegająca na zgrubieniu ściany lewej komory serca, w rezultacie prowadzi do niewydolności serca.
●    Dysplazja stawu biodrowego jest dziedziczną wadą stawu biodrowego, która niekiedy może powodować krótko- lub długotrwały, bardzo silny ból.
●    Choroba spichrzeniowa glikogenu typu IV (GSD IV) jest genetyczną chorobą typową dla kotów norweskich leśnych. W młodym wieku choroba jest śmiertelna i nieuleczalna. Można wykonać badanie przesiewowe. Jedynym sposobem na jej pokonanie jest badanie wszystkich osobników i rozmnażanie tylko tych, które są zdrowe.

Kotów norweskich leśnych nie można krzyżować z kotami żadnej innej rasy.

Nie wiadomo do końca, jak koty trafiły do Skandynawii i jakie jest pochodzenie kota norweskiego. Być może koty przywieźli na północ Wikingowie, zabierając je ze sobą podczas jednej ze swych podróży na Bliski Wschód bądź do Wielkiej Brytanii, gdzie koty domowe były już od czasów rzymskich. W wyniku pierwszych wypraw krzyżowych do krajów północnej Europy trafiły również długowłose koty Iranu, Turcji i Rosji. Być może skrzyżowały się z obecnymi już na skandynawskich ziemiach kotami, a te z nich, które najlepiej dostosowały się do surowych warunków życia, przetrwały i przekazywały dalej swoje cechy. Ponieważ Półwysep Skandynawski jest dość mocno odizolowany, tutejsze koty krzyżowały się poniekąd w zamkniętej grupie, przez co pewne charakterystyczne cechy osobnicze mogły się utrwalić i stać się normą. Dlatego też wygląd kota norweskiego leśnego nie zmienił się przez wiele stuleci, a człowiek w niego nie ingerował.

Dopiero na początku XX wieku hodowcy zdecydowali się kontrolować, ale przede wszystkim chronić tę rasę. W istocie, dziś obecność w Norwegii coraz większej liczby krótkowłosych kotów jest zagrożeniem dla typowego długowłosego, norweskiego półdzikiego kota, który zamieszkuje ten kraj od wieków. Po zakończeniu II wojny światowej odłowiono najpiękniejsze osobniki, niekiedy bezpośrednio w lasach, aby hodowcy mogli chronić czystość tej rasy. Dzisiaj kot norweski leśny jest w Norwegii oficjalną, narodową rasą kota.