Wyżeł francuski

Brązowa, brązowo-biała (z cętkami lub bez) lub brązowa z płowymi znaczeniami.

Krótka, gruba i gęsta.

Brązowy lub ciemnożółty.

Są to typowe wyżły o szlachetnym, mocnym, ale nie ociężałym wyglądzie. Obydwa typy są niemal identyczne, różnią się wyłącznie rozmiarem.

Mimo że wyżeł francuski nie jest zbyt często wybierany do towarzystwa, to pies niezwykle czuły i związany z bliskimi.

Bez względu na odmianę wyżeł francuski jest skory do zabawy i chętnie bawi się z każdym, w szczególności z dziećmi.

Mimo ogromnej energii wyżeł francuski potrafi zachowywać się w domu łagodnie i spokojnie.

Psy te szybko się uczą, co świadczy o ich inteligencji.

Wyżeł francuski jest wszechstronnym myśliwym o doskonałej stójce i umiejętnościach aportowania.

Pies ten nie jest bojaźliwy ani agresywny w stosunku do obcych, ale czasem potrzebuje nieco czasu, by okazać zaufanie.

Wyżeł francuski jest bardzo lojalny i wierny, do dobrego samopoczucia potrzebuje właściciela i jest mu niezmiernie oddany.

Pies tej rasy źle się czuje sam. Potrzebuje towarzystwa ludzi lub innych zwierząt.

To bardzo posłuszny i pojętny pies, z którym przyjemnie się współpracuje. Uważajmy jednak na nieuzasadnione reprymendy, które mogą zaszkodzić relacji z psem.

Wyżeł pirenejski może szczekać podczas polowania, by poinformować o obecności intruza, lub gdy zbyt długo zostaje sam.

Instynkt drapieżny psa może skłonić go do ucieczki, ale zawsze wraca, bo jest ogromnie przywiązany do właściciela.

Wyżeł francuski nie radzi sobie z samotnością. W przypadku długiej nieobecności bliskich i braku ruchu może niszczyć otoczenie.

Przysmaki to świetny sposób na pozytywne wzmocnienie podczas szkolenia.

Wyżeł francuski sprawdzi się jako pies stróżujący ze względu na swoje przywiązanie do bliskich i domu. Jest on jednak spokojny i łagodny, nie potrafi odstraszyć intruza.

To świetny wybór na pierwszego psa, szczególnie dla myśliwych, którzy bez problemu poradzą sobie z jego wyszkoleniem.

Spokój i duże umiejętności adaptacji sprawiają, że pies tej rasy ten może żyć w mieszkaniu w mieście, o ile zapewnimy mu kilka spacerów dziennie na otwartej przestrzeni.

Najlepiej będzie czuł się jednak na wsi, w domu z ogrodzonym podwórkiem.

Należy pamiętać, że jest to pies myśliwski, i zapewnić mu jak najwięcej biegania, najlepiej na wiejskim terenie.

Jeśli wyżeł pirenejski nie poluje, doskonale poradzi sobie w dyscyplinach takich jak agility, canicross, tropienie czy dog dancing.

Przewożenie wyżła pirenejskiego jest łatwiejsze, ale wyżeł gaskoński również może towarzyszyć swoim właścicielom praktycznie wszędzie. Najważniejsze jest odpowiednie szkolenie i socjalizacja, by nasz pupil potrafił znosić zmiany otoczenia i różne bodźce.

To niezwykle towarzyski pies, który mimo instynktu myśliwskiego dobrze dogaduje się z kotami, o ile przyzwyczaimy go do nich od młodego wieku.

Socjalizacja wyżła francuskiego nie sprawia problemów, ma on towarzyską naturę. Spotkania z innymi psami powinny jednak być regularne, pozytywne i kontrolowane, nie należy ich pomijać.

Pies tej rasy uwielbia dzieci i może spędzać z nimi mnóstwo czasu na zabawie, o ile odnoszą się do niego z szacunkiem.

Emeryt będący miłośnikiem polowań może bez problemu wybrać na towarzysza wyżła francuskiego.

Utrata sierści jest umiarkowana, zwiększa się w okresie linienia.

13 lat.

To wytrzymały i długowieczny pies.

W okresie upałów aktywność naszego pupila należy dostosować do temperatury.

Wyżeł pirenejski nie boi się złej pogody.

Dzienne porcje należy dostosować do codziennej aktywności, szczególnie gdy pies nie poluje.

Wyżeł francuski zasadniczo cieszy się dobrym zdrowiem, ale jeśli przed lub po posiłku występuje wysiłek fizyczny, istnieje ryzyko skrętu lub rozszerzenia żołądka.

Obydwie odmiany pochodzą prawdopodobnie od wyżłów hiszpańskich lub od wyżła włoskiego. Ich przodkiem jest podobno płochacz. Niegdyś zwano je „braques du pays”.