Seter szkocki gordon

Seter szkocki występuje w umaszczeniu smoliście czarnym, bez rdzawego nalotu. Podpalania mają kolor dojrzałego kasztana. Dopuszczalne są niewielkie białe plamy na piersi. Wszelkie inne kolory i odcienie są nieakceptowane.

Szata setera szkockiego jest krótka na głowie, końcówkach uszu oraz przedniej stronie kończyn. Włos na pozostałych częściach ciała ma średnią długość, przylega płasko. Frędzle nie mogą być faliste i kędzierzawe.

Oczy setera szkockiego powinny mieć barwę ciemnobrązową.

Seter szkocki gordon to pies dużych rozmiarów, cechujący się dumnym i szlachetnym wyglądem. Zgodnie z wzorcem powinien być zbudowany proporcjonalnie i harmonijnie. Głowa setera szkockiego jest głęboka, stop wyraźnie zaznaczony. Duży, szeroki nos ma czarny kolor. Oczy osadzone głęboko mają inteligentny, przyjazny wyraz. Średniej wielkości uszy są nisko osadzone i przylegają do głowy. Prosty ogon (może być lekko szablasty) jest gruby u nasady i zwęża się ku końcowi. Kończyny są mocne i umięśnione (szczególnie tylne). Chody gordona są niezwykle płynne i równe.

Gordon seter bardzo przywiązuje się do swoich najbliższych i jest im niezmiernie oddany. Bez trudu i skrępowania okazuje im czułość. Szybko też przekonuje się do osób obcych, choć początkowo może zachowywać się wobec nich nieufnie.

Psy tej rasy to bardzo żywiołowe stworzenia. Bardzo chętnie podejmą zabawę z bliskimi, jeśli będzie ona odpowiadać ich potrzebom.

Seter szkocki to pies zrównoważony i łagodny – zwłaszcza wobec dzieci. Potrafi zachować w domu spokój, o ile jego wszystkie potrzeby (związane m.in. z aktywnością fizyczną i umysłową) zostaną zaspokojone. Co ciekawe, rasa ta należy do niewiele szczekających.

Seter szkocki jest psem bardzo inteligentnym. Bez trudu przyswaja wiedzę, jeśli wdrożone szkolenie jest właściwie prowadzone. Przewodnik powinien być konsekwentny i łagodny zarazem.

Gordon jest psem myśliwskim, dlatego – co nie powinno dziwić – posiada silny instynkt łowiecki. Jeżeli jednak będzie odpowiednio wychowywany i wszystkie jego potrzeby będą zaspokajane, nie powinno dochodzić do większych trudności wychowawczych.

Seter szkocki zdecydowanie nie należy do strachliwych psów. Początkowo jest nieco nieufny wobec obcych i trzyma dystans, ale – jeśli nie mają oni złych zamiarów – bardzo szybko i chętnie się z nimi zaprzyjaźnia.

Gordona, jako psa myśliwskiego, cechuje pewien stopień niezależności. Niemniej, jeśli jego relacje z opiekunem są dobre, pies jest mu bardzo oddany.

Seter szkocki może całkiem nieźle znosić krótkie okresy samotności, o ile wcześniej zostanie właściwie przygotowany do nieobecności właściciela.

Gordon to pies inteligentny, który szybko i łatwo przyswaja nową wiedzę. Przywiązuje się do swojego opiekuna i jest nastawiony na współpracę z człowiekiem.

Seter szkocki to rasa raczej spokojna i dość cicha. Oczywiście w razie konieczności potrafi szczekać, ale nie robi tego często i bez powodu.

Setera szkockiego trudno nazwać typowym uciekinierem, ale jako pies myśliwski może zafascynować się złapanym tropem i zechcieć za nim podążyć w siną dal… Warto już od okresu szczenięcego pilnie trenować przywołanie zwykłe i awaryjne, by pies bezbłędnie reagował na komendę opiekuna.

Seter szkocki, tak samo jak każdy pies, ma zęby i potrafi ich używać niekoniecznie w sposób przez opiekuna pożądany. Pies powinien mieć do dyspozycji swoje zabawki, aby nie kusiły go sprzęty codziennego użytku. Wszystkie jego potrzeby powinny być zaspokojone, bowiem zachowania niszczycielskie często wynikają m.in. z nudy, samotności i frustracji.

Gordon seter nie należy do wielkich łakomczuchów. Niemniej trzeba zadbać o zbilansowaną dietę, dostosowaną do jego stanu zdrowia, wieku i aktywności.

Seter szkocki to pies myśliwski, nie stróżujący. Niemniej, jeśli w jego otoczeniu zajdą niepokojące zmiany, może o nich poinformować właściciela.

Rasa ta ma ogromnie wiele zalet i doskonale sprawdza się w roli czworonoga rodzinnego. Należy jednak pamiętać, że jest to pies myśliwski o specyficznych potrzebach. Niedoświadczone osoby powinny przed nabyciem psa zgłębić przynajmniej wiedzę teoretyczną zarówno w zakresie rasy, jak i wychowania psa w ogóle.

Nie ulega wątpliwości, że ten wspaniały pies myśliwski najlepiej będzie się czuł na dużej przestrzeni, pozostając w ruchu. Jeśli jednak jego potrzeby będą zaspokajane, może odnaleźć się w mieszkaniu.

Gordon potrzebuje codziennego ruchu i stymulacji umysłowej. Bez nich szybko dopadnie go nuda i frustracja, a to może pociągnąć za sobą problemy natury wychowawczej i behawioralnej.

Seter szkocki to dużych rozmiarów pies, dlatego należy przeznaczyć dla niego sporo miejsca w środku transportu. Ponadto trzeba go przyzwyczajać do podróży od szczeniaka.

Gordon może zechcieć pobiec za obcymi kotami. Jest psem myśliwskim i o tym nie należy zapominać. Jeśli będzie natomiast wychowywać się z kotem pod jednym dachem, istnieje szansa, że ich relacje będą poprawne.
 

Pies ten raczej dobrze żyje z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Niezmiernie ważna jest jednak wczesna socjalizacja, dzięki której pies nauczy się, jak komunikować się z innymi psami i jak odczytywać wysyłane przez nie komunikaty, aby nie dochodziło do trudnych sytuacji.

Gordon to pies zachowujący się w sposób bardzo wrażliwy i łagodny w stosunku do dzieci. Niemniej należy zadbać o to, aby dzieci zawsze bawiły się z czworonogiem pod czujnym okiem osoby dorosłej.

Seter szkocki to pies wymagający sporej codziennej dawki ruchu i aktywności umysłowej. Na pewno nie odnajdzie się jako towarzysz osób ceniących sobie bardzo spokojny, domowy tryb życia.

Gordon gubi sierść umiarkowanie. W okresie linienia trzeba zwiększyć częstotliwość szczotkowania, aby na bieżąco usuwać martwy włos.

Seter szkocki żyje średnio 10-12 lat.

Seter szkocki jest psem stosunkowo odpornym i wytrzymałym na warunki pogodowe.

Seter szkocki stosunkowo dobrze znosi upały, niemniej nie należy go w tym czasie silnie eksploatować. Powinien mieć zapewnione chłodne miejsce do odpoczynku oraz dostęp do świeżej wody.

Gordon dość dobrze znosi zimno. Niemniej nie powinien, zwłaszcza w czasie mrozu, przebywać na zewnątrz cały czas.

Seter szkocki nie jest szczególnie podatny na tycie, ale jak każdy pies pozbawiony ruchu może przybierać na wadze. Powinien mieć zapewnioną codzienną dawkę ćwiczeń fizycznych, umysłowych oraz właściwie skomponowaną dietę.

Seter szkocki gordon należy do dość zdrowych psów. Co ciekawe, nie jest szczególnie narażony na takie schorzenie jak dysplazja stawów biodrowych, co w przypadku dużych psów jest rzadkością. Może natomiast cierpieć m.in. na niedoczynność tarczycy, zaćmę, zagrożony jest także skrętem żołądka.

Historia setera szkockiego sięga XVII wieku. Co prawda, za ojca rasy uznaje się lorda Alexandra Gordona, który założył hodowlę seterów w 1820 roku, ale wzmianki o czarno-rudych seterach występujących w Szkocji pochodzą już z czasów wcześniejszych. W celu stworzenia rasy łączono setery prawdopodobnie z owczarkami collie, w ich żyłach płynie również krew bloodhoundów. Jako odrębna rasa seter szkocki pojawił się pierwszy raz na wystawie w 1861 roku.