Wyżeł hiszpański z Burgos

Biała i wątrobiana, kolory wymieszane są nieregularnie.

Krótka, gęsta, gładka i średniej grubości.

Orzech laskowy

Wyżeł hiszpański z Burgos jest umięśniony, mocny, z masywną głową i zwisającymi faflami. Kufa jest niemal kwadratowa, nos ciemny, ale nie czarny. Oczy mają melancholijny wyraz. Uszy są duże, długie i zwisające. Klatka piersiowa jest głęboka, zad zaokrąglony, ogon noszony wysoko i wesoło. Kończyny są długie, proste i dobrze umięśnione.

Wyżeł hiszpański z Burgos jest łagodny i bardzo sympatyczny. Nadaje się na psa do towarzystwa, ale wykorzystywany jest w zasadzie wyłącznie jako pies myśliwski.

Doskonale sprawdzą się zabawy związane z tropieniem. 

To zrównoważony, spokojny i układny pies. 

Przyuczenie go do polowania jest bardzo łatwe. Dostosowuje się do każdego, nawet najtrudniejszego terenu.

Wyżeł hiszpański z Burgos nadaje się do różnych rodzajów polowania, szczególnie na bażanty, kuropatwy, zające i sarny. Ma doskonały węch i jest dobrym psem aportującym. 

Pies tej rasy nie boi się niczego, jest nieustraszony w każdych okolicznościach. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu będzie witał gości z szacunkiem, ale może być groźny, jeśli jego właściciel znajdzie się w niebezpieczeństwie.

To typowy pies myśliwski. Ma dość niezależną naturę, zarówno w domu, jak i w pracy.

Wyżeł hiszpański z Burgos dobrze znosi samotność, jeśli zapewnimy mu ruch przed naszym wyjściem i po powrocie.

Szkolenie myśliwskie jest bardzo proste, bo rasę stworzono do polowania. Jeśli natomiast pies służy wyłącznie do towarzystwa (co nie jest zalecane), szkolenie musi być stanowcze, wczesne i konsekwentne.

Wyżeł hiszpański z Burgos może szczekać, gdy pojawi się intruz lub podczas pracy.

Pies może uciekać, jeśli ma za mało ruchu lub poczuje interesujący trop.

Bezczynność może spowodować u tego aktywnego psa zachowania destrukcyjne.

Wyżeł hiszpański z Burgos ma duży apetyt, co jest przydatne przy szkoleniu, ale grozi nadwagą, jeśli dieta nie jest dobrze zbilansowana, a pies dostaje za dużo przysmaków kiepskiej jakości.

Wyżeł hiszpański z Burgos sprawdzi się jako pies alarmujący i odstraszający. 

Rasa ta nie nadaje się dla nowicjuszy i osób prowadzących mało aktywny tryb życia. 

Pies ten w żadnym wypadku nie może żyć w mieszkaniu. By zachować równowagę, powinien mieszkać na wsi i być wykorzystywany do polowań. 

To wysportowany, energiczny i wytrzymały pies, który do zachowania psychicznej i fizycznej równowagi musi pracować (biegać, tropić, aportować). 

Wyżeł hiszpański z Burgos może towarzyszyć swoim właścicielom w podróżach, ale wymaga to wcześniejszej socjalizacji i szkolenia, szczególnie w przypadku publicznych środków transportu. 

Pies ten może mieszkać z kotem, jeśli od małego jest przyzwyczajony do jego obecności. W przeciwnym razie może potraktować go jako potencjalną ofiarę.

By pies spokojnie komunikował się ze współbraćmi, konieczna jest odpowiednia socjalizacja. 

Nie jest to pies rodzinny, ale może mieszkać z dziećmi, jeśli traktują go one z szacunkiem. 

Rasa ta nie jest zalecana dla starszych osób, nie służy do towarzystwa.

Utrata sierści jest umiarkowana. 

Pies ten żyje około 14 lat. 

To wytrzymały pies, który nie sprawia żadnych szczególnych problemów. Po polowaniu należy jednak skontrolować jego uszy.

Wyżeł hiszpański z Burgos może pracować w każdą pogodę. 

Pies przyzwyczajony jest do łagodnego klimatu i w okresie braku aktywności może źle znosić zimno.

Wyżeł hiszpański z Burgos jest bardzo łakomy. Nie wolno go przekarmiać i trzeba dobrze zbilansować dietę, by uniknąć ryzyka nadwagi. 

• dysplazja stawu biodrowego,
• nadwaga.

Istnieją dwie różne teorie dotyczące pochodzenia rasy. Pierwsza mówi, że jest to miejscowa rasa, która powstała samoistnie w prowincji Burgos na północy Hiszpanii. Według drugiej rasa stanowi krzyżówkę iberyjskiego psa myśliwskiego i gończego hiszpańskiego. Pierwsze opisy wyżła hiszpańskiego z Burgos pochodzą z XVI wieku. O bardzo podobnej rasie mowa jest w „Dialogach na temat polowania na dużą zwierzynę” Alonso Martineza de Espinar, przywódcy kuszników króla Filipa VI.