Sznaucer olbrzym

Maść sznaucera olbrzyma jest najczęściej czysto czarna (zarówno podszerstek i okrywa zewnętrzna) lub nieco rzadziej w kolorze pieprz i sól (podszerstek szary, okrywa ciemniejsza). Jasne znaczenia nie są pożądane.

Sznaucer olbrzym ma średniej długości sierść, krótszą na głowie i uszach, z charakterystyczną brodą i krzaczastymi brwiami.

Sierść jest twarda, szorstka, dobrze przylegająca i gęsta, z obfitym podszerstkiem.

Oczy sznaucera olbrzyma są ciemne.

Pies jest mocno zbudowany, ma zwartą, kwadratową sylwetkę. Głowa jest mocna, długa, z wyraźnym guzem potylicznym. Stop wyraźnie zaznaczony. Linia profilu jest równoległa do linii grzbietu nosa. Kufa ma kształt tępego klina. Oczy są ciemne, owalne, skierowane do przodu, Uszy wysoko osadzone, wiszące, w kształcie litery V. Kończyny są proste i mocne. Ogon jest wysoko osadzony i skierowany do góry.

Pies ten bardzo przywiązuje się do swojej grupy społecznej i potrafi być wyjątkowo lojalny, mimo że ze względu na swój silny charakter często uchodzi za wyniosłego.

Pomimo poważnego wyglądu sznaucer ma bardzo wesołe usposobienie. Uwielbia zabawę, zwłaszcza z dziećmi. Uważajmy jednak na jego porywczość w kontaktach z najmłodszymi.

Sznaucer jest oddany, dzielny i odważny. Nie bywa jednak nadmiernie pobudzony, a jego zrównoważony charakter umożliwia mu dostosowanie się do wielu sytuacji.

Sznaucer olbrzym wykorzystywany jest między innymi jako pies stróżujący. Psy te jednak łatwo uczą się wykonywać różne czynności dzięki dużej równowadze psychofizycznej, odporności i energii. Mogą więc być zarówno psami do towarzystwa, jak i służbowymi.

Mimo że sznaucer był niegdyś wykorzystywany do polowania na gryzonie, obecnie nie wykazuje silnego instynktu myśliwskiego – choć oczywiście nie jest go całkowicie pozbawiony.

Pies ten jest z natury nieufny wobec obcych. Jego instynkt stróża sprawia, że podchodzi do nich z rezerwą.

Sznaucer bardzo przywiązuje się do swojego pana. Mimo to rzadko spotyka się osobniki cierpiące na lęk separacyjny. Pies potrafi zostać na swoim miejscu i bez problemu dostosowuje się do nastroju oraz trybu życia swojej rodziny.

Jeśli szczeniak przyzwyczajany jest do zostawania samemu, łatwo zniesie nieobecność właściciela.
 
Jeśli natomiast nie przyzwyczaimy go wcześniej do samotności lub jeśli nieobecności są zbyt długie, a pies ma za mało ruchu, mogą pojawić się problemy z zachowaniem.

Sznaucera można dość łatwo wyszkolić, o ile zajmują się tym doświadczone osoby. Nowicjusze mogą mieć problemy, bo psy te bywają uparte.
 
Szkolenie powinno rozpocząć się jak najwcześniej. Musi być zdecydowane, ale jednocześnie pozbawione brutalności, gdyż sznaucer nie zniesie przemocy.
 
Dobre wyniki uzyskamy wyłącznie wówczas, gdy relacja z psem oparta będzie na szacunku i zaufaniu.

Mimo swej czujności sznaucer nie szczeka bez powodu, dzięki czemu świetnie sprawdzi się jako stróż.

Pies ten w żadnym wypadku nie jest drapieżnikiem, jednak mimo swego spokojnego wyglądu odznacza się dużą energią. Potrzebuje kilku spacerów dziennie. Jeśli mu ich nie zapewnimy, przy najmniejszej okazji będzie wyruszał na samodzielne przechadzki.

Podobnie jak inne psy, jeśli sznaucer nie ma nic do roboty, może niszczyć przedmioty w domu.

Sznaucer olbrzym nie jest zbyt łakomy, ale z pewnością doceni pełną miskę i smakołyki w nagrodę za dobre zachowanie.

Sznaucer to pies stworzony do stróżowania. Niestety ma w tym zakresie niechlubną historię. Był wykorzystywany przez wojsko niemieckie podczas obydwu wojen światowych do pilnowania obozów jenieckich.
 
Z pełnym oddaniem będzie bronił swojej rodziny i otoczenia. Dzięki swojej determinacji i dużym rozmiarom potrafi zatrzymać każdego intruza.

Wybór pierwszego psa o tak silnym charakterze to prawdziwe wyzwanie. Konieczne jest, by przyszli właściciele byli świadomi cech rasy i gotowi do poświęcenia czasu oraz pieniędzy na szkolenie.

Pies ten poradzi sobie w mieszkaniu, o ile spełnimy wszystkie jego potrzeby. Oczywiście może też mieszkać na wsi w domu z ogrodem, gdzie wykaże się jako stróż.
 
Dzięki swojej odporności może żyć zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz.

Ten energiczny i wysportowany pies potrzebuje co najmniej dwóch długich spacerów dziennie, bez względu na to, czy mieszka na wsi czy w mieście.
 
W domu możemy zaproponować mu aktywności stymulujące intelektualnie i węchowo: zabawy na inteligencję, matę węchową, szukanie smakołyków, zabawę w chowanego, itd.
 
Sznaucer świetnie sprawdzi się też w wielu dyscyplinach sportowych, o ile będziemy go regularnie trenować.

Jeśli szczeniak od początku przyzwyczajany jest do przemieszczania się z właścicielem, może mu towarzyszyć niemal wszędzie. Problem natomiast może stanowić – szczególnie w publicznych środkach komunikacji – sam spory rozmiar psa. W końcu olbrzymem nazywany jest nie bez powodu.

Żeby pies ten zaakceptował koty, musi mieć z nimi kontakt od najmłodszego wieku. Bywa on porywczy, co niekoniecznie będzie pasowało raczej spokojnemu kotu.

Psy te mogą żyć w zgodzie z innymi przedstawicielami swojego gatunku, ale należy zachować czujność i zapewnić szczeniakowi wczesną socjalizację.

Pies ten uwielbia dzieci! Z chęcią spędzi z nimi cały dzień na zabawie, bowiem jest wyjątkowo wesołym, energicznym czworonogiem. Jednak ze względu na duży rozmiar psa należy kontrolować jego kontakty z najmłodszymi.

Dobroduszność i przyjazne usposobienie sznaucera są cenione przez samotne osoby. W związku z tym dobrze sprawdzi się jako pies do towarzystwa dla starszych osób, o ile zaspokoją one jego zapotrzebowanie na ruch. Jeśli osoba starsza nie ma zbyt wiele siły i doświadczenia, zamiast sznaucera olbrzyma, może wybrać jego mniejszą wersję – średniego lub miniaturkę.

Mimo grubego podszerstka linienie jest umiarkowane, a nawet zanika całkowicie, jeśli pies jest regularnie trymowany.

Długość życia sznaucera to około 13 lat. 

Pies ten jest dość wytrzymały i długowieczny.

Jak w przypadku wielu psów należy uważać na udar cieplny i zapewnić naszemu pupilowi kąt w cieniu oraz dużą ilość chłodnej wody.

Sznaucer jest bardzo odporny na zimno i przez cały rok może mieszkać na zewnątrz.

Jeśli dieta psa jest odpowiednia i ma on wystarczającą ilość ruchu, nie powinien nadmiernie przybierać na wadze.
 
Trzeba uważać na psy żyjące w mieście, mające ograniczoną aktywność ruchową.

Sznaucer olbrzym może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych. Zdarzają się także problemy skórne.

Sznaucer ma wspólne pochodzenie z terierami, które są jego przodkami. Następnie selekcja rasy skupiła się na stworzeniu psa stróżującego i obronnego. Na przełomie XV i XVI wieku na wielu rycinach pojawił się pies podobny do współczesnego sznaucera, przedstawiany w towarzystwie koni i dyliżansów. Odmiana miniaturowa i olbrzymia powstały z odmiany średniej. FCI oficjalnie uznało rasę w 1955 roku. Sporządzono trzy odrębne wzorce dla trzech odmian, mimo że różnią się one w zasadzie wyłącznie rozmiarem.