Szpic niemiecki

Każda odmiana dzieli się na pododmiany w zależności od umaszczenia. Wolfszpic: kolor szary. Szpic niemiecki duży: kolor biały, brązowy lub czarny. Szpic niemiecki średni i mały: kolor biały, brązowy lub czarny, pomarańczowy, szary i inne kolory. Pomeranian: dopuszczalne są wszystkie kolory.

Szpic niemiecki biały i czarny nie są zbyt popularne, ale wyjątkowo cenione przez miłośników rasy.

Szpic niemiecki ma długą sierść.

Sierść jest gładka i gęsta z obfitym podszerstkiem, grzywą wokół głowy i gęstym pióropuszem na ogonie.

Oczy są ciemne. 

Głowa przypomina głowę lisa, uszy są stojące i trójkątne, oczy mają kształt migdałów, przód głowy jest szeroki i okrągły. Kufa niezbyt długa, zwęża się w kierunku czubka nosa. Kończyny są średniej długości, proporcjonalne w stosunku do wpisującego się w kwadrat tułowia, idealnie pionowe. Ogon wdzięcznie zwinięty nad grzbietem.

Bez względu na odmianę szpic niemiecki to pies wyjątkowo wierny i przywiązujący się do właściciela. Świetnie nadaje się jako towarzysz samotnych osób ze względu na swoją dobroduszność i komunikatywne usposobienie.

To żywy i wesoły pies, który nigdy nie odmówi zabawy ze względu na dużą potrzebę ruchu. Zabawa to także świetny sposób na rozpoczęcie nauki.

Podczas działania szpic niemiecki jest bardzo aktywny, ale gdy odpoczywa, potrafi udawać, że nie słyszy, by nic nie zakłócało jego spokoju.

Inteligencja psa przejawia się głównie w jego dużych zdolnościach do słuchania i adaptacji. Szybko uczy się tego, czego od niego oczekujemy, potrafi też przystosować się do różnych trybów życia.

Szpic niemiecki nie ma instynktu drapieżnika, musi jednak opanować polecenie przychodzenia na zawołanie, by mógł swobodnie biegać podczas spacerów.

Pies ten okazuje wyjątkową czujność w stosunku do obcych. Jest bardzo zdystansowany i niełatwo obdarza zaufaniem.

Szpic niemiecki bardzo przywiązuje się do swojego pana i darzy go ogromnym uwielbieniem, o ile ten traktuje go życzliwie i z szacunkiem. 

Pies ten bez problemu znosi nieobecność właścicieli, jeżeli jej okresy nie są zbyt długie i jeśli przyzwyczaimy go do nich stopniowo, w pozytywny sposób, gdy tylko szczeniak trafi do naszego domu. 

Szpic niemiecki mocno przywiązuje się do właściciela. Lubi się uczyć i spędzać czas z bliskimi. To oczywiście ułatwia jego szkolenie. 

Pies jest natomiast bardzo wrażliwy i nie zniesie ani krzty brutalności. Podczas nauki musimy zatem wykazać się cierpliwością, konsekwencją i życzliwością. 

Szpic niemiecki szczeka ostro i głośno. Podnosi głos, gdy tylko usłyszy nietypowy hałas lub zobaczy podejrzaną osobę. Odpowiednia socjalizacja i nauka uspokajania się pozwolą ograniczyć uciążliwe szczekanie. 

Jako pies niezwykle wierny właścicielowi szpic niemiecki nie lubi samodzielnych wędrówek.

Ten żywy zwierzak może niszczyć przedmioty, jeśli ma za mało stymulacji i nudzi się. Jeżeli natomiast zaspokoimy wszystkie jego potrzeby, będzie zachowywał się w sposób zrównoważony i spokojny.

Szpic niemiecki nie jest bardzo żarłoczny, ale nigdy nie odmówi smakołyka, przez co może w końcu nadmiernie przybrać na wadze.

Najmniejsze osobniki nie są w stanie odstraszyć intruza, natomiast większe są dobrymi stróżami. Charakteryzują się bowiem wrodzoną nieufnością wobec obcych i głośno szczekają, gdy tylko zdarzy się coś nietypowego.

Dzięki pięciu rozmiarom przyszły właściciel może wybrać odpowiednią dla siebie wersję. Szpic niemiecki dobrze sprawdzi się jako pierwszy pies ze względu na swoje przywiązanie do właściciela, łatwość uczenia się i towarzyskie usposobienie.

Mimo że małe szpice niemieckie i pomeraniany nie boją się chłodu, są to pieski salonowe, które świetnie czują się w miejskim środowisku. Większe osobniki mogą natomiast bez problemu mieszkać na zewnątrz.

Mimo delikatnego wyglądu szpic niemiecki to wytrzymały pies, który potrafi niejednego zadziwić. Coraz więcej osobników (nawet tych najmniejszych) świetnie radzi sobie w konkursach agility. 

W przypadku tej rasy nie wolno zaniedbywać spacerów. Muszą być one codzienne i na tyle długie oraz bogate w bodźce, by w pełni zaspokajały potrzeby psa.

Najmniejsze osobniki, zwłaszcza pomeraniany, można bez problemu przewozić w torbie transportowej. Jednak nawet większe odmiany mogą spokojnie towarzyszyć właścicielowi, o ile zapewnimy im odpowiednią socjalizację i naukę od młodego wieku.

Współżycie z kotem przeważnie jest bezproblemowe, zwłaszcza jeśli zwierzęta razem dorastały.

Te towarzyskie psy świetnie dogadają się ze swoimi współbraćmi, o ile zadbamy o wczesną i odpowiednią socjalizację szczeniaka.

Ten wesoły i skory do zabawy pies to doskonały kompan dla dzieci, jeśli nauczą się one odpowiednio z nim komunikować.

Przyjazne usposobienie tego psa świetnie pasuje do starszych, samotnych osób. Szpic niemiecki potrzebuje codziennych spacerów, ale może dostosować się do spokojnego trybu życia. 

Ze względu na gęstą szatę utrata sierści w okresie linienia jest znaczna. W tym czasie konieczne jest częstsze, nawet codzienne czesanie. Przez pozostałą część roku utrata sierści jest umiarkowana. 

Długość życia szpica niemieckiego to około 14 lat.

Szpic niemiecki wbrew pozorom nie jest delikatnym psem. To krzepki, wytrzymały i długowieczny zwierzak. 

Grube futro chroni psa zarówno przed zimnem, jak i przed upałem. Nie powinien on jednak zbyt długo przebywać na słońcu ze względu na ryzyko udaru cieplnego. 

Podwójna sierść zapewnia szpicowi niemieckiemu doskonałą ochronę przed chłodem. Większe osobniki mogą nawet żyć na zewnątrz. 

Należy uważać na dietę psa, bo ma on skłonność do szybkiego przybierania na wadze, jeśli porcje nie są dostosowane do jego codziennej aktywności fizycznej. 

• łysienie (choroba skóry),
• zapaść tchawicy (choroba dróg oddechowych).

Szpic niemiecki to bardzo stary pies, pochodzący bezpośrednio od rasy canis familiaris palustris rutimeyer – psów żyjących na bagnach w epoce kamienia – oraz od szpiców istniejących w epoce palafitów w okresie neolitu. Niemieckie nazwy poszczególnych odmian to: Wolfspitz, Grosspitz (szpic duży), Mittelspitz (szpic średni), Kleinspitz (szpic mały) i Zwergspitz (szpic miniaturowy). FCI oficjalnie uznała rasę w 1957 roku.