Kishu

Biała, ruda, sezamowa lub mieszanina włosów czarnych, rudych i białych. 

Sierść jest krótka. Włos okrywowy prosty i szorstki, miękki i gęsty podszerstek. 

Ciemnobrązowe

Kishu to średniej wielkości, proporcjonalny i dobrze umięśniony pies. Ma zwartą, silną sylwetkę z mocnym kośćcem. Oczy są stosunkowo małe, niemal trójkątne i szeroko rozstawione. Uszy stojące, małe, trójkątne i skierowane do przodu. Ogon jest wysoko osadzony, gruby, zwinięty lub zagięty jak sierp nad grzbietem. Opuszczony sięga niemal stawu skokowego.

To świetny pies pracujący, ale sprawdza się również jako wierny, czuły i lojalny towarzysz.

Zabawy świetnie się sprawdzą jako metoda utrzymania czujności naszego pupila.

Zarówno w domu jak i w pracy kishu jest ułożony, refleksyjny i poważny.

Ogromna wszechstronność i wytrzymałość psa sprawiają, że można mu zaufać.

Kishu wciąż jeszcze używany jest do polowania na dziki, w przeszłości wykorzystywano go również do polowania na jelenie. 

To niezwykle czujny pies, który obcym okazuje nieufność. Potrzebuje czasu, by obdarzyć kogoś zaufaniem.

Kishu jest związany ze swoim panem, ale to wyjątkowo niezależny pies, jak wiele przedstawicieli podobnych ras. Potrzebuje towarzystwa, ale musi także mieć możliwość spokojnego odpoczynku.

Ze względu na swoją niezależność kishu nieźle znosi nieobecność właścicieli, ale samotność pozbawiona stymulacji nie powinna należeć do codzienności tej pierwotnej rasy pracującej.

Kishu jest spokojny i inteligentny. Jeśli nawiążemy z nim relację opartą na wzajemnym zaufaniu, okazuje się pojętny. Szczeniak musi wcześnie przyswoić podstawy dobrego zachowania, by stać się jak najlepszym towarzyszem życia.

Kishu szczeka bardzo mało.

Ze względu na instynkt myśliwski i niezależność pies ten będzie często uciekał, jeśli nie zadbamy o odpowiednie ogrodzenie.

Brak aktywności może sprawić, że kishu zacznie niszczyć otoczenie.

Smakołyki sprawdzą się jako sposób na utrzymanie koncentracji i zainteresowania psa podczas treningu.

To świetny stróż, ale nie nadaje się na psa ostrzegawczego, bo szczeka niezwykle rzadko.

Jeśli przyszły właściciel zwraca uwagę nie tylko na urodę kishu, ale również na jego liczne potrzeby, pies ten nada się na pierwszego psa.

Mimo że kishu potrzebuje przestrzeni i ruchu, może żyć w mieszkaniu, o ile jego właściciele mają wystarczająco dużo czasu, by wyprowadzać go kilka razy dziennie na otwarty teren.

To niezwykle wytrzymały pies. Do właściwego rozwoju potrzebuje wysportowanego lub polującego właściciela.

Rozmiary kishu nie stanowią problemów podczas jazdy samochodem czy środkami publicznego transportu, natomiast jego niezależne i nieufne usposobienie wymaga wczesnej socjalizacji i przyzwyczajenia do różnorodnego otoczenia.

Instynkt drapieżnika sprawia, że pies ten nie potrafi spokojnie współżyć z kotami.

By kishu spokojnie komunikował się ze swoimi współbraćmi, konieczna jest wczesna socjalizacja.

Pies może mieszkać z dziećmi, ale muszą one być w stanie szanować jego spokojną i niezależną naturę.

Zapotrzebowanie na ruch psa nie idzie w parze ze spokojnym trybem życia starszych osób.

To rasa, która traci dużo sierści.

Kishu żyje około 12 lat. 

To wytrzymały pies, który miewa jednak problemy typowe dla japońskich ras.

W przypadku tej rasy należy uważać na udary cieplne, nie znosi ona wysokich temperatur.

Podwójna sierść kishu zapewnia mu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią.

Ze względu na swoją aktywność pies nie powinien nadmiernie przybierać na wadze.

-        niedoczynność tarczycy,
-        entropium.

Ta niezwykle stara rasa powstała w  ówczesnej prowincji Kishu (prefektura Wakayama i Mie położone na wyspie Honsiu). W 1934 roku uznano ją za skarb narodowy. Poza Japonią jest praktycznie nieznana.