Khao manee

Szata khao manee jest biała. Jedynym wyjątkiem jest szara plamka pomiędzy uszami u niektórych kociąt. Wraz z wiekiem, kępka siwych włosów całkowicie zanika.

Umaszczenie jest jednolite.

Krótka

Różnooki, jasnoniebieski, żółty, zielony

Khao manee ma szczupłą, wysportowaną, dobrze wyważoną i proporcjonalną sylwetkę. Jest kotem o budowie typu semi-foreign, co oznacza, że jego ciało jest bardzo smukłe i wydłużone, a kot jest zwinny i gibki, choć nie aż tak, żeby przypominać spokrewnionego z nim kota syjamskiego. Krótka, jedwabista i śnieżnobiała sierść, która jest znakiem rozpoznawczym rasy, prawie nie ma podszerstka. Na głowie w kształcie serca, wydatne kości policzkowe tworzą przepiękne podparcie dla dwóch klejnotów oczu, których charakterystyczną cechą jest dwubarwność. Khao manee ma jedno oko niebieskie, zaś drugie żółte lub żółto-zielone i ten właśnie kolor ponoć przynosi najwięcej szczęścia!  Gdy oczy są w jednakowym kolorze (niebieskim, żółtym lub rzadziej zielonym), wcale nie ujmuje mu to uroku, a wręcz przeciwnie!

Szczególnie po dniu pełnym zajęć, można się po nim spodziewać dużej dawki kocich czułości.

To bardzo aktywny i żywy kot, który uwielbia zabawę. Może nawet aportować piłkę, zupełnie jak pies!

Khao manee jest zrównoważonym kotem, który potrafi zachować równowagę między chwilami szaleństwa i spokoju.

Podobnie jak inne tajskie rasy, khao manee jest bardzo bystry i inteligentny.

To z reguły bardzo towarzyskie koty, które witają gości przy drzwiach.

Lubi uczestniczyć we wszelkich domowych sprawach, nawet tych w toalecie.

Choć pokrewieństwo z kotem syjamskim jest dość odległe, khao manee dzieli z nim wspólną cechę - gadulstwo.

Khao manee potrzebuje codziennej dawki ruchu, aby zachować zwinność i stymulować inne liczne umiejętności.

Jest raczej zbyt przywiązany do opiekunów, żeby uciekać z domu, niemniej jednak nie zapominajmy, że to bardzo ciekawski kot.

Elegancki "biały diament" nie jest obżartuchem.

Khao manee, choć bez problemu dogaduje się z innymi kotami, woli towarzystwo ludzi.

Ponieważ jest towarzyski, świetnie dogaduje się z psami, o ile zwierzęta zostały ze sobą zapoznane jak należy.

O ile dzieci wiedzą, jak ładnie traktować zwierzę, khao manee chętnie się z nimi bawi.

Ponieważ z natury jest bardzo ruchliwy, może nie być odpowiednim towarzyszem dla bardzo spokojnej osoby.

Ponieważ rasa ta nie ma podszerstka, gubi sierść w minimalnej ilości.

„Kot-talizman” żyje od 10 do 15 lat.

Pochodzi z gorących krajów i dość słabo znosi zimno.

Raczej nie ma skłonności do nadwagi, ale jeśli zbyt mało się rusza i jest nieodpowiednio karmiony, nawet jemu może grozić otyłość. 

Choroby jamy ustnej i przyzębia, oraz inne typowo kocie dolegliwości, dotyczą również khao manee. Białe futro w połączeniu z niebieskimi oczami wskazują, że rasa może mieć problemy ze słuchem. Rzeczywiście, choć jest to możliwe, w tym przypadku głuchota jest znacznie mniej rozpowszechniona niż u innych niebieskookich ras o białej szacie. Jest to zasługa starannej selekcji pierwszych i kolejnych hodowców.

Choć w rozmnażaniu rasy khao manee nie ma nic wyjątkowego, hodowla nie należy do najłatwiejszych. Ponieważ niegdyś pieczołowicie strzeżono jej w kraju pochodzenia, na zachodzie wciąż pozostaje rzadkością. Rasę uznają wyłącznie organizacje TICA i GCCF, nie uznaje jej francuska organizacja LOOF. Choć krzyżowanie z innymi rasami jest zabronione, istnieją hodowcy, którzy starają się sprzedawać zwykłe białe koty pod rasą khao manee. Dlatego przyszły nabywca powinien zachować dużą czujność, szczególnie w przypadku wprowadzania nowej krwi do już istniejących linii genetycznych.

W XIV w. w Tajlandii opublikowano zbiór poezji o kotach zatytułowany „Tamra Maew”. Znajduje się tam wzmianka na temat całkiem białych kociąt o oczach w kolorze rtęci. To pierwszy dowód na istnienie khao manee, ówcześnie zwanego khao plort. Rasa jest zatem bardzo stara, pomimo naszej obecnej niewielkiej wiedzy na jej temat.

Jak głosi legenda, król Syjamu Chulalongkorn (inaczej Rama V), skrzętnie ukrywał przed angielskimi i francuskimi podróżnikami, istnienie tego nieskalanego królewskiego talizmanu. Jako królewską rasę przedstawiał im kota syjamskiego. Bez względu na to, jaka jest prawda, khao manee nie wydostał się poza granice królestwa Tajlandii aż do 1999 roku. W tamtym czasie rasa była na granicy wyginięcia. Coleen Freymouth, specjalistka od ginących gatunków, wywiozła kilka osobników do USA, gdzie stworzyła program hodowli i ochrony rasy. Nawet dziś istnieje niewiele hodowli khao manee, choć wszyscy hodowcy są zgodni, że ta piękna rasa zasługuje na szeroką promocję.