Burmilla

Dopuszcza się wszystkie maści za wyjątkiem białej. Szata powinna mieć znaczenia tipped. Podszerstek jest srebrzysty, a włos okrywowy z czekoladowymi końcówkami, które zmieniają się z upływem czasu (są jasne u kociaków, a ciemne u kotów dorosłych).

Tradycyjny oraz sepia.

Szata jest krótka.

Oczy są koloru złotego, żółtego lub zielonego.

Zasadniczo kot burmilla jest nieco cięższy, niż by się mogło zdawać, ponieważ ma mocny kościec i silną muskulaturę. Jego klatka piersiowa jest szeroka i mocna. Głowa średniej wielkości, w kształcie krótkiego trójkąta. Wydatne kości policzkowe. Profil pokazuje wyraźny stop. Nos tworzy pionową linię prostą z dolną szczęką, która jest dość rozwinięta. Uszy średniej wielkości, skierowane ku przodowi i delikatnie zaokrąglone na końcach. Oczy duże, jasne i o wyrazistej barwie. Ogon lekko zwęża się ku zaokrąglonemu czubkowi.

Burmilla to kot, który okazuje człowiekowi dużo czułości, bez względu na to, czy opiekun jest stały czy tymczasowy. Ten kot wie, jak się domagać pieszczot!

Bardzo lubi towarzystwo dzieci i z chęcią się z nimi bawi.

Jest mniej ruchliwy niż kot burmski, ale też potrzebuje rozładowywać energię.

Ponieważ lubi być w centrum uwagi, jest dociekliwy i reaguje na to, co się wokół niego dzieje.

Z łatwością nawiązuje nowe relacje.

Lubi być w centrum uwagi.

To bardzo gadatliwy kot, który głosem zwraca na siebie uwagę!

To z natury aktywny kot, tak więc otoczenie w domu jak i poza nim musi mu zapewniać możliwość zabawy, biegania i wspinania.

Jest mocno przywiązany do swoich opiekunów.

Burmilla ma skłonność do nadwagi, dlatego trzeba uważać na jego wrodzone łakomstwo!

Woli towarzystwo kotów ras innych, niż swoją, ale mimo to spokojnie dogada się z drugim burmillą, o ile koty zostaną sobie odpowiednio przedstawione.

To bardzo zrównoważony kot, przez co jest świetnym kompanem dla innych zwierząt.

Ponieważ ma potrzebę rozładowania energii, zabawa z dziećmi, które wiedzą, jak postępować z kotem, może mu sprawiać dużą przyjemność.

Ze względu na swą żywiołowość, burmilla jest odpowiedniejszy dla rodziny prowadzącej aktywny tryb życia, niż dla osoby starszej.

Poza okresami linienia związanymi ze zmianami pór roku, burmilla nie gubi sierści, przez co jest kotem niewymagającym szczególnych pielęgnacyjnych zabiegów.

Średnio żyje tyle samo, co przeciętny kot, czyli od 12 do 15 lat.

Ponieważ ma bardzo mało podszerstka, lepiej znosi ciepło, niż niskie temperatury.

Aby uniknąć otyłości, burmilla musi mieć zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu.

Burmilla generalnie jest odpornym kotem, choć mogą mu doskwierać różne typowo kocie schorzenia. Jest też stosunkowo podatny na choroby przyzębia (zapalenie dziąseł i kamień nazębny), dlatego powinno się stosować odpowiednie środki zapobiegawcze oraz zapewnić opiekę stomatologiczną. Burmille wykazują również pewną skłonność do wielotorbielowatości nerek, która jest chorobą dziedziczną typową dla kotów perskich, dlatego zaleca się genetyczne badanie osobników przeznaczonych do reprodukcji.

W Europie rasa została zarejestrowana w 1990 roku przez organizacje felinologiczne FIFE oraz GCCF.  W USA burmilli przyznano rejestrację tymczasową na początku XXI wieku. Dopuszcza się krzyżowanie z kotem burmskim angielskim, azjatyckim oraz perskim.

W 1981 roku, z niepożądanego krycia kotów należących do baronowej Mirandy von Kirchberg -  burmskiej liliowej kotki o imieniu Fabergé ze srebrnym perskim kocurem Sanquistem - na świat przyszły cztery pierwsze śliczne kociaki rasy burmilla. Baronowa postanowiła więc skojarzyć z Sanquistem inną ze swoich burmskich kotek. Kocięta z tego miotu stały się bezpośrednimi przodkami wielu linii nowej rasy. Aby utrwalić cechy takie jak krótka sierść oraz tipping na końcach włosa okrywowego, przeprowadzono szereg kolejnych celowych krzyżowań.