Kot kartuski

Jedyną akceptowaną maścią jest niebieski we wszystkich odcieniach, od najjaśniejszego po najciemniejszy.

Szata musi być jednolita na całej długości.

Krótka 

Żółte 

Chartreux ma masywne, umięśnione i silne ciało, co sprawia, że wygląda jak pluszowy miś. Duże, żółte oczy wyraźnie odznaczają się na tle okrągłego pyszczka i znakomitego, grubego, wełnistego i nieprzemakalnego futra.

Nic dziwnego, że mając takie futerko, ten francuski kot uwielbia pieszczoty. Pod tym względem wygląd pluszaka świetnie do niego pasuje.

Aby umięśnione ciało utrzymać w formie, kartuz regularnie potrzebuje ruchu. Idealny plan to kwadrans zabawy dwa lub trzy razy dziennie, a dodatkowo interaktywna miska, żeby nie nudziło mu się podczas nieobecności opiekuna.

Kot kartuski potrafi się wyciszyć i z figlarza z łatwością zmienia się w cichutkiego kotka śpiącego na kolanach opiekuna.

Jego inteligencja sprawia, że jest ciekawski, choć nie pakuje się przez to w kłopoty. Mimo wszystko lepiej wiedzieć jak zapewnić mu zajęcie, bo w przeciwnym wypadku może się wykazać kreatywnością w wymyślaniu zabaw, które niekoniecznie przypadną nam do gustu.

Jest opanowany z natury, więc jego ciekawość jest bardzo często silniejsza od obawy. To towarzyski kotek, który uwielbia poznawać odwiedzające go osoby. 

Podobnie jak wszystkie domowe koty, świetnie sobie radzi podczas nieobecności opiekunów, ale gdy wracają, z radością spędza z nimi czas. 

Kot francuski nie jest bardzo gadatliwy i często znajduje inne metody komunikacji.

Umięśnione ciało kartuskiego kota potrzebuje codziennych ćwiczeń, aby być w formie.

Ciekawska natura może go skłonić do zabaw w odkrywcę. Trzeba zachować ostrożność.

Ze względu na budowę ciała, może mieć skłonność do braku umiaru i niewiele trzeba, aby przybrał na wadze. W przypadku tego ciekawskiego kota często sprawdza się zakup interaktywnej miski.

Podobnie jak większość kotów, kartuz lepiej się dogaduje z innymi rasami, niż z własną. Mimo to bez problemu jest w stanie zaakceptować kartuskiego współlokatora, o ile zapoznanie przeprowadzono zgodnie ze sztuką. 

Stateczny charakter i postura pozwalają mu narzucić pewien szacunek i przez to bez problemu może mieszkać razem z psami, które szybko uczą się rozpoznawać siłę spokoju kota kartuskiego.

Chartreux musi codziennie rozładować energię, więc towarzystwo dzieci, które znają zasady zabawy z kotem, sprawia mu dużą przyjemność. Łatwo się uczy i nie powinien uciekać się do użycia środków obrony, o ile mu się nie dokucza.

Należy zwrócić uwagę, że wygląd pluszaka często skłania dzieci do prób traktowania kota jak przytulanki i to są momenty, kiedy kot kartuski może czasem stracić cierpliwość.

Choć niektóre osobniki mogą być bardzo spokojne, kot kartuski z reguły jest aktywnym zwierzęciem, które potrzebuje, aby często się z nim bawić. Należy się upewnić, że opiekun sprosta wymaganiom aktywności tej rasy. Nie można dać się zwieść jego urodzie pluszaka, skoro w rzeczywistości jest kotem wymagającym wspólnej zabawy.

Wiosenne linienie bywa bardzo obfite i często jest określane jako irytujące. Wtedy trzeba zwiększyć częstotliwość szczotkowania kota i odkurzania dywanu.

Chartreux żyje średnio tyle samo co przeciętny kot, czyli od 13 do 15 lat.

Oczywiście jego gęste futro stanowi naturalną warstwę ochronną, wyjątkowo odporną na zimno i prawie tak samo skuteczną w ochronie przez upałem. Nieprzemakalność sierści powoduje, że dla kota kartuskiego nie ma znaczenia, jaka jest pogoda, a i tak z chęcią wychodzi na dwór.

Trzeba dopilnować, aby kot kartuski miał zapewnioną odpowiednią ilość ruchu. W przeciwnym wypadku utyje.

Nie ma chorób typowych dla kartuzów, ale schorzenia układu moczowego (zapalenie pęcherza moczowego) i stawów (zwichnięcia, rzepka itp.) mogą występować częściej, niż u innych ras.

Mimo że określa się go mianem jedynej prawdziwie francuskiej rasy, kot kartuski w rzeczywistości pochodzi z Turcji i Iranu, skąd został sprowadzony przez Francuzów w czasach wypraw krzyżowych. Wbrew pięknej historii, wedle której rasę tę wyhodowali mnisi zakonu kartuzów, co miałoby tłumaczyć mądrość, spokój i siłę tych kotów, to tylko legenda. Termin „chartreux” faktycznie pojawił się na początku XVIII wieku w literaturze dotyczącej historii naturalnej oraz handlu i oznaczał kocie futro często porównywane do norki, które stanowiło obiekt handlu skórami. 

Rasa niemalże całkiem zniknęła na początku XX wieku, ale za sprawą jej francuskich miłośników, po I wojnie światowej udało się ją odbudować. Lokalne społeczności, zwłaszcza w Belle-Île, pomogły ją odtworzyć, a następnie przekazać kilka kartuzów do adopcji ważnym osobistościom tamtych lat, np. generałowi De Gaulle’owi, którego kotka Gris-Gris mocno przyczyniła się do odbudowania pozycji chartreux jako kota Francuzów.  Po dziś dzień wielu właścicieli kotów kartuskich twierdzi, że ich pupil jest potomkiem kotki generała. Dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych rasa została spopularyzowana i zaakceptowana przez amerykańskie stowarzyszenia, a dziś ma uznanie niemalże wszystkich felinologicznych organizacji na świecie, w tym w Polsce.