Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii

Inna nazwa: Si-Sawat

Zdjęcie: kociak rasa Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii

Korat, w Tajlandii nazywany „Si-Sawat” (kolor pomyślności), fascynuje pełnymi blasku zielonymi oczami oraz niebieską, lekko posrebrzaną szatą, która według tajskich wierzeń ludowych, przynosi szczęście i symbolizuje bogactwo.

Zweryfikowane przez eksperta

Komentarz •

Długość życia	Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii średnio żyje od 15 do 20 lat
Wielkość dorosłego osobnika	Kotka pomiędzy 25 i 30 cm Kot pomiędzy 25 i 30 cm
Waga dorosłego osobnika	Kotka pomiędzy 2 i 4 kg Kot pomiędzy 3 i 5 kg
Kolor umaszczenia	Niebieskie/szare
Rodzaj szaty	Krótka
Kolor oczu	Zielone

Kot szczęścia rodem z Tajlandii

Charakterystyczny srebrny połysk niebieskiej szaty korata jest spowodowany brakiem melaniny w końcówkach włosów.

Korat jest uważany w swojej ojczyźnie za kota szczęścia — przynoszącego do domu zdrowie, pomyślność i dobrobyt.

Więcej informacji na temat rasy Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii

Kot korat — jedna z najstarszych ras kotów na świecie

Korat jest jedną najstarszych ras kotów na świecie. To naturalna rasa pochodzącą z obszarów północno-wschodniej Tajlandii. Rasa przez wieki nie przenikała poza obszar płaskowyżu Khorat, któremu zawdzięcza swoją nazwę.

Si-Sawat po raz pierwszy pojawia się na kartach zbioru wierszy zatytułowanego „Tamra Maew”, powstałego w latach 1350-1767. Korat figuruje tam jako kot o miękkim futrze zanurzonym w chmurach i o srebrnych końcówkach włosów oraz oczach jasnych jak rosa na liściu lotosu. Dopiero w 1959 roku korata sprowadzono do USA dzięki inicjatywie Jean Johnson, która po powrocie z Bangkoku postanowiła podjąć się hodowli. W USA korata zarejestrowano w 1965 roku, a tytuł championa przeszedł rok później.

Wygląd

Korat jest kotem wielkości od małej do średniej, o niewielkim ciele i budowie typu semi-cobby. Jest bardzo umięśniony, ma szeroką klatkę piersiową i zaokrąglone biodra. Jego średniej długości kończyny są proporcjonalne w stosunku do reszty ciała. Ogon korata jest średniej długości, szeroki u podstawy i zwęża się ku zaokrąglonemu końcowi. Głowa w kształcie serca ma mocne szczęki i silny podbródek. Jego okrągłe oczy są nieproporcjonalnie duże i stosunkowo szeroko rozstawione, a zaokrąglone uszy są duże i szerokie.

Korat – charakter

Raczej czuły

Łagodny, czuły, lubi pieszczoty i bliski kontakt ze swoim towarzyszem życia - człowiekiem.

Raczej lubi zabawę

To kot, który bardzo lubi regularne zabawy z opiekunem.

Raczej spokojny

Dla zachowania równowagi wewnętrznej, Si-Sawat potrzebuje spokoju i ciszy, nie przepada więc za gwarnym otoczeniem.

Dość szybko się uczy

Korat to niezwykle inteligenta rasa. Nauka sztuczek przychodzi im z łatwością. Potrafią aportować, szybko uczą się reagować na swoje imiona.

Nieufny wobec nieznajomych

Odpowiednio zsocjalizowany, korat nie jest bojaźliwy. Jest otwarty na nowe znajomości. Potrafi wejść na kolana nawet osobom, które widzi po raz pierwszy, prosząc o głaski.

Średnio niezależny

Korat świetnie potrafi zająć się sobą, ale po dłuższej nieobecności opiekunów będzie zaborczy i będzie wymagał zajęcia się sobą.

Zachowanie rasy Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii

Cichy

Kot korat jest bardzo rozmowny i lubi prowadzić "dyskusje" z opiekunem. Potrafi modulować głos w zależności od nastroju — można więc rozróżnić miauk smutku od miauku radości.

Średnio aktywny

Jest ciekawy i żywy, dlatego bardzo lubi stymulację poprzez zabawę.

Ma umiarkowaną skłonność do ucieczek

Ponieważ korat z natury jest ciekawski, z łatwością może dać się ponieść duchowi przygody, choć generalnie jest raczej domatorem.

Raczej łakomy

Ten mruczek raczej nie jest wielkim żarłokiem i nie ma tendencji do tycia.

Dla kogo rasa Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii ?

Dość dobrze dogaduje się z innymi kotami

O ile zapoznanie zwierząt zostanie przeprowadzone zgodnie ze sztuką, nie ma przeciwwskazań, aby korat zamieszkał razem z innym kotem.

Niezbyt dobrze dogaduje się z psami

Korat dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Jeśli jednak chcemy, aby zamieszkał pod jednym dachem razem z psem, trzeba wybrać kociaka, który był z psami socjalizowany, lub stopniowo przyzwyczajać go do szczekania. Kot zawsze musi mieć zapewnione wysoko położone miejsca do wskakiwania, oraz kryjówki, gdzie może odciąć się od świata, gdy tego potrzebuje.

Nie nadaje się do domu z małymi dziećmi

Koraty bardzo lubią dzieci i świetnie z nimi dogadują. Ważne jest, aby wyjaśnić dzieciom, że z kotem należy bawić się delikatnie i szanować jego chwile wyciszenia.

Rasa raczej odpowiednia dla starszych osób

Si-Sawat w mig znajdzie porozumienie ze spokojną osobą prowadzącą uregulowany tryb życia, o ile kot otrzyma wystarczającą ilość uwagi ze strony takiego opiekuna.

Korat — hodowla i cena

Cena kociaka rasy korat wynosi około 5000 zł i dotyczy kociaka "na kolanka", wydawanego po zabiegu kastracji (z kompletem szczepień, odrobaczeń, rodowodem, chipem, wyprawką, umową kupna-sprzedaży).

Dzięki ścisłej współpracy hodowców tej rasy w Polsce nie ma pseudohodowli, więc koraty bez rodowodu nie istnieją.

Miesięczny koszt utrzymanie kota rasy korat (żwirek, dobrej jakości mokra karma) to około 200 zł.

Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii - linienie

Niewielkie

Ponieważ korat nie ma podszerstka, gubi sierść w minimalnym stopniu.

Korat – pielęgnacja

Wystarczy raz w tygodniu nabłyszczać kotu sierść za pomocą rękawicy do czesania.

Zdrowie rasy Korat - naturalna rasa kotów z Tajlandii

Długość życia

Statystyczny korat żyje dłużej niż przeciętny kot, a jego średnia długość życia wynosi od 15 do 20 lat. Niemniej jednak, koty tej rasy nierzadko osiągają 25 rok życia.

Odporność/wytrzymałość

Ze względu na brak podszerstka, korat nie najlepiej znosi niskie temperatury i wilgoć.

Skłonność do tycia

Jeśli kot ma na co dzień za mało ruchu i nie potrafi kontrolować apetytu, może mieć skłonność do przybierania na wadze. Stanowczo zaleca się korzystanie z interaktywnych misek. Koraty uczą się korzystania z nich bardzo szybko.

Gangliosydoza - genetyczna choroba rasy korat

Niektóre osobniki mogą cierpieć na schorzenia typowe dla wszystkich kotów, takie jak choroby jamy ustnej. Ponieważ korat nie jest zabezpieczony przeciwko niskim temperaturom i wilgoci, zaleca się szczepienie go przeciwko infekcjom dróg oddechowych, według wskazówek lekarza weterynarii.

Korat ma predyspozycje do pewnej dziedzicznej choroby, którą można wykryć przy pomocy odpowiedniego genetycznego przesiewowego badania.
Gangliosydoza (dwa typy: GM1 i GM2) jest ciężką chorobą spowodowaną niedoborem enzymu beta-galaktozydazy, który prowadzi do odkładania patogennych substancji w mózgu chorego. Pierwsze objawy pojawiają się pomiędzy drugim a czwartym rokiem życia i przyjmują postać drgawek, a następnie utraty motoryki.

Warto dodać, że wszystkie koty hodowlane są badane pod kątem gangliosydozy i do rozrodu mogą być dopuszczone tylko zdrowe osobniki. Każdy hodowca powinien, na żądanie nowego opiekuna, przedstawić wyniki badań kotów. Te wyniki są wpisane do rodowodu — inaczej koty nie mogłyby być dopuszczone do rozrodu.

Rozmnażanie

Zezwala się wyłącznie na kojarzenie z osobnikami tej samej rasy.

"Warto dodać, że oprócz tego każdy z kotów hodowlanych musi mieć udokumentowane tajskie pochodzenie, co oznacza, że w rodowodzie musi widnieć przodek pochodzący z Tajlandii. Hodowla koratów nie należy do najłatwiejszych, ponieważ to rzadka rasa i dostępna pula genetyczna nie jest zbyt duża. Hodowca musi zadać sobie wiele trudu, by nie łączyć ze sobą zbyt spokrewnionych kotów." - opowiada Ewelina Rybak prowadząca od kilkunastu lat hodowlę Sezerp*PL.