Korat

Jedyną dopuszczalną maścią jest niebieski ze srebrzystymi refleksami.

jednolity

krótki

Oczy korata osiągają ostateczną, intensywnie zieloną barwę, dość późno. Dlatego wzorzec dopuszcza również kolor bursztynowy, ale tylko u osobników przed ukończeniem drugiego roku życia.

Korat jest kotem wielkości od małej do średniej, o niewielkim ciele i budowie typu semi-cobby. Jest bardzo umięśniony, ma szeroką klatkę piersiową i zaokrąglone biodra. Jego średniej długości kończyny są proporcjonalne w stosunku do reszty ciała. Ogon korata jest średniej długości, szeroki u podstawy i zwęża się ku zaokrąglonemu końcowi. Głowa w kształcie serca ma mocne szczęki i silny podbródek. Jego okrągłe oczy są nieproporcjonalnie duże i stosunkowo szeroko rozstawione, a zaokrąglone uszy są duże i szerokie.

Łagodny, czuły, lubi pieszczoty i bliski kontakt ze swoim towarzyszem życia - człowiekiem.

To kot, który bardzo lubi regularne zabawy z opiekunem.

Dla zachowania równowagi wewnętrznej, Si-Sawat potrzebuje spokoju i ciszy, nie przepada więc za gwarnym otoczeniem.

Korat potrafi się uczyć, kiedy ma na to ochotę.

Z natury jest nieśmiały w stosunku do nieznajomych. Potrzebuje czasu, żeby przywyknąć do ich obecności, ale ostatecznie akceptuje nowe osoby.

Korat świetnie potrafi się sobą zająć i bardzo lubi zostawać sam w cichym domu.

Nie jest szczególnie rozmowny, ale dyskretnym miauczeniem i melodyjnym głosem potrafi oczarować.

Jest ciekawy i żywy, dlatego bardzo lubi stymulację poprzez zabawę.

Ponieważ korat z natury jest ciekawski, z łatwością może dać się ponieść duchowi przygody, choć generalnie jest raczej domatorem.

Ten mruczek raczej nie jest wielkim żarłokiem, ale gdy ma za mało ruchu, może zacząć się objadać.

O ile zapoznanie zwierząt zostanie przeprowadzone zgodnie ze sztuką, nie ma przeciwwskazań, aby korat zamieszkał razem z innym kotem.

Korat jest wrażliwy na hałas, a więc również na szczekanie. Jeśli chcemy, aby zamieszkał pod jednym dachem razem z psem, trzeba wybrać kociaka, który był z psami socjalizowany, lub stopniowo przyzwyczajać go do szczekania. Kot zawsze musi mieć zapewnione wysoko położone miejsca do wskakiwania, oraz kryjówki, gdzie może odciąć się od świata, gdy tego potrzebuje.

Ponieważ jest wrażliwy na nagły ruch, może szybko salwować się ucieczką. Ważne jest, aby wyjaśnić dzieciom, że z kotem należy bawić się delikatnie i szanować jego chwile wyciszenia.

Si-Sawat w mig znajdzie porozumienie ze spokojną osobą prowadzącą uregulowany tryb życia, o ile kot otrzyma wystarczającą ilość uwagi ze strony takiego opiekuna.

Ponieważ korat nie ma podszerstka, gubi sierść w minimalnym stopniu.

Statystyczny korat żyje dłużej niż przeciętny kot, a jego średnia długość życia wynosi od 15 do 20 lat. Niemniej jednak, koty tej rasy nierzadko osiągają 25 rok życia.

Ze względu na brak podszerstka, korat nie najlepiej znosi niskie temperatury i wilgoć.

Jeśli kot ma na co dzień za mało ruchu i nie potrafi kontrolować apetytu, może mieć skłonność do przybierania na wadze. Stanowczo zaleca się korzystanie z interaktywnych misek.

Niektóre osobniki mogą cierpieć na schorzenia typowe dla wszystkich kotów, takie jak choroby jamy ustnej. Ponieważ korat nie jest zabezpieczony przeciwko niskim temperaturom i wilgoci, zaleca się szczepienie go przeciwko infekcjom dróg oddechowych, według wskazówek lekarza weterynarii.  

Korat ma predyspozycje do pewnej dziedzicznej choroby, którą można wykryć przy pomocy odpowiedniego genetycznego przesiewowego badania:
Gangliosydoza (dwa typy: GM1 i GM2) jest ciężką chorobą spowodowaną niedoborem enzymu beta-galaktozydazy, który prowadzi do odkładania patogennych substancji w mózgu chorego. Pierwsze objawy pojawiają się pomiędzy drugim a czwartym rokiem życia i przyjmują postać drgawek, a następnie utraty motoryki.

Zezwala się wyłącznie na kojarzenie z osobnikami tej samej rasy.

Korat jest bardzo starą, naturalną rasą pochodzącą z obszarów północno-wschodniej Tajlandii. Rasa przez wieki nie przenikała poza obszar płaskowyżu Khorat, któremu zawdzięcza swoją nazwę. Si-Sawat po raz pierwszy pojawia się na kartach zbioru wierszy zatytułowanego „Tamra Meow”, powstałego w latach 1350-1767. Korat figuruje tam jako kot o miękkim futrze zanurzonym w chmurach i o srebrnych końcówkach włosów oraz oczach jasnych jak rosa na liściu lotosu. Dopiero w 1959 roku korata sprowadzono do USA dzięki inicjatywie Jean Johnson, która po powrocie z Bangkoku postanowiła podjąć się hodowli. W USA korata zarejestrowano w 1965 roku, a tytuł championa przyszedł rok później.