Manx

Kolor umaszczenia: czarny / seal, niebieski / łupkowy, czekoladowy, liliowy, cynamonowy, płowy, rudy, biały. 

Wszystkie maści są dozwolone. Kolorem najrzadziej spotykanym jest biały.
 

jednolity, tabby / pręgowany, bikolor, trikolor

Krótka 

Wszystkie barwy są dopuszczalne

Manx ma budowę typu cobby i jest pod każdym względem okrąglutki. Ma okrągłą głowę, okrągłe policzki i duże, okrągłe oczy leżące w prawie idealnie prostej linii. Jego grzbiet jest krótki i zaokrąglony od łopatek aż po zad. Tylne kończyny manksa są mocne i nieznacznie dłuższe niż przednie, przez co tył kota jest lekko uniesiony, a zwierzę wydaje się tym bardziej krągłe. Brak ogona jeszcze mocniej to podkreśla. 

W każdym razie tak wygląda najbardziej pożądany typ manksa. W rzeczywistości organizacje felinologiczne rozróżniają od 4 do 5 typów tej rasy ze względu na długość ogona. Francuskie towarzystwo LOOF wyodrębnia cztery rodzaje:

• rumpy: brak wszystkich kręgów ogonowych, a nawet kości krzyżowej. Kot całkowicie bezogonowy. W miejscu, gdzie normalnie powinien być ogon, znajduje się wgłębienie.
• riser (lub rumpy-riser): 1 do 3 kręgów krzyżowych, przez co w miejscu ogona wyczuwalna jest niewielka wypukłość.
• stumpy: 1 do 3 kręgów ogonowych, które tworzą krótki ogonek.
• longy: długi ogon, niekiedy nawet zupełnie normalnej długości.

Manx to niezwykle czuły kot; chodząca łagodność.

To wyborny łowca, nie powinno więc dziwić, że uwielbia zabawę! Dobrze mu robią codzienne harce, podczas których może ćwiczyć swoje umiejętności. 

Pomimo wszystko, kot z wyspy Man potrafi być spokojny, czego najlepszym dowodem jest jego łatwość adaptacji. 

To bardzo inteligentny kot. Ponoć z łatwością uczy się nowych umiejętności, takich jak… odkręcanie kranu i otwieranie drzwi!

Na zaufanie nowej osobie może potrzebować troszkę więcej czasu. Należy to uszanować i przyjąć ze zrozumieniem.

Bardziej niż samotność woli towarzystwo swoich opiekunów lub innych czworonożnych towarzyszy.

Raczej nie miauczy, ale za to grucha.

Ma umiarkowany poziom energii, ale „królicza” budowa ciała o silnych tylnych łapach sprawia, że manx jest świetnym skoczkiem i ma bardzo dobre przyśpieszenie, z czego często korzysta. 

Z reguły jest za bardzo przywiązany do opiekunów, żeby uciekać z domu, ale oczywiście zawsze mogą się zdarzyć wyjątki.

Ma dobry apetyt i potrafi się objadać, przez co łatwo przybiera na wadze.

Ponieważ jest towarzyski, dostosuje się do obecności innych przedstawicieli swojego gatunku, o ile oczywiście pozwolą na to czas i okoliczności.

O ile zwierzęta zostaną sobie przedstawione zgodnie ze sztuką, między manksem a psem może się zrodzić bardzo ładna relacja.

Ten duży, wąsaty miś w kontakcie z dziećmi jest cierpliwy, choć taka relacja wymaga pewnego nadzoru.

O ile dopilnujemy, aby kot miał wystarczającą ilość ruchu, kot z wyspy Man może być idealnym towarzyszem spokojnej i cichej osoby, szczególnie jeśli ta poświęca mu dużo uwagi.

Pomimo gęstego i grubego włosa i podszerstka, gubienie włosów jest umiarkowane. 

Manks bardzo długo dojrzewa, ale bije też rekordy długości życia. Średnia wynosi około piętnastu lat.

Wbrew pozorom, ten kot bez ogona jest raczej odporny.

Manks ma wrodzoną predyspozycję do nadwagi.

• Syndrom manksa - kiedy mutacja genu powoduje za dalekie skrócenie ogona, mogą pojawić się poważne wady kręgosłupa i rdzenia kręgowego, takie jak rozszczep kręgosłupa, ale również problemy z pęcherzem, jelitami czy tylnymi kończynami. Długość życia chorych zwierząt bardzo się skraca. Najdłużej żyjący odnotowany przypadek miał pięć lat.
• Zespół okrężnicy olbrzymiej - często występuje na tle nerwowym; okrężnica nie kurczy się, aby wydalić stolec. Choroba może mieć związek z syndromem manksa, ale niekoniecznie.
• Infekcja fałd skórnych.
• Dystrofia rogówki: wada rozwojowa oka.

Manksom mogą też doskwierać te same choroby, co wszystkim kotom bez rodowodu. Może być szczególnie podatny na choroby przyzębia (zapalenie dziąseł i kamień nazębny). Zaleca się stosowanie środków zapobiegawczych i opiekę stomatologiczną.

Za brak ogona odpowiada gen manx (M). Jest to gen dominujący, więc zawsze automatycznie się ujawnia. Niemniej jednak u wszystkich noszących go kotów bez ogona, zmutowany jest tylko jeden gen, zaś drugi allel jest zakodowany na ogon pełnej długości (m). Wtedy o kocie mówimy że jest [Mm]. W rezultacie, kociak o kombinacji [MM] będzie miał tak dużo wad kręgosłupa i rdzenia kręgowego, że nie ma szans na przeżycie. Taki gen nazywamy genem śmiertelnym i dlatego rozmnażanie kota bez ogona wymaga dużej ostrożności.

Przy rozmnażaniu manksów trzeba za wszelką cenę unikać kojarzenia dwóch osobników w pełni bezogonowych, ponieważ w takim przypadku ryzyko urodzenia kociąt z syndromem manksa jest bardzo wysokie (30%). Osobniki typu rumpy kojarzy się z manksami stumpy lub longy.
 

Wyspa Man jest małą wysepką położoną pomiędzy Irlandią a Wielką Brytanią. Pierwsze koty dotarły tam wraz z okrętami we wczesnym okresie rozwoju wyspy. Mutacja w genomie manksa pojawiła się około 200-300 lat temu. Ze względu na izolację wyspy i dominujący charakter genu, mutacja szybko rozprzestrzeniała się z pokolenia na pokolenie bez ingerencji człowieka. Dlatego manks jest w pełni naturalną rasą.

W pewnym momencie hodowcy zaczęli kontrolować rasę, aby zachować jej wyjątkowość, ale też ograniczyć pozostałe skutki mutacji. Przez niektórych pogardzany, uwielbiany przez innych, dziś w Europie manx występuje dość rzadko.