Szpic wilczy

Rasa psa szpic wilczy występuje w umaszczeniu wilczym (wilczastym), ciemnoszarym z ciemnymi końcówkami włosa. Kufa powinna być ciemna.

Keeshond posiada piękną, długą sierść.

Szata szpica wilczego robi wrażenie. Włos okrywowy jest prosty, gruby i sterczący, zaś podszerstek jest miękki i bujny.

Oczy szpica wilczego występują w kolorze brązowym i ciemnobrązowym.

Szpic wilczy to pies o proporcjonalnej, kwadratowej sylwetce. Jego cechą charakterystyczną jest „wilczy” wygląd i odstająca szata, która pięknie się prezentuje. Oczy szpica wilczego są nieduże, podłużne, o wesołym i bystrym wyrazie. Jego małe uszy są szpiczaste, osadzone wysoko. Osadzony wysoko ogon ma średnią długość i w całości porośnięty jest bujnym włosem, skierowany jest w górę.

Szpic wilczy niemiecki nie jest typowym psem kanapowym, który godzinami będzie wylegiwał się u boku swego opiekuna, ale lubi pieszczoty i bliską obecność osób, z którymi jest związany.

Szpic wilczy charakter ma bardzo żywiołowy. Jest to pies wyjątkowo energiczny i chętny do zabawy. Cechy te zdecydowanie ułatwiają i przyspieszają szkolenie, jeśli tylko jest prowadzone w prawidłowy sposób.

Szpic wilczy nie należy do psów flegmatycznych, które całymi godzinami mogłyby wylegiwać się u stóp właściciela. Nie oznacza to jednak, że będzie stwarzał problemy i nie pozwoli członkom swojej rodziny na relaks. Jeśli tylko wszystkie jego potrzeby będą zaspokojone, powinien on umieć zająć się sobą i wypoczywać w spokoju.

Psy tej rasy są bystre i zaradne. Jako rasa pierwotna i doskonały stróż szpic wilczy cechuje się pewną dozą niezależności oraz samodzielności w pracy. Konsekwentne i jednocześnie łagodne podejście do szkolenia sprawi jednak, że pies ten będzie chętnie współpracował.

Szpic wilczy niemiecki nie jest typem łowcy. To urodzony stróż, dlatego nie jest najlepszym kandydatem na czworonoga dla zapalonego myśliwego.

Jako doskonały stróż szpic wilczy przejawia wrodzoną nieufność w stosunku do obcych. Jest bardzo czujny. Nie powinien natomiast być psem lękliwym ani agresywnym.

Jak każdy pies stróżujący szpic wilczy siłą rzeczy musi cechować się pewnym stopniem niezależności, która pozwala mu na samodzielną pracę i szybkie podejmowanie decyzji bez czekania na aprobatę właściciela.

Pies – jako istota społeczna – potrzebuje kontaktu z człowiekiem. Istnieją jednak rasy, które nie wymagają ciągłej uwagi i zainteresowania ze strony właściciela. Szpic wilczy z pewnością do nich należy. Oczywiście chcąc pozostawiać szpica w domu, należy go do tego odpowiednio przygotowywać już od okresu szczenięcego. Na czas nieobecności powinien też mieć zapewnione rozrywki, by się nie nudził.

Keeshond to inteligentny i bardzo pojętny pies. Jeśli szkolenie będzie prowadzone w sposób umiejętny i interesujący dla czworonoga, chętnie podejmie współpracę. Niemniej szpic ten ma charakterek i bywa uparty, co może powodować pewne trudności.

Wolfszpic nie należy do najbardziej rozszczekanych psów, ale jako stróż będzie alarmować, gdy w jego otoczeniu wystąpią jakieś nieoczekiwane zmiany. Może to generować pewne problemy z sąsiadami, jeśli pies mieszka w bloku.

Jak każdy pies, gdy będzie znudzony lub prowadzony w niewłaściwy sposób, może zechcieć wybrać się na samotną wyprawę. Teoretycznie jednak jako stróż raczej bardziej będzie cenił sobie możliwość pilnowania obejścia niż zwiedzania okolicy.

Jeśli potrzeby szpica wilczego nie będą zaspokojone w wystarczającym stopniu, będzie on znudzony czy sfrustrowany, jak każdy pies, może przejawiać skłonności do niszczenia.

Szpic wilczy niemiecki na pewno nie odmówi pysznego posiłku, nie jest jednak wielkim łakomczuchem.

Jak już zostało wielokrotnie nadmienione, szpic wilczy został stworzony do roli stróża. I przez długi czas wyłącznie tę rolę pełnił. Choć obecnie traktowany jest jako pies do towarzystwa, świetnie sprawdzi się jako stróż.

Jeśli chodzi o rasę szpic wilczy opinie na temat tego, czy nadaje się on na pierwszego psa, są podzielone. Może on być dobrym kandydatem na pierwszego psa, o ile jego przyszły właściciel zdobędzie wiedzę teoretyczną na temat rasy. Powinna to być osoba łagodna i konsekwentna zarazem, która będzie rozumiała, że pies rasy pierwotnej, w dodatku stróżujący, nigdy nie będzie bezwarunkowo posłuszny.

Szpic wilczy z powodzeniem może żyć w mieszkaniu. Jednak z racji tego, że jest psem aktywnym, potrzebuje codziennych rozrywek na zewnątrz.

Szpic wilczy niemiecki to pies, który lubi aktywną zabawę. Jest żywiołowy, dlatego należy zapewnić mu codzienną porcję aktywności na zewnątrz. Nie wystarczą same długie spacery – najlepiej połączyć je np. z ćwiczeniami z podstaw posłuszeństwa.

Podróżowanie z tym czworonogiem nie powinno być skomplikowane. Nie jest to duży pies, zatem bez trudu zmieści się w samochodzie, np. w specjalnym transporterze. Oczywiście wcześniej należy go przygotować do jeżdżenia samochodem lub innymi środkami komunikacji, aby ze spokojem znosił podróż.

Heeshond jest czworonogiem dość tolerancyjnym w stosunku do innych zwierząt. Jeśli będzie dorastał z kotem pod jednym dachem, powinien go bez trudu akceptować.

Szpic wilczy to pies przyjaźnie nastawiony do innych czworonogów. Mieszkanie z innym psem nie powinno generować z jego strony problemów. W stosunku do obcych psów także nie powinien przejawiać ani lękliwości, ani agresji.

Szpic wilczy to wesoły, aktywny pies, który na pewno znajdzie „wspólny język” z młodszymi członkami rodziny. Zabawa powinna jednak odbywać się pod kontrolą osób dorosłych. Dzieci zaś należy pouczyć, jak powinny postępować z psem.

Szpic wilczy nie jest idealnym kandydatem na pupila dla osób starszych, ale może się nieźle sprawdzić w tej roli. O ile jego właściciel będzie osobą dość aktywną, która potrafi zaspokoić wszystkie jego potrzeby.

Wypadanie sierści jest umiarkowane – jeśli pies poddawany jest regularnej pielęgnacji. W okresie linienia jest wzmożone.

Długość życia szpica wilczego szacuje się na około 12-14 lat.

Szpic wilczy niemiecki jest psem długowiecznym, raczej rzadko chorującym, wytrzymałym i odpornym.

Keeshond źle znosi gorąco, dlatego w upalne dni należy ograniczyć jego aktywność, zapewnić schronienie w cieniu i dostęp do świeżej, chłodnej wody. Najbezpieczniejsze będą spacery i treningi wczesnym rankiem oraz późnym wieczorem.

Szpic wilczy dobrze znosi zimno. Bujna sierść stanowi dla niego doskonałą ochronę.

Szpic wilczy nie jest szczególnym łakomczuchem. Oczywiście, jak każdy pies, może przybrać na wadze, jeśli będzie nieodpowiednio żywiony i pozbawiony wystarczającej dawki ruchu, ale nie ma skłonności do tycia.

Szpic wilczy cieszy się dość dobrym zdrowiem i rzadko choruje, ale może cierpieć m.in. na choroby skóry. W związku z tym podczas pielęgnacji należy zwracać uwagę na stan skóry i jeśli występują jakieś zmiany, trzeba czym prędzej skonsultować je z lekarzem weterynarii. Ponadto szpic wilczy narażony jest na dysplazję stawów biodrowych, niewydolność serca i epilepsję.

Choć szpic wilczy obecnie nazywany jest także keeshondem, dawniej rozróżniano te dwie rasy. Uważa się, iż korzenie szpica sięgają ponad 5000 lat wstecz, natomiast keeshond miał powstać ze skrzyżowania samoyeda, szarego elkhunda oraz pomeraniana.