Dog z Majorki

Pręgowana (najlepiej ciemna) lub płowa i czarna (najlepiej w intensywnych odcieniach).

Krótka, twarda w dotyku.

Ciemny.

Dog z Majorki to średnich rozmiarów pies o mocnej budowie. Głowa jest masywna, czaszka duża i kwadratowa. Stop dobrze zaznaczony. Oczy są duże, owalne i ukośne. Uszy krótkie, grube u nasady, zagięte do przodu w formie różyczki. Ogon jest gruby u nasady i zwężający się ku końcowi.

Dog z Majorki jest czuły dla członków rodziny, czasem zapomina o swojej wadze i sile i zachowuje się nieco nieostrożnie. 

Pies ten ma zawsze dobry nastrój i chętnie bawi się z właścicielami. 

Ten "pies na byki" jak bywa czasem nazywany, to w rzeczywistości ułożony zwierzak o łagodnym usposobieniu, który potrafi zachowywać się bardzo spokojnie.

Dog z Majorki umie przystosować się do różnych trybów życia. 

Pies nie ma instynktu drapieżnego.

Pies z Majorki jest nieufny wobec obcych i potrzebuje czasu, by przeanalizować sytuację. 

Dog z Majorki potrafi zachowywać się niezależnie i dyskretnie, nie domaga się bez przerwy uwagi właściciela.

Pies ten może bez problemu zostawać sam na kilka godzin lub mieszkać na zewnątrz. Jednak do prawidłowego rozwoju, tak jak każdy pies, potrzebuje regularnych kontaktów społecznych. 

Szkolenie doga z Majorki nie jest trudne, ale podstawy dobrego wychowania należy wdrożyć, zanim osiągnie on rozmiar i masę dorosłego osobnika. 

Istotna jest socjalizacja, która umożliwi naszemu pupilowi spokojne komunikowanie się z nieznanymi sobie ludźmi i zwierzętami. 

Pies tej rasy szczeka niewiele, chyba że wykryje intruza.

Dog z Majorki woli trzymać się blisko domu i pełnić rolę stróża.

To spokojny pies i w dorosłym wieku zachowuje się rozsądnie.

Ca de bou, jak brzmi jego wielbia jeść, a smakołyki sprawdzą się świetnie przy szkoleniu.

To doskonały stróż, który potrafi odstraszyć samym swoim wyglądem. Jest odważny i lojalny, nie boi się niczego i z oddaniem broni bliskich.

Na właścicieli psów tej rasy zaleca się osoby doświadczone i znające cechy molosów.

Pies ten może żyć zarówno w mieście jak i na wsi. Jeśli ma wystarczająco dużo ruchu, potrafi zachowywać się spokojnie w mieszkaniu. 

Dog z Majorki to jednocześnie typ sportowca i pies kanapowy. Dostosowuje się do trybu życia swoich właścicieli, może im towarzyszyć zarówno w pieszych wędrówkach jak i w domowym leniuchowaniu. 

Nie nadaje się natomiast do intensywnych aktywności fizycznych, takich jak canicross czy agility. 

Podróżowanie z psem tej rasy bywa trudne, ale odpowiednia socjalizacja i szkolenie mogą sprawić, że stanie się dobrym towarzyszem drogi.

By nasz pupil dogadał się z kotem, musi z nim dorastać.

W przypadku braku odpowiedniej socjalizacji dog z Majorki może szukać konfliktów z innymi psami. Szczeniaka należy jak najwcześniej nauczyć psich kodów komunikacyjnych.

Ten spokojny zwierzak sprawdzi się jako towarzysz dzieci, ale muszą one go szanować.

Właściciele psa powinny pamiętać, że dorosły osobnik jest niezwykle silny. Jeśli starsze osoby będą mu pobłażać, szybko mogą nie dać sobie z nim rady.

Utrata sierści jest niewielka.

Pies z Majorki żyje ok. 11 lat.

Wzrost psa jest dość wolny, wymaga on nadzoru w okresie rozwoju, należy też wtedy unikać intensywnych aktywności. Dorosły osobnik jest natomiast bardzo wytrzymały.

Podczas upałów zapewnijmy naszemu pupilowi schronienie. 

Dog z Majorki może żyć na zewnątrz, nie boi się zimna i złej pogody.

To wielki łakomczuch, należy dobrze zbilansować jego dietę i dostosować ilość pokarmu, by nie przybierał na wadze.

Rasa nie jest podatna na żadne szczególne problemy ze zdrowiem. Należy jednak nadzorować wzrost psa, by zapewnić mu mocne kości i chronić wrażliwe stawy.

Od czasów starożytnych istniała wymiana handlowa i kulturalna między Wschodem, Zachodem i ludami śródziemnomorskimi. Psem wykorzystywanym do obrony przed piratami i korsarzami w portach przybrzeżnych był dog z Półwyspu Iberyjskiego. W XVIII wieku gdy Majorka stała się kolonią angielską, Anglicy zaczęli krzyżować swoje psy stróżujące i do walk z dogiem z Półwyspu Iberyjskiego, uzyskując w ten sposób doga z Majorki. W hiszpańskiej Księdze Początków z 1923 roku jest już mowa o tej rasie. Pierwszy osobnik został zarejestrowany w 1928 roku, rok później przedstawiciel tej rasy zwyciężył na wystawie w Barcelonie.