Entlebucher

Szata entlebuchera jest trójkolorowa - w kolorze czarnym, z żółtymi i białymi znaczeniami. Podszerstek ma kolor od ciemnoszarego do brązowego. Charakterystczyne białe znaczenia - strzałka, która ciągnie się od mózgoczaszki i częściowo lub całkowicie obejmuje kufę.

Szata psa tej rasy jest krótka, sztywna, twarda w dotyku, przylegająca i błyszcząca, z gęstym podszerstkiem. Lekko pofalowany włos na kłębie jest dopuszczalny.

Oczy entlebuchera mają kolor od ciemnobrązowego po orzechowy. 

To najmniejszy ze szwajcarskich psów pasterskich – osiąga wysokość maksymalnie 50 cm. Głowa jest mocna, z dobrze rozwiniętymi szczękami. Oczy są małe i bystre. Uszy mają kształt litery V i opadają po bokach czaszki. Ogon osadzony jest na przedłużeniu zadu i noszony lekko nachylony (na wysokości grzbietu lub nieco wyżej). Niektóre osobniki rodzą się z bardzo krótkim ogonem.

Entlebucher ma bardzo przyjazne usposobienie, jest łagodny i wierny swoim bliskim. Potrzebuje stałego kontaktu z osobami z najbliższego otoczenia.

To wesoły pies, który bardzo lubi zabawę z dziećmi. Jest niezwykle energiczny i wytrwały.

Entlebucher jest wyjątkowo zrównoważonym czworonogiem. Potrafi dostosować się do rytmu życia rodziny, ale nie zniesie braku aktywności. Jego spokojne zachowanie w domu w dużej mierze zależy od codziennej dawki ruchu i stymulacji umysłowej.

Dzięki swojej szybkości uczenia się i naturalnym zdolnościom wykorzystywany jest jako pies lawinowy i ratowniczy szukający zaginionych osób. To rasa inteligentna, odważna i nastawiona na współpracę z człowiekiem. 

Ten szwajcarski pies pasterski nie wykazuje instynktu myśliwskiego.

Entlebucher ma silny instynkt obronny i zachowuje się nieufnie wobec nieznanych sobie osób. Nie jest natomiast bojaźliwy ani agresywny bez przyczyny. To spokojny, zrównoważony i odważny pies.

Pies ten nie należy do czworonogów bardzo niezależnych. Bardziej niż samodzielne spędzanie czasu ceni sobie bliski kontakt ze swoim opiekunem, któremu jest niezwykle oddany.

Entlebucher źle znosi samotność, bo jest psem towarzystkim i silnie przywiązującym się do swoich opiekunów. Bezczynność i izolacja sprawią, że szybko stanie się nieszczęśliwy, a to może pociągnąć za sobą poważne problemy behawioralne. Nieobecność właścicieli powinna być sporadyczna i niezbyt długa. Pies musi być do niej przygotowywany od okresu szczenięcego.

Pies ten uczy się szybko i łatwo. Jego szkolenie nie jest trudne, bo jest on wyjątkowo skupiony na poleceniach i nastawiony na pracę z przewodnikiem. Do właściwego wyszkolenia tego czworonoga potrzebne są łagodność i stanowczość zarazem. 

Entlebucher szczeka dużo i głośno tylko wtedy, gdy uzna to za niezbędne. Nie należy do psów bardzo szczekliwych.

To pies stróżujący, który nie oddala się od bliskich i dobytku, którego ma pilnować, szczególnie jeśli zapewnimy mu codzienną dawkę ruchu i aktywności umysłowej. 

Tak jak to bywa z większkością psów, w przypadku nudy i wynikającej z niej frustracji u entlebuchera mogą pojawić się destrukcyjne zachowania. Aby tego uniknąć, należy poświęcać psu czas i uwagę, zapewniając mu codzienne ciekawe, stymulujące rozrywki.

Zabawa i przysmaki to nagrody uwielbiane przez entlebuchera, które na pewno pomogą w procesie szkolenia. Trzeba jednak zachować umiar, by nie przekarmić psa i nie doprowadzić tym samym do jego nadwagi.

To doskonały stróż, który broni stada, dobytku i właścicieli. W tej roli będzie czuł się jak ryba w wodzie!

Pies ten posiada mnóstwo zalet, dzięki którym zasługuje na większą popularność poza swoją ojczyzną. Doskonale sprawdzi się jako towarzysz nowicjuszy. Powinny to być jednak osoby prowadzące aktywny tryb życia. 

Pies ten może żyć zarówno w domu, jak i w mieszkaniu, ale potrzebuje otwartej przestrzeni, bo uwielbia swobodnie biegać. Warto więc znaleźć ową bezpieczną przestrzeń w okolicy miejsca zamieszkania.

To pies pracujący, który musi codziennie spożytkować nadmiar energii poprzez stymulujące aktywności -  długie, ciekawe spacery lub/i psie sporty (np. canicross, tropienie, agility, treibball itd.). 

Dzięki średnim rozmiarom (nawet niewielkim, jeśli porównać go z innymi owczarkami) i przyjaznemu usposobieniu entlebucher może wszędzie towarzyszyć swoim właścicielom. Oczywiście - jak każdego psa - należy do przyzwyczajać do podróżowania, stopniowo wydłużając trasę. 

Ten towarzyski i miły pies bez problemu dojdzie do porozumienia z kotami - o ile oczywiście koty będą miały ochotę na taką międzygatunkową przyjaźń. Żadnego z tych zwierząt nie należy zmuszać do nawiązania interakcji. Powinny to zrobić samodzielnie (pod naszą ścisłą obserwacją). 

Entlebucher generalnie dobrze rozumie się ze swoimi współbraćmi i lubi się z nimi bawić. Potrzebna jest jednak odpowiednio wczesna i właściwie przeprowadzona socjalizacja, by nasz pupil potrafił w efektywny sposób komunikować się z innymi przedstawicielami swojego gatunku. 

Pies ten jest niezwykle miły, łagodny i skory do zabawy z dziećmi. Należy natomiast pamiętać, że powinna ona odbywać się pod nadzorem dorosłych - szczególnie jeśli chodzi o mniejsze dzieci, bo nie jest to mały pies i zupełnie niechcący podczas szalonej zabawy może wyrządzić krzywdę. 

Mimo wspaniałego, zrównoważonego charakteru rasa ta nadaje się raczej dla osób prowadzących sportowy tryb życia. Pies nie będzie czuć się dobrze u boku domatora. 

Utrata sierści u entlebuchera jest umiarkowana.

Ten wytrzymały szwajcarski pies pasterski żyje ok. 13 lat.

To pies wytrzymały i niestrudzony,  mimo swych niewielkich rozmiarów. Cieszy się raczej bardzo dobrym zdrowiem.

     Entlebucher nie boi się upałów, co nie oznacza, że mamy go niepotrzebnie wystawiać na działanie wysokiej temperatury. W największy skwar warto zaoferować mu miejsce w cieniu i dostęp do świeżej wody. 

Gęsty podszerstek zapewnia zwierzęciu bardzo dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią.

Ten średniej wielkości pies jest bardzo łakomy, w związku z czym brak aktywności może spowodować nadwagę. Trzeba też zwrócić uwagę na ilość serwowanych smakołyków. Jeśli wykorzystujemy je w szkoleniu, automatycznie musimy zmniejszyć ilość pokarmu do miski.

Rasa nie jest podatna na konkretne choroby. Oczywiście nie oznacza to, że entlebucher jest niezniszczalny. Jak o każdego czworonoga, trzeba o niego dbać, zapewniając mu m.in. odpowiednią dawkę aktywności, wysokiej jakości karmę i opiekę weterynaryjną. 

Entlebucher ma to samo pochodzenie co pozostałe szwajcarskie psy pasterskie: appenzeller, duży szwajcarski pies pasterski i berneński pies pasterski. Jego przodkiem jest dog tybetański, który rozpowszechnił się w Europie dzięki legionom rzymskim. Pierwsze cztery egzemplarze entlebuchera pojawiły się na wystawie w 1913 roku w Szwajcarii. Następnie zaś zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB).