Berneński pies pasterski

Szata berneńczyka jest trójkolorowa:
-    kruczoczarna maść podstawowa;
-    brązowo-czerwone podpalanie na policzkach, nad oczami, na kończynach i na klatce piersiowej;
-    białe znaczenia na głowie w kształcie strzałki, na podgardlu i na klatce piersiowej, pożądane białe znaczenia na łapach i biały koniec ogona.
 

Berneńczyk ma piękną długą sierść, jest błyszcząca, gładka i falowana.

Oczy są ciemnobrązowe.

Berneńczyk to duży pies pracujący o zrównoważonym charakterze. Jego sylwetka odznacza się harmonią, jest mocna, zgrabna i proporcjonalna.

Ten wielki szwajcarski pies jest niezmiernie uczuciowy. Kocha całą rodzinę, czasem może nawet wydawać się nieco zbyt przywiązany do niektórych jej członków.

Berneńczyk uwielbia spędzać czas na zabawie z dziećmi, czujnie ich przy tym pilnując.

Przez długi czas pozostaje młody duchem, dlatego zabawa to w jego przypadku świetny sposób na spożytkowanie ewentualnego nadmiaru energii, a także, o ile pozostanie przyjemnością, doskonała forma nauki.

Łagodny olbrzym to idealne określenie dla berneńczyka. Spokojny, ułożony, zrównoważony i łagodny, jednym słowem świetny towarzysz dla każdego.

Musimy jednak pamiętać, że potrzebuje codziennej stymulacji fizycznej i umysłowej, by zachować swoje spokojne usposobienie.

Jak wiele psów pasterskich odznacza się wyjątkową inteligencją. Szybko zrozumie, czego od niego oczekujemy, ale długi okres dojrzewania może w jego przypadku zahamować nieco pełne przyswojenie danej wiedzy.

Berneńczyk ma bardzo słaby instynkt łowiecki, z innymi zwierzętami domowymi żyje raczej w przyjaźni.

Berneński pies pasterski to pies stróżujący, w związku z czym może być nieufny wobec obcych. Jeśli jednak nie wykorzystujemy go do pilnowania domu i nie prowadzimy w tym kierunku, okaże przyjaźń każdemu.

Mimo że jest to typowo wiejska rasa, berneńczyk nie lubi rozdzielać się ze swoim opiekunem. To pies zależny od rodziny, czasem nawet nieco zbyt do niej przywiązany. Jest niezwykle opiekuńczy i wierny, potrzebuje kontaktów i czułości.

Wyjątkowe przywiązanie berneńczyka do rodziny sprawia, że nie przepada on za samotnością. Lubi być otoczony innymi i cieszą go niezmiernie wyrazy czułości ze strony najbliższych.

Jak wiele psów pasterskich, berneńczyk posiada duże zdolności w zakresie koncentracji i słuchania swojego opiekuna.

Jednak ze względu na to, że późno osiąga dojrzałość (2 do 3 lat), żeby w pełni przyswoił umiejętności, musimy okazać cierpliwość i wielokrotnie powtarzać ćwiczenia. Szkolenie należy rozpocząć wcześnie, pamiętając o rozmiarach tych przyjaznych psiaków – waga dorosłego berneńskiego psa pasterskiego może osiągnąć nawet 60 kg.

Konieczne będzie zapewnienie szczeniakom tej rasy zdecydowanego, ale jednocześnie łagodnego szkolenia, zgodnego z zasadami pozytywnego wychowania i z tempem nauki psa.

Jak najwcześniej musimy nauczyć go chodzić spokojnie na smyczy, by spacery były bezpieczne i przyjemne dla wszystkich.

Berneńczyk szczeka groźnie i mocno, zwłaszcza gdy zauważy na swoim terytorium intruza. Nie jest to jednak zdecydowanie jego ulubiony sposób komunikacji.

Ten pasterski pies wykazuje niezmierne przywiązanie do rodziny i niewielki instynkt drapieżnika. Nie ma szczególnych skłonności do ucieczki. Woli przebywać tam, gdzie jego najbliżsi.

Berneńczyk nie przepada za samotnością. Nie powinien zostawać sam w domu przez cały dzień, nie mając nic do roboty. Znudzony i zniecierpliwiony może bowiem zacząć niszczyć przedmioty w jego zasięgu.

Ogromne łakomstwo berneńczyka bardzo przydaje się podczas szkolenia, bo przysmaki stanowią dla niego prawdziwą motywację. Uważajmy jednak, żeby nie przesadzić.

Berneński pies pasterski wykorzystywany jest do wielu zadań – od pilnowania stad i ich prowadzenia po ciągnięcie zaprzęgów.

Obecnie rzadko widuje się berneńczyki prowadzące stado, natomiast wciąż często wykorzystuje się ich silny instynkt stróżujący do odstraszania nieproszonych gości.

Mimo wyglądu dużego misia ten duży pies potrafi dać głos, gdy nieznajomy wkroczy na terytorium jego grupy społecznej. Nie podejmuje jednak żadnych agresywnych działań, ogranicza się do odstraszania.

Ze względu na swój spokój, łagodność i uczuciowość berneńczyk to świetny wybór na pierwszego psa. W żadnym wypadku nie powinniśmy jednak zapominać o wczesnym szkoleniu – w ten sposób unikniemy późniejszego przeciążenia – ani też o dużym zapotrzebowaniu psa na ruch.

Berneńczyk jest w stanie przystosować się do miejskiego życia w mieszkaniu (o ile jest ono wystarczająco duże), zdecydowanie jednak woli przebywać na świeżym powietrzu. Zamknięte przestrzenie nie są dla niego.

Jego gruba sierść zapewnia mu dobrą ochronę i umożliwia życie na zewnątrz lub wewnątrz. Pamiętajmy jednak, że nie powinien przebywać z dala od swojej grupy społecznej. Potrzebuje miejsca w cieple, blisko swojego pana.

Jeśli pies ten żyje w mieszkaniu, potrzebuje kilku długich, co najmniej 30-minutowych spacerów dziennie i zabaw zapewniających mu regularną stymulację i aktywność.

Berneńczyk to z natury pies pracujący, dlatego potrzebuje fizycznego wysiłku na co dzień.

Z przyjemnością potowarzyszy swemu panu w joggingu lub w treningach agility, podczas których wykazuje się zresztą dużą zwinnością.

Jak wiele psów użytkowych potrzebuje codziennej aktywności, zarówno fizycznej (długie spacery, ciągnięcie, agility), umysłowej (nauka sztuczek, dog dancing), jak i węchowej (tropienie).

Ze względu na duże rozmiary berneńczyk nie wszędzie może nam bez problemu towarzyszyć.

Ale wszystko jest możliwe, zwłaszcza jeśli pies otrzyma odpowiednie szkolenie i od szczeniaka będzie przyzwyczajany do podróży ze swoim panem.

Berneńczyk ma słaby instykt łowiecki i może bez problemu dogadać się z kotami, o ile od początku przyzwyczaimy go do ich obecności.

Jeśli chcemy, by zwierzaki te żyły w jednym domu, należy zapewnić socjalizację berneńczyka od najmłodszego wieku.

Ten wielki, pozbawiony agresji pies o dość biernym usposobieniu nigdy nie dąży do konfrontacji ze swoimi współbraćmi, nawet najbardziej lekkomyślnymi. Na ich ewentualne prowokacje pozostaje obojętny.

Jednak ze względu na rozmiary berneńczyka konieczna jest socjalizacja umożliwiająca uniknięcie jakichkolwiek incydentów i zachowanie kontroli nad psem.

Ten wyjątkowo łagodny i przyjazny pies będzie świetnym towarzyszem rodziny z dziećmi. Jeśli zachowanie dzieci (np. krzyki) będzie mu przeszkadzać, po prostu się wycofa.

Berneńczyk może sprawdzić się jako towarzysz starszych osób prowadzących aktywny tryb życia i mających dużo czasu. Natomiast ze względu na swoją siłę i  duże zapotrzebowanie na ruch, nie jest polecany dla starszych osób prowadzących siedzący tryb życia.

Berneńczyk traci dość dużo sierści, zwłaszcza w okresie wiosennego i jesiennego linienia.

Średnia długość życia berneńskiego psa pasterskiego to 8–10 lat.

Berneńczyk to pies wiejski, dość odporny z natury. Jest jednak dość podatny na wiele chorób. Ma skłonność do pewnych problemów zdrowotnych właściwych dla dużych psów, zwłaszcza jeśli zaniedbamy jego kondycję, rozwój i przystosowanie do aktywności fizycznej (ciągnięcie, agility).

O ile berneńczyk ma dostęp do zimnej wody i miejsca w cieniu, upał nie stanowi dla niego problemu.

Gruba szata berneńczyka i jego ogromna odwaga sprawiają, że jest on niezwykle wytrzymały na pogodę i ekstremalne warunki klimatyczne.

To niezwykle łakomy pies, więc jeśli nie zadbamy o jego odpowiednią aktywność fizyczną, szybko może utyć.

Należy zatem zapewnić mu dzienną porcję karmy dostosowaną do jego kondycji fizycznej, nie podawać mu jedzenia między posiłkami i zapewnić odpowiednią dawkę ruchu.

Najczęstsze choroby berneńskiego psa pasterskiego to:

• dysplazja stawu biodrowego,
• zespół skręcenia i rozszerzenia żołądka,
• zapalenie uszu,
• ektropium - wywinięcie powieki,
• histiocytoza: nowotwór atakujący około 20% przedstawicieli tej rasy.

Rasa pochodzi z okolic szwajcarskiego Berna, od którego pochodzi zresztą jej nazwa. Podobnie jak inne molosowate jest potomkiem tybetańskich dogów popularnych w starożytnym Rzymie, które następnie rozprzestrzeniły się w Europie dzięki legionom. Z psów tych powstał szwajcarski pies pasterski, prawdopodobnie będący przodkiem obecnych berneńczyków. W późniejszym czasie rozwinęły się typy lekko różniące się od siebie w zależności od regionu geograficznego.

Początkowo zwierzęta te były wykorzystywane jako psy stróżujące, pociągowe lub pasterskie. Obecnie pełnią głównie funkcje towarzyszy rodziny oraz ratowników górskich.