Pies górski z Estrela

Umaszczenie jest jednolite (żółte, płowe lub szare), wilczaste (odcienie płowe, żółte i szare) lub pręgowane (płowe, żółte lub szare). 

Krótka lub długa.

Sierść jest gruba, gęsta, dość twarda, przypomina sierść kozią. Podszerstek krótki, miękki, obfity i zwarty. W przypadku odmiany długowłosej sierść może być lekko falista.

Ciemnobursztynowy

Pies górski z Estrela to molos typu górskiego. Jest proporcjonalny, o imponującym i harmonijnym wyglądzie przypominającym nieco leonberger. Głowa jest mocna, pojemna, o dobrze rozwiniętej szczęce, wydłużona i lekko wypukła. Oczy są owalne, mają spokojny i bystry wyraz. Uszy małe w porównaniu do wielkości tułowia, cienkie, trójkątne, osadzone średnio wysoko, odrzucone trochę do tyłu, zwisające przy głowie. Ogon jest długi, gdy pies jest spokojny, sięga końca stawu skokowego.

Pies górski z Estrela jest przywiązany do swoich bliskich, ale nie okazuje uczuć w nadmierny sposób, bo stale tkwi na posterunku.

Pies ten lubi bawić się z członkami swojej rodziny.

Rasa ta reaguje żywiołowo, ale w domu potrafi zachowywać się spokojnie.

Ten pojętny, energiczny i odważny pies to doskonały towarzysz, na którego można zawsze liczyć. 

Pies górski z Estrela pozbawiony jest instynktu drapieżnika.

Jego instynkt obronny jest tak silny, że okazuje on wielką nieufność nieznanym sobie osobom.

Jak wiele psów przeznaczonych do obrony stad i mienia, pies górski z Estrela posiada dość niezależną naturę.

Jeśli powierzymy psu zadanie pilnowania domu, bez problemu zniesie samotność i zachowa czujność do powrotu właścicieli. Ich nieobecność nie powinna być jednak zbyt długa, w przeciwnym razie pies się znudzi.

Pies górski z Estrela jest dość posłuszny, ale szkolenie należy rozpocząć jak najwcześniej, ponieważ zbyt pobłażliwi właściciele szybko stracą kontrolę nad zwierzakiem ze względu na jego rozmiary.

Pies ten nie potrzebuje szczekać, by odstraszyć intruza. Podnosi głos dopiero wtedy, gdy sama jego obecność nie wystarczy.

Pies górski z Estrela posiada doskonały węch, wykorzystuje się go zresztą do szukania narkotyków i materiałów wybuchowych. W związku z tym łatwo łapie trop, ale mimo tego przeważnie trzyma się bliskich, by ich chronić. 

Jeśli pies ten nie ma wystarczająco dużo przestrzeni i aktywności, może niszczyć otoczenie.

Przysmaki świetnie sprawdzą się podczas szkolenia, bo molos ten bywa uparty. 

To doskonały pies do pilnowania stad i majątku. Dzięki swojemu stanowczemu, a czasem nawet groźnemu zachowaniu, potrafi odstraszyć intruzów.

Nowicjusze mogą nie być w stanie utrzymać kontroli nad psem tej rasy, który jest dość posłuszny, ale bardzo duży. 

Ten duży zwierzak nie może mieszkać na niewielkiej przestrzeni. W związku z tym mieszkanie nie jest dla niego dobrym rozwiązaniem. Najlepiej sprawdzi się dom z dużym ogrodem, gdzie pies będzie mógł pełnić rolę stróża. 

W przypadku tego aktywnego psa, potrzebującego fizycznej i umysłowej stymulacji, najlepiej sprawdzi się wysportowany właściciel.

Duże rozmiary psa powodują, że nie zawsze można go ze sobą zabrać.

Pies górski z Estrela może dogadać się z kotami, o ile przyzwyczaimy go do ich obecności już w młodym wieku.

Konieczna jest odpowiednia socjalizacja, by pies rozwinął i wzmocnił psie kody komunikacyjne. 

Ten wesoły pies o silnym instynkcie obronnym, to doskonały przyjaciel dzieci. 

Temperament psa może odpowiadać starszym osobom, ale muszą być one na tyle aktywne, by zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. 

Utrata sierści jest umiarkowana.

10 -12 lat

To wiejski, wytrzymały pies.

Pies górski z Estrela jest przyzwyczajony do wysokich temperatur, nie boi się upałów.

Pies ten może bez problemu mieszkać na zewnątrz, nie jest wrażliwy na zimno i wilgoć. Jak każdemu psu, w zimie naturalnie trzeba zapewnić mu ogrzewaną budę.

Jeśli zaspokoimy potrzeby naszego pupila, nie powinien on nadmiernie przybierać na wadze.

dysplazja stawu biodrowego

Rasa od dawna istniała w regionie gór Serra de Estrela, choć jej dokładne pochodzenie nie jest znane. Prawdopodobnie to jedna z najstarszych ras na Półwyspie Iberyjskim. FCI oficjalnie uznała ją w 1955 roku.