Mastif pirenejski

Biała z wyraźną maską, czasami ze znaczeniami nieregularnie rozmieszczonymi na ciele.

Półdługa, gęsta, sztywna i gruba.
 

Ciemnoorzechowy.

Mastif pirenejski to dużych rozmiarów pies brachycefaliczny, proporcjonalny, silny, umięśniony, o zwartym kośćcu. Mimo swej masy nie powinien być ociężały. Głowa jest duża, mocna i umiarkowanie długa. Stosunek czaszki do kufy wynosi 5/4. Oczy są małe, o migdałowym kształcie. Uszy średniej wielkości, trójkątne, zwisające i płaskie. Kończyny są proste, silne i dobrze umięśnione. Ogon jest mocny, giętki, gruby u nasady, sięga stawu skokowego.

Mastif pirenejski to świetny pies do towarzystwa dla całej rodziny.

Jest on dość spokojny i rzadko wpada w euforię na myśl o bieganiu za piłką.

To bardzo spokojny pies, który udając, że śpi, czujnie obserwuje wszystko, co się wokół dzieje.

Mastif pirenejski to odważny pies, na którego zawsze można liczyć.

Jest on pozbawiony instynktu drapieżnika.

Mastif pirenejski jest odważny i bezlitosny wobec obcych. Nigdy się nie poddaje.

Pies ten jest dość niezależny, co u dobrego stróża jest niezbędną cechą, ale do dobrego samopoczucia potrzebuje dużo kontaktu z właścicielem.

Gdy właścicieli nie ma w domu, mastif pirenejski z oddaniem pełni rolę stróża.

To spokojny i zrównoważony pies, którego szkolenie nie jest trudne.

Podstawy dobrego zachowania trzeba jednak wdrożyć jak najwcześniej, by później poradzić sobie z dorosłym zwierzakiem ważącym nawet 80 kg.

W celu zapanowania nad instynktem obronnym naszego pupila, powinniśmy socjalizować go od najmłodszego wieku.

Pies szczeka głośno i groźnie. Zawsze robi to w świadomy sposób.

Mastif pirenejski zasadniczo trzyma się blisko domu, ale dobrze jest ogrodzić podwórko, ponieważ ma on skłonność do poszerzania pilnowanego terytorium.

Dzięki spokojnemu usposobieniu pies ten nie ma skłonności do zachowań destrukcyjnych.

Miłość do jedzenia powoduje u niego czasem problemy ze zdrowiem, takie jak skręt żołądka spowodowany zbyt szybkim trawieniem. Musimy podjąć działania sprawiające, że pies będzie jadł wolniej.

Mastif pirenejski to pies służący do obrony stad, który obecnie świetnie sprawdza się jako stróż. Jest świadomy swojej siły, nie okazuje agresji bez potrzeby, ale jeśli zdecyduje się zaatakować, staje się naprawdę groźny.

To wspaniały pies, ale zarówno osoby początkujące, jak i doświadczone muszą zdawać sobie sprawę ze skutków wyboru rasy olbrzymiej, wyselekcjonowanej do stróżowania i obrony.

To wiejski pies, który źle czuje się poza swoim naturalnym środowiskiem. Nie należy zmuszać go do dostosowania się do obcych dla niego warunków życia, bo spowoduje to zaburzenia charakteru naszego pupila.

Do roku życia psa nie należy zmuszać do nadmiernego wysiłku fizycznego. Później również nie stanie się on typem sportowca.

Ze względu na swoje rozmiary pies nie przepada za intensywnym ruchem, ale dzięki dużej wytrzymałości może bez problemu towarzyszyć nam w długich spacerach.

Ze względu na rozmiary mastifa pirenejskiego podróżowanie z nim nie jest prostą sprawą.

Zwierzaki prędzej się ze sobą dogadają, jeśli razem dorastały.

Pies ten jest dość przyjaźnie nastawiony do swoich współbraci. Ma świadomość własnej siły i potrafi dostosować się do rozmiarów innego psa.

Wobec dzieci pies zachowuje się łagodnie i cierpliwie.

Starsza osoba może zdecydować się na psa tej rasy, ale musi mieć na tyle dużo siły, by poradzić sobie z nim na co dzień.

Linienie jest obfite.

13 lat

Dorosły mastif pirenejski jest wytrzymały, ale w okresie wzrostu wymaga kontroli.

Podczas upału psu należy zapewnić schronienie.

Pies może cały rok żyć na zewnątrz.

To ogromny łakomczuch, w związku z czym nie wolno go przekarmiać.

• dysplazja stawu biodrowego,
• dysplazja stawu łokciowego,
• choroba zwyrodnieniowa stawów,
• zapalenie uszu,
• kardiomiopatia,
• zespół skręcenia / rozszerzenia żołądka.

Podobnie jak inne molosy, rasa pochodzi od psów azjatyckich przybyłych do Europy kilkaset lat temu. Rozwinęła się w południowo-zachodniej Europie. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono w 1946 roku, wcześniej była ona całkowicie ignorowana przez kynologów. Mimo to od wieków wykorzystywano ją do obrony stad przed atakami niedźwiedzi i wilków.