Duży szwajcarski pies pasterski

Trójkolorowa w kolorze czarnym, białym i podpalanym.

Szata jest półdługa.

Rasa ta posiada gęsty włos okrywowy i obfity podszerstek.

Oczy są koloru od orzechowego do brązowego.

Duży szwajcarski pies pasterki jest masywny, grubokościsty i ruchliwy. Głowa jest mocna. Wyraz oczu uważny i inteligentny. Uszy trójkątne i zwisające. Kończyny są mocne i umięśnione, idealnie pionowe. Ogon swobodnie opada, nie powinien być zwinięty.

Duże szwajcarskie psy pasterskie to wspaniałe psy rodzinne. Są przyjaznymi i czułymi towarzyszami, na dodatek zawsze w dobrym nastroju.

Pies ten uwielbia zabawę z członkami rodziny.

Ma on łagodne uspokojenie, ale stale zachowuje czujność.

Duży szwajcarski pies pasterski to bardzo wszechstronna rasa. Może służyć jako pies stróżujący, ciągnący sanie lub ratowniczy.

Pies ten pozbawiony jest instynktu drapieżnika. 

Szwajcarski pies jest bardzo nieufny i czujny w stosunku do obcych, jego głównym celem jest obrona bliskich. 

Psy stróżujące nawiązują szczególną więź z właścicielem i stają się od niego bardzo zależne.

Szczeniak musi nauczyć się zostawania samemu jak najwcześniej, by spokojnie znosić nieobecności pana.

Szkolenie psów tej rasy nie jest trudne, ale by odnieść sukces, trzeba postawić na stanowczość i konsekwencję

Pies ten może szczekać przede wszystkim po to, by odstraszyć osobę mającą złe zamiary. Nigdy natomiast nie hałasuje bez powodu.

To pies stróżujący, w związku z czym nigdy dobrowolnie nie oddala się od bliskich mu osób.

Jeśli nasz pupil ma za mało ruchu, nudzi się lub zostaje zbyt długo sam bez żadnej stymulacji, może niszczyć otaczające go przedmioty.

Duży szwajcarski pies pasterski uwielbia jeść. Jak w przypadku wielu energicznych ras, musimy uważać na ryzyko skrętu żołądka.

To doskonały obrońca, zawsze czujny i uważny. Stróżowanie ma we krwi, a swoją rolę traktuje niezwykle poważnie, bez względu na to, czy pilnuje stada zwierząt, ludzi, czy też posiadłości.

Rasa ta dobrze sprawdzi się jako pierwszy pies dla amatorów szwajcarskich psów pasterskich, o ile dobrze znają jej potrzeby i możliwości.

Życie w mieszkaniu nie jest dobrym rozwiązaniem dla tego psa. Jeśli jednak wyprowadzamy go kilka razy dziennie na otwarty teren, mamy dla niego wystarczająco dużo czasu i siły, może być szczęśliwy, prowadząc taki tryb życia. 

Niemniej, najlepiej sprawdzi się dom z ogrodem. 

Jest to niezwykle wytrzymały pies, który może towarzyszyć nam w wielu aktywnościach. W domu potrafi zachowywać się spokojnie, potrzebuje jednak codziennego ruchu w formie długich spacerów, a najlepiej również zajęć zapewniających stymulację fizyczną, umysłową i społeczną.

Ten duży pies pasterski, ze względu na swoje rozmiary, nie jest idealnym kandydatem do dalekich podróży.  Z drugiej strony jego łagodny charakter czworoga powoduje, że w odpowiednio przygotowanych warunkach, może nam towarzyszyć również w podróży. 

Jeśli szczenię od najmłodszego wieku przyzwyczajone jest do towarzystwa kota, bez problemu się z nim dogada.

To zrównoważony pies, który przy odpowiedniej socjalizacji w młodym wieku potrafi z komunikować się ze swoimi współbraćmi i utrzymywać z nimi przyjazne relacje.

Pies ten jest niezwykle oddany rodzinie, a zatem i należącym do niej dzieciom.

Ze względu na swoją siłę i potrzebę ruchu psy tej rasy nie są odpowiednie dla starszych osób prowadzących siedzący tryb życia.

Utrata sierści jest umiarkowana, z wyjątkiem okresu linienia, kiedy może być bardziej obfita.

Przewidywana długość życia psa tej rasy to 10 lat.

To dość wytrzymały pies, jednak ze względu na swoje rozmiary jest podatny na określone choroby. 

W okresie upałów należy ograniczyć aktywność psa.

Dzięki podwójnej sierści nie obawia się on złej pogody i zimna.

By uniknąć nadwagi u naszego pupila, należy dostosować dzienne porcje jedzenia i zaspokoić jego zapotrzebowanie na ruch.

• mastocytoma (nowotwór skóry),
• gruczolak: guz rozwijający się na gruczole,
• dysplazja stawu biodrowego i łokciowego.

Pochodzenie wszystkich szwajcarskich psów pasterskich, w tym ich dużej odmiany, jest wspólne – rasa ta liczy sobie co najmniej 2000 lat. Jej przodkiem był molos tybetański, z którego powstał szwajcarski pies pasterski zwany „psem ratownikiem”. Z niego rozwinęły się współczesne psy pasterskie. W późniejszym czasie powstały typy lekko różniące się od siebie w zależności od regionu geograficznego, od którego każda z ras wzięła nazwę. Swoją duży szwajcarski pies pasterski zawdzięcza profesorowi Albertowi Heimowi, wielkiemu znawcy rasy.