Reklama

Dysplazja stawów u psa - wszystko, co powinieneś wiedzieć o tym schorzeniu

Dysplazja stawu biodrowego u psa
© Shutterstock

Dysplazja stawów jest poważną wadą ortopedyczną u psów. Wbrew powszechnej opinii nie dotyka tylko ras dużych i olbrzymich, zdarza się również, że występuje u psów ras małych. Schorzenie to, w zależności od rasy, dotyczy od około 2% do aż blisko 50% psów. Nie możemy go bagatelizować, gdyż z czasem choroba postępuje i sprawia ból naszemu pupilowi. Co trzeba wiedzieć o dysplazji stawu biodrowego u psów?

Przez Aleksandra Moskal

aktualizacja dnia

Poza rasami dużymi i olbrzymimi predyspozycje do wystąpienia schorzenia mają także rasy takie jak mopsy, buldogi francuskie, spaniele, pekińczyki czy pudle. Wyróżnienie poszczególnych ras wskazuje, iż jest to choroba dziedziczna.

I tak właśnie jest – w dużej mierze za nieprawidłową budowę stawu biodrowego odpowiadają geny. Może się jednak zdarzyć sytuacja, w której rodzice miotu będą zdrowi, a wada mimo wszystko wystąpi u szczeniaka.

Inne czynniki, które mogą przyczynić się do rozwoju dysplazji u psa to:

  •  szybkość wzrostu szczeniaka,
  •  zbyt intensywny i nieodpowiedni wysiłek fizyczny,
  •  przekarmianie,
  •  nadpodaż wapnia w diecie.

Należy pamiętać o tym, że same te elementy, choć przyczyniają się do rozwoju zmian zwyrodnieniowych, nie wywołają dysplazji, jeśli pies nie ma do niej predyspozycji. Rodzice szczeniaka mogą nie mieć tego schorzenia, a jedynie być nosicielami genów, które je powodują.

Oprócz wymienionych czynników dysplazję mogą wywołać wszelkie urazy biodra (stłuczenia i złamania). Jako że przyczyny powstawania dysplazji stawu biodrowego są wieloczynnikowe, nie wystarczy wykluczenie z rozrodu psów obciążonych tą chorobą.

Dysplazja u psa - objawy 

Symptomy dysplazji są dla właścicieli psów widoczne dopiero w późniejszych etapach choroby, początkowo może być trudno je powiązać właśnie z tym schorzeniem. Zwierzak przejawia niechęć do spacerów i zabawy, ma problemy z chodzeniem po schodach czy wykonywaniem gwałtownych ruchów.

W późniejszym etapie choroby postawa i sposób poruszania się psów z dysplazją stawów biodrowych są wyraźnie nieprawidłowe:

  •  kulawizna tylnych kończyn,
  • sztywny chód,
  • „królicze kicanie” podczas biegania,
  • ostrożne zmienianie pozycji,
  • powolne i ostrożne siadanie, kładzenie się, wstawanie.

Wszystko to wynika z bólu, który powoduje wadliwa budowa stawów biodrowych i który nasila się po wysiłku fizycznym.

Na czym polega dysplazja stawu biodrowego u psa?

Dysplazja jest jednym z najbardziej rozpowszchnionych schorzeń ortopedycznych psów. Jego nazwa pochodzi od dwóch greckich słów – dis oraz plastos, które można przetłumaczyć dosłownie jako nieprawidłowe lub wadliwe ukształtowanie.

Termin ten określa nieprawidłowości w rozwoju budowy wielu narządów i tkanek, a więc można powiedzieć, że dysplazja psa ma charakter złożony, wieloskładnikowy. Dochodzi w jej przypadku do niedopasowania (przemieszczenia) kości udowej w relacji do położenia panewek lub panewki miednicy (bardziej do przodu lub do tyłu), a w konsekwencji do niestabilności całego stawu i dalej do nadwichnięcia lub zwichnięcia.

Dysplazja stawu biodrowego u psa
©Shutterstock

Stan ten prowadzi do nieodwracalnego zniekształcenia stawu i postępującego zwyrodnienia, a wraz z nim postępują proces zapalny i bolesność. Zmiany zwyrodnieniowe mogą dotyczyć także stawu łokciowego. Zazwyczaj mamy do czynienia z wadą obu stawów, jednak u 3% do 30% psów z dysplazją występuje ona jednostronnie. 

Dysplazja tylko lewego stawu biodrowego występuje u labradora retrievera, nowofundlanda, akity i golden retrievera, natomiast tylko prawego u rottweilera.

 

Które rasy psów są najbardziej narażone na dysplazję? 

Najczęściej o dysplazji stawu biodrowego słyszymy, kiedy mowa o owczarkach niemieckich, jednak oprócz nich można wymienić jeszcze kilka innych ras psów szczególnie narażonych na występowanie tego schorzenia.

dysplazja u owczarka niemieckiego
Owczarek niemiecki to jedna z ras szczególnie podatnych na dysplazję ©Shutterstock

Są to:

  • labrador retriever
  • sznaucer olbrzymi
  • dog niemiecki
  • bokser
  • rottweiler
  • owczarek kaukaski
  • mastif neapolitański
  • amstaff
  • pittbull
  • cane corso
  • nowofundland
  • buldog angielski
  • bulmastif
  • bernardyn
  • dogue de Bordeaux
  • berneński pies pasterski

Dysplazja u psa - badania 

Zazwyczaj dysplazję diagnozuje się u psów w wieku 3-6 lat, jednak może ona wystąpić już u szczeniąt pomiędzy 4 a 15 miesiącem życia. U psów starszych zmiany w stawach biodrowych mają charakter głównie zwyrodnieniowy.

Lekarz weterynarii dokonuje rozpoznania schorzenia, oceniając jego postawę stojącą, sposób chodu, kształt miednicy, reakcję na bodźce i swobodę poruszania kończynami. Obserwacja pozwala na wstępną diagnozę, ale zawsze bardzo istotny jest wywiad z właścicielem, dlatego ważne jest, abyśmy uważnie obserwowali pupila.

Przeprowadzane są również badania ortopedyczne, które pozwalają na dokładną diagnostykę, określenie stadium zwyrodnienia i podjęcie leczenia. Są nimi: próba Ortolaniego, próba Barlowa, próba Bardensa oraz badanie rentgenowskie.

Zdjęcia rentgenowskie powinny zostać wykonane u psów, które ukończyły drugi rok życia – dopiero wtedy pozwalają na pewne wykluczenie dysplazji stawów.

Obecnie w Polsce stosuje się nową klasyfikację stopnia dysplazji:

  • A – stawy biodrowe normalne lub prawie normalne,
  • B – stawy biodrowe podejrzane, wskazanie do powtórnego badania,
  • C – dysplazja lekka,
  • D – dysplazja umiarkowana, 
  • E – dysplazja ciężka.

Leczenie dysplazji stawu biodrowego u psów

Leczenie dyplazji u psa można podzielić na dwa rodzaje: farmakologiczne (nieinwazyjne) oraz operacyjne.

golder retriver u weterynarza
©Shutterstock

Leczenie farmakologiczne

Leczenie zachowawcze (nieinwazyjne) stosuje się w przypadku początkowych stadiów choroby, w których objawy nie są bardzo widoczne. Polega ono na podawaniu psu środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (głównie niesterydowych), dzięki czemu hamuje się rozwój choroby. Lekarz może również przepisać preparaty wzmacniające na stawy.

Bardzo istotną kwestią jest zachowywanie odpowiedniej wagi ciała zwierzęcia, stąd potrzeba kontroli diety i odpowiedniej dawki aktywności fizycznej.

Poza tym wykonuje się ćwiczenia korygujące postawę, fizjoterapię, akupunkturę, stymulację elektryczną odpowiednich punktów oraz stosuje prekursory chrząstki i mazi stawowych (m. in. kwas hialuronowy). Doskonale sprawdza się też hydroterapia (czyli pływanie), która aktywizuje mięśnie i stawy bez pogłębiania patologii.

Leczenie operacyjne

Leczenie operacyjne jest stosowane w kolejnych stadiach choroby, w których zmiany w stawach są zaawansowane, a leczenie nieinwazyjne nie dało wystarczających efektów. Współcześnie istnieje kilka możliwości chirurgicznych, mniej lub bardziej inwazyjnych – uzależnionych od wieku psa i stopnia zaawansowania choroby.

Właściwie nie istnieje żadna forma prewencji, która dałaby nam pewność, że pies nie będzie narażony na to schorzenie. Jedyne, co możemy robić, to dbać o odpowiednią dietę i aktywność fizyczną, aby utrzymywać prawidłową wagę i szczupłą sylwetkę pupila już od wieku szczenięcego. 

Ruch u szczeniąt powinien być ograniczony do umiarkowanego i mieć charakter długich, spokojnych spacerów, a nie gwałtownych, intensywnych zabaw. Natomiast dorosłe psy, aby zachować zdrowie, potrzebują codziennie odpowiednio dużej dawki ruchu fizycznego Liczne badania wykazały częstsze występowanie zwyrozwyrodnienia stawów u psów otyłych.

Masz pytanie dotyczące dyplazji stawów u Twojego psa? Zadaj je na naszym forum

Bibliografia:

1. http://wawervet.com.pl/publikacje/dysplazja-stawow-biodrowych-podstawowe-informacje-dla-wlascicieli-psow
2. Larry P., Francis W. K. Junior Smith, 5 minut konsultacji weterynaryjnej. Psy i koty, Edra Urban & Partner, 2012.

Zostaw komentarz
0 komentarzy
Potwierdź usunięcie

Czy jesteś pewien, że chcesz usunąć komentarz?

Dodaj komentarz