Labrador retriever

Umaszczenie jest jednobarwne : czarne, żółte (od jasnokremowego po rude) lub czekoladowe. 

Sierść labradora jest gęsta, w dotyku nieznacznie szorstka, bez fali lub frędzli. Gęsty podszerstek dobrze chroni psa przed trudnymi warunkami pogodowymi.  

Oczy są brązowe lub orzechowe.

Labrador retriever jest silnym i krzepkim, ciężkim psem. Głowa powinna być proporcjonalna do tułowia, wyraźnie zarysowana, szeroka bez wydatnych policzków, z dobrze zaznaczonym stopem. Oczy są średniej wielkości, o przyjaznym i mądrym wyrazie. Uszy nie powinny być duże ani ciężkie, są osadzone raczej z tyłu i zwisają blisko głowy. Klatka piersiowa jest szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Linia kręgosłupa powinna być prosta od kłębu po zad. Ogon jest bardzo gruby u podstawy, zwęża się ku końcowi – pokryty jest krótkim i grubym włosem. Kończyny powinny być proste, o mocnym kośćcu. 

Usposobienie labradora jest wyjątkowo łagodne. To pies bardzo serdeczny, nie tylko wobec członków swojej rodziny. Nad wyraz towarzyski, z łatwością nawiązuje bliższe relacje. Każdy (lub prawie każdy) może być jego przyjacielem, jeśli tylko okaże dość uwagi temu łasemu na czułości pieszczochowi.  

Labrador uwielbia zabawę. Jest jednym z najbardziej radosnych i sympatycznych psów na świecie. Choć bardzo dobrze sprawdza się jako pies pracujący, tak naprawdę chce po prostu bawić się i być szczęśliwym. Dla osób w jego otoczeniu jest najwyższej jakości lekiem przeciwdepresyjnym, do tego w stu procentach naturalnym! 

Labrador ma duże zaufanie do osób z najbliższego otoczenia i potrafi dostosować się do ich nastroju, jeśli zostanie tego nauczony. Można powiedzieć, że jego temperament zależy od stopnia zaangażowania właściciela w pracę z pupilem.

Jeśli jego pan jest osobą spokojną, godną zaufania, która w jasny i konsekwentny sposób podchodzi do wychowania psa oraz szanuje jego potrzeby, labrador będzie umiał zachować spokój, gdy sytuacja (lub jego pan) będzie tego wymagać. 

Jak wszystkie retrievery, labrador jest łagodnym i wytrwałym psem pracującym oraz bardzo pojętnym uczniem. Jakiś czas temu zdobył ogromną popularność jako pies do towarzystwa, należy jednak pamiętać, że jako aporter jest wymarzonym towarzyszem każdego myśliwego i nie ma sobie równych, jeśli chodzi o psy asystujące pomagające ludziom cierpiącym na różne schorzenia.  

Labrador jest mistrzem aportowania. Chętnie towarzyszy swojemu panu na polowaniu i bierze udział w zawodach sportowych, gdzie w pełni wykorzystuje swoje naturalne instynkty. Jeśli nie może uczestniczyć w takich aktywnościach, jego opiekun powinien przynajmniej bawić się z nim w aportowanie. 

Agresja zdecydowanie nie leży w charakterze labradora, który jest bardzo ufny i otwarty nawet w stosunku do nieznajomych. Zazwyczaj wita się z nimi przyjaźnie, co może być problematyczne, np. gdy przybyła osoba okazuje się nieproszonym gościem. 

Labrador retriever zrobi wszystko, byleby tylko przypodobać się swojemu panu. Jest mu niezwykle oddany.  

Labrador jest blisko związany ze swoją rodziną, nie lubi więc zostawać sam w domu. Może tolerować samotność, jeśli od szczeniaka jest stopniowo przyzwyczajany do krótkich nieobecności pana i jeśli pozostawiony sam w domu ma jakieś zajęcie, które nie pozwoli mu na nudę i frustrację.  

Ciężko zapanować nad szczeniakiem labradora, ale gdy osiąga on dojrzałość, staje się psem, z którym praca jest przyjemnością. Podstawy wychowania muszą mu być wpojone we wczesnym okresie, ale nie jest to trudne zadanie.

Pies uwielbia czuć się przydatnym, nie bez powodu jest wybierany m.in. na przewodnika niewidomych. Aby nauka przyniosła najlepsze efekty, powinna być oparta przede wszystkim na zabawie. 

Labrador szczeka, ale nigdy przesadnie dużo, chyba że zostanie przez dłuższy czas zamknięty w ogrodzie i pozbawiony spacerów.

Labrador będzie uciekał, jeśli jego potrzeby ruchowe nie zostaną zaspokojone lub jeśli wpadnie na ciekawy trop. Pamiętajmy, że psy tej rasy są niezrównanymi aporterami.  

Labrador zmieni się w prawdziwe psie tornado, jeśli będzie pozostawiany sam w domu przez zbyt długi czas lub jeśli właściciel nie będzie mu okazywał wystarczająco dużo uwagi.

Labrador to „żołądek na czterech łapach”. Może jeść przez cały dzień i zadowoli się czymkolwiek, dlatego tak ważne jest odpowiednie dawkowanie karmy i kontrola nad jego dietą. Bez niej pies na pewno będzie miał problemy z nadwagą.  

Labrador jest psem bardzo przyjacielskim nawet wobec obcych, nie będzie więc dobrym stróżem. Niemniej jest mocno przywiązany do swojej rodziny, więc gdy wyczuje niebezpieczeństwo, będzie próbował odstraszyć intruza. 

Osoby, które po raz pierwszy decydują się na adopcję psa, bardzo często wybierają właśnie labradora. Zazwyczaj decydują się na niego rodziny poszukujące pupila, który nie tylko chętnie pobawi się z dziećmi, ale również pobiegnie z panem na wieczorny trening i będzie przyjaźnie nastawiony wobec gości. 

Teoretycznie labrador może być szczęśliwy w mieszkaniu, ale mniej szczęśliwy będzie jego pan wychowujący w nim szczeniaka labradora, którego wręcz roznosi energia. Dorosły labrador trochę „poważnieje”, ale jego niepohamowana radość życia predysponuje go raczej do mieszkania w domu z ogrodem.

Niezależnie jednak od tego, czy mieszka pod jednym dachem ze swoją rodziną czy na zewnątrz, do prawidłowego rozwoju i pełni szczęścia potrzebuje codziennych długich i ciekawych spacerów i kontaktu z człowiekiem.

Nie wolno zapominać, że retrievery są przede wszystkim psami pracującymi i wspaniałymi towarzyszami myśliwych. Nawet jeśli dziś są wykorzystywane głównie jako psy do towarzystwa, nigdy nie należy widzieć w nich wyłącznie psów kanapowych.

Podróż z psem tej rasy może był kłopotliwa jedynie ze względu na wielkość labradora. Retrievery są bardzo przyjacielskie i towarzyskie oraz znane z tego, że bez problemu dostosowują się do każdej sytuacji, jeśli od najmłodszych lat są odpowiednio wychowywane i poddawane socjalizacji.  

Do prawidłowego rozwoju potrzebują nie tylko dużej dawki ruchu, ale również codziennego wysiłku umysłowego, licznych bodźców węchowych, interakcji z ludźmi oraz innymi zwierzętami. Poza tym psy tej rasy są predysponowane do najróżniejszych aktywności mniej lub bardziej sportowych, takich jak: cani-cross, cani-rando, agility, taniec z psem, nauka sztuczek, aportowanie, tropienie, itp.  

Podróż z psem tej rasy może był kłopotliwa jedynie ze względu na wielkość labradora. Retrievery są bardzo przyjacielskie i towarzyskie oraz znane z tego, że bez problemu dostosowują się do każdej sytuacji, jeśli od najmłodszych lat są odpowiednio wychowywane i poddawane socjalizacji.  

Choć instynkt łowiecki jest dość dobrze rozwinięty u labradora, można go stosunkowo łatwo kontrolować. Dzięki temu, co do zasady, może on żyć pod jednym dachem z kotami, zwłaszcza jeśli od małego szczeniak labradora jest przyzwyczajany do ich obecności. 

Labrador uwielbia bawić się z innymi psami i jest z natury przyjazny, którą to cechę uwydatni i wzmocni wczesna, właściwie przeprowadzona socjalizacja. Labrador z radością powita innego psa w swoim domu, oczywiście o ile będzie mógł się z nim uprzednio we własnym tempie zapoznać.

Labrador nie stanowi niebezpieczeństwa dla większych dzieci, ale jako duży pies, który nie zdaje sobie sprawy z własnej siły i masy, może okazać się zbyt gwałtowny dla maluchów. Rodzice powinni nauczyć swoje dzieci podstawowych zasad obchodzenia się psem, aby ich wzajemne relacje przebiegały prawidłowo. 

Prawdą jest, że labrador potrafi dostosować się do różnych sytuacji, niemniej w żadnym wypadku nie nadaje się na towarzysza życia osoby prowadzącej siedzący tryb życia. Ten bardzo aktywny i lubiący zabawę pies do pełni szczęścia potrzebuje dużo uwagi i ruchu.

Labrador traci dużo sierści, warto więc szczotkować go przynajmniej raz w tygodniu, by nad tym zapanować. Podczas corocznych okresów linienia zalecane są codzienne szczotkowania. 

Długość życia labradora to ok. 12 lat. 

Labradory są dość krzepkie i wytrzymałe, ale często cierpią na otyłość, która pociąga za sobą poważne problemy zdrowotne. 

W lecie labradora nie wolno przeciążać fizycznie, bo może to spowodować jego przegrzanie. Należy mu zapewnić miejsce w cieniu oraz swobodny dostęp do wody, co jest niezbędne do jego dobrego samopoczucia w trakcie upałów.

Gęsty podszerstek nie tylko bardzo dobrze chroni labradora przed trudnymi warunkami pogodowymi, ale stanowi również nieprzemakalną warstwę zabezpieczającą przed wilgocią. 

Labrador jest psem bardzo żarłocznym i ma duże skłonności do tycia. W przypadku psów tej rasy szczególnie ważne jest zapewnienie im zrównoważonej diety oraz odpowiedniej dawki wysiłku fizycznego.  

• Dysplazja biodra lub łokcia
• Wrodzone zwichnięcie rzepki
• Postępujący zanik siatkówki
• Katarakta
• Dysplazja siatkówki
• Dziedziczna parakeratoza nosa, HNPK (choroba skóry)
• Wstrząs spowodowany wysiłkiem (choroba nerwowo-mięśniowa)

Historia labradora jest dość niejasna. Ma on tych samych przodków co nowofundland i ciężko jednoznacznie określić, kiedy rasy te zaczęły się wyodrębniać. W wielu dziewiętnastowiecznych tekstach, w których wspomina się o psach dowodnych występujących na kanadyjskich wybrzeżach, używa się wymiennie nazw „nowofundland” i „labrador”. Wydaje się, że labrador wywodzi się od psa św. Jana, będącego drobniejszą wersją nowofundlanda, która rozwijała się mniej więcej w tym samym czasie w Kanadzie. Do przodków labradora prawdopodobnie zalicza się również portugalski pies z Castro Laboreiro.