Sussex spaniel

Intensywnie złoto-brązowa.

Sierść jest półdługa, obfita, gładka (z wyjątkiem uszu), z gęstym podszerstkiem. 

Orzechowy.

Sussex spaniel to masywny, aktywny i energiczny pies. Jego cechą charakterystyczną jest zdecydowane kołysanie się w ruchu, co odróżnia go od innych spanieli. Oczy są dość duże, nie okrągłe, o łagodnym spojrzeniu. Uszy grube, dość duże, w kształcie płata, osadzone nisko i przylegające do głowy. Ogon jest nisko osadzony, ruchliwy, nie powinien być noszony ponad linią grzbietu.

To świetny towarzysz o przyjaznym i wesołym usposobieniu, przywiązany do członków swojej rodziny.

Sussex spaniel to energiczny pies, który uwielbia wygłupy.

W domu pies zachowuje się spokojnie, natomiast podczas pracy jest żywy i pełen energii.

Jeśli czworonóg wyczuje jakąkolwiek słabość u osoby, z którą ma kontakt, pokaże upartą naturę i wykorzysta swój urok. Pod tym względem jest niezwykle bystry. 

Sussex spaniel służy do płoszenia zwierzyny oraz do szukania i aportowania małych zwierząt. 

Nie cieszy się jednak specjalną popularnością wśród myśliwych, ponieważ przy zachodzie słońca jego sierść zlewa się z kolorem drzew i dzikich zwierząt, co grozi wypadkiem.

Pies może okazywać dystans wobec obcych, ale nie jest bojaźliwy ani agresywny.

Sussex spaniel jest dość niezależny, przy czym darzy swojego pana wielkim przywiązaniem, bywa nawet czasem zaborczy.

Pies tej rasy źle znosi samotność. Wykluczenie z grupy społecznej to dla niego prawdziwa kara. Nasza nieobecność powinna być krótka i odpowiednio zaplanowana (wcześniejszy spacer, dostęp do zabawek itd.). 

Sussex spaniel jest uroczy i pojętny, jeśli szkolenie rozpoczniemy wcześnie i jasno wyznaczymy granice.

Zwierzak ten szczeka bardzo dużo, szczególnie podczas pracy.

Sussex spaniel ma silny instynkt łowczy, ale jego przywiązanie do bliskich sprawia, że nie ma zbyt wielkiej skłonności do ucieczek. 

Jeśli nasz pupil ma za mało ruchu, może niszczyć otoczenie.

Przysmaki przydadzą się do wzmacniania pozytywnych zachowań psa i pomagają mu zrozumieć, czego od niego oczekujemy. 

Sussex spaniel może ostrzec o obecności intruza, ale nie sprawdzi się jako obrońca domu czy jego mieszkańców.

To świetny towarzysz zarówno dla nowicjuszy jak i osób z doświadczeniem, ludzi samotnych i rodzin z dziećmi. Potrafi dostosować się do różnych trybów życia, o ile tylko zaspokoimy jego potrzeby.

Pies tej rasy może mieszkać w mieście, o ile od małego przyzwyczaimy go do różnych bodźców. Nie zaleca się, by żył w mieszkaniu, chyba że ma możliwość codziennego biegania po otwartej przestrzeni.

O ile zapewnimy naszemu pupilowi długie spacery, w domu będzie zachowywał się spokojnie. 

Pamiętajmy jednak, że jest to pies myśliwski i mimo, że przystosował się do życia rodzinnego, nadal ma silne instynkty. Musimy zatem zaproponować mu odpowiednią aktywność, na przykład tropienie.

Dzięki przyjaznemu usposobieniu i niewielkim rozmiarom Sussex spaniel może towarzyszyć nam niemal wszędzie. Podróże transportem publicznym nie są całkiem bezproblemowe, ale nasz pupil z radością będzie nam w nich towarzyszył.

Jeśli zwierzaki razem dorastają, powinny się ze sobą dogadać, niemniej jednak i tak powinniśmy zachować czujność.

To towarzyski zwierzak, który potrafi porozumieć się ze swoimi współbraćmi. O ile zapewnimy mu wczesną socjalizację, nie powinien wszczynać konfliktów.

Zwierzak ten zachowuje się łagodnie wobec dzieci, które znają zasady bezpieczeństwa obowiązujące przy kontakcie z psem.

Pies tej rasy potrafi dostosować się do spokojnego trybu starszych osób, ale w żadnym wypadku nie wolno lekceważyć jego zapotrzebowania na ruch.

Utrata sierści jest umiarkowana.

13 lat.

Sussex spaniel cieszy się dobrym zdrowiem, rzadko choruje i jest długowieczny.

W okresie upałów powinniśmy ograniczyć aktywność zwierzęcia.

Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą.

Jeśli nie zaspokoimy potrzeb naszego pupila lub nie zapewnimy mu zbilansowanej diety, może cierpieć na nadwagę.

Dysplazja stawu biodrowego

Rasa powstała w XVIII wieku w regionie Sussex, od którego wzięła nazwę. Oficjalnie uznano ją w 1885 roku. W swojej ojczyźnie była bliska wyginięciu, ale ocaliła ją grupa hodowców psów myśliwskich.