Nowofundland

Istnieją trzy różne wzorce rasy, wzorzec FCI, wzorzec amerykański i kanadyjski. Różnią się one głównie umaszczeniem. W zależności od odmiany sierść może być czarna, brązowa lub biało-czarna. 

Szata nowofundlanda jest półdługa.

Sierść jest prosta, gęsta, mocna i tłusta, dzięki czemu jest zupełnie nieprzemakalna. 

Oczy są ciemnobrązowe w przypadku umaszczenia czarnego i biało-czarnego. Brązowe osobniki mogą mieć jaśniejsze oczy. 

Nowofundland  to duży pies, który charakteryzuje się dużą siłą fizyczną i aktywnością. Jest mocno zbudowany, ale nie sprawia wrażenia ociężałego. Głowa jest szeroka, masywna, ze średnio wyraźnym stopem. Kufa krótka, kwadratowa, pokryta krótką i delikatną sierścią. Linia profilu jest równoległa do linii grzbietu nosa. Oczy są małe, brązowe, dość głęboko osadzone. Uszy niewielkie, osadzone z tyłu, płasko przylegające. Tułów jest mocny, kończyny idealnie proste i umięśnione. Ogon średniej długości, sięga stawu skokowego. W spoczynku zwisający, uniesiony, gdy pies jest w ruchu.

To bez wątpienia jedna z najbardziej przyjaznych i łagodnych ras. Nowofundland bardzo przywiązuje się do swojej rodziny, ale zaprzyjaźnia się praktycznie z każdym. Niewiele psów jest równie skoncentrowanych na relacji z człowiekiem. 

Nowofundland uwielbia zabawę, jest bardzo wesoły i doskonale dogaduje się z dziećmi. To świetny kompan dla całej rodziny. Jego radość życia i serdeczność ułatwiają komunikację różnogatunkową.

Łagodność to jedna z najważniejszych cech tej rasy. Dzięki niej nowofundland zachowuje się spokojnie w każdej sytuacji. 

Pies ten ma mnóstwo zalet. Jest czuły, wesoły, łagodny, delikatny wobec dzieci i przede wszystkim niezwykle inteligentny. Dostosowuje się do różnych trybów życia, łatwo się uczy i szybko rozumie, czego od niego oczekujemy. 

Dzięki swojej inteligencji i odwadze świetnie sprawdza się jako pies ratowniczy, jest w stanie oddać życie, by ocalić innych. 

Przodek nowofundlanda był wykorzystywany między innymi do polowań. Rasa ta zachowała pewne instynkty, ale zdecydowanie woli ratować ludzi, niż ścigać ofiarę.

W związku z tym instynkt myśliwski nie powinien wymknąć się spod kontroli, zwłaszcza jeśli nie jest stymulowany. 

Nowofundland nigdy nie zachowuje się agresywnie, z radością wita każdego gościa. W związku ze swoim instynktem obronnym bywa nieufny, ale potrafi obserwować i szybko ocenić ewentualne niebezpieczeństwo. 

Podczas ratowania ludzi na morzu z takim samym entuzjazmem zachowuje się wobec obcych i znajomych sobie osób. Zdarza mu się nawet ratować ludzi, którzy po prostu się kąpią. 

Nowofundland jest zależny od człowieka, traktuje go jako godnego zaufania sprzymierzeńca i stale za nim podąża, głównie po to, by w razie potrzeby zapewnić mu bezpieczeństwo. 

Pies ten nie czuje się dobrze z dala od swojej rodziny. Nie przepada w związku z tym za samotnością. 

Szkolenie nowofundlanda jest bardzo przyjemnie, bo pies ten szybko się uczy.

Ma on dość silny charakter, naukę należy zatem rozpocząć jak najwcześniej. 

Szkolenie powinno być łagodne. Zbyt restrykcyjne albo oparte na przemocy metody spowodują, że pies się zablokuje. 

Jeśli chcemy odnieść sukces, musimy wykazać się cierpliwością i konsekwencją. 

Nowofundland jest bardzo cichy i mało szczeka. 

Pies ten jest tak wierny, lojalny i przywiązany do swoich bliskich, że do głowy nie wpadnie mu samotna wyprawa. 

Nowofundland potrafi zachowywać się spokojnie w domu. Szczeniak bywa bardziej żywy, ale dorosły pies nie ma skłonności do niszczenia wszystkiego, co znajdzie w pobliżu. 

Nowofundland nigdy nie odmówi posiłku ani smakołyka, nie jest jednak nadmiernie łakomy. 

Ucieszy się z przysmaków za dobre zachowanie, a może także chętniej współpracować, by otrzymać kolejne. 

Potrafi też zostać na swoim miejscu podczas posiłku właścicieli, o ile zadbamy o wczesne szkolenie dotyczące dzielenia się przestrzenią i zasobami. 

To świetny stróż, potrafi odstraszyć intruza, nie okazując przy tym agresji. Dzięki silnemu instynktowi obronnemu umie szybko przeanalizować ewentualne zagrożenie. 

Nowofundland jest bardzo odważny i lojalny wobec bliskich, w ich obronie potrafi oddać życie.

Ze względu na swój wyjątkowy temperament, posłuszeństwo i dobry nastrój nowofundland doskonale sprawdzi się jako pierwszy pies. 

Mimo łagodnego usposobienia naszego pupila nie powinniśmy jednak lekceważyć jego gabarytów. Należy go kontrolować i szkolić na co dzień. 

Pies ten może dostosować się do miejskiego życia w mieszkaniu dzięki swojej spokojnej i cichej naturze, nie jest to jednak dla niego idealne środowisko. 

Wymaga on przestrzeni i najszczęśliwszy będzie na wsi, w pobliżu zbiornika wodnego, z możliwością swobodnego wychodzenia na zewnątrz.

Bez względu na to, czy pies ma dostęp do ogrodu, potrzebuje codziennych spacerów, które zaspokoją jego potrzeby fizyczne, umysłowe i społeczne. 

Nowofundland nie musi mieć dużo ruchu, ale konieczne są codzienne spacery. 

Najlepiej czuje się w wodzie, dlatego świetnie sprawdzą się regularne spacery nad brzegiem rzeki lub stawu. 

Nowofundland jest duży i ciężko zabrać go wszędzie mimo jego łagodnej i cichej natury. 

Bagażnik samochodowy musi być na tyle duży, by zmieścił naszego pupila. Ograniczona przestrzeń w niektórych publicznych środkach transportu również utrudnia podróżowanie. 

Ten towarzyski pies świetnie dogaduje się z kotami, zwłaszcza jeśli zna je od małego. 

W celu zapewnienia odpowiedniej komunikacji konieczna jest wczesna socjalizacja, ale pies tej rasy jest przyjaźnie nastawiony do innych przedstawicieli swojego gatunku. 

Nigdy nie dąży do konfliktu i raczej obojętnie traktuje ewentualne „zaczepki” ze strony innych psów. 

Pies ten uwielbia dzieci, lubi spędzać z nimi czas i broni je w razie potrzeby. 

Konieczne jest jednak wdrożenie odpowiednich zasad współżycia, co pozwoli uniknąć nieprzyjemnych incydentów, zapewnić spokój i bezpieczeństwo. 

Zalety nowofundlanda idą w parze z potrzebami starszych osób. Pies ten potrzebuje obecności właścicieli i nie przepada za samotnością, w związku z tym świetnie nadaje się dla emerytów. 

Właściciele zwierzaka muszą być jednak fizycznie zdolni do zapewnienia mu długich, codziennych spacerów. W razie potrzeby można skorzystać z usług osób zajmujących się wyprowadzaniem psów.

Utrata sierści nasila się w okresie jesiennego i wiosennego linienia.

Długość życia nowofundlanda to około 11 lat.

To wytrzymały pies, na którego należy jednak uważać w pierwszych miesiącach życia, jak w przypadku wszystkich szybko rosnących ras. Ogólnie nowofundland cieszy się dobrym zdrowiem i jak na swoje gabaryty dość długo żyje. 

Dzięki grubej sierści pies jest raczej odporny na udar cieplny, ale w lecie nie powinien zbyt długo przebywać na słońcu.

Podwójna sierść nowofundlanda zapewnia mu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią. Dzięki tłustej szacie może on kąpać się w lodowatej wodzie, nie odczuwając zimna.

Jeśli dieta psa dostosowana jest do jego kondycji fizycznej, nie przekarmiamy go i zapewniamy mu odpowiednio dużo ruchu, nie powinien on przybierać na wadze. 

-    dysplazja stawu biodrowego i łokciowego
-    udar cieplny
-    chondrodysplazja (zaburzenie rozwoju chrząstki)
-    neoplazja (tworzenie nowej tkanki: łagodny lub złośliwy guz)
-    miastenia (przewlekła choroba nerwowo-mięśniowa)
-    zaćma
-    ectropion/entropion
-    cystynuria (powstawanie kamieni nerkowych)
-    pierwotna dyskineza rzęsek (choroba układu oddechowego)

Niektórzy twierdzą, że rasa ta pochodzi od dawnych psów na niedźwiedzie sprowadzonych do Ameryki przez wikingów. Inna hipoteza głosi, że mastif tybetański (przodek wszystkich molosów) przybył do Ameryki przez Cieśninę Beringa, Wyspy Aleuckie i Alaskę wraz z przodkami Indian amerykańskich. Przodkami nowofundlanda byłby zatem „duży czarny pies” Algonkinów i Siuksów. Pies ten wykorzystywany był do polowania, rybołówstwa, do ciągnięcia zaprzęgów, stróżowania i opieki nad dziećmi, o czym opowiada w swojej książce „Handbook of American Indian” profesor Otis Mason. Możliwe, że obydwie teorie są prawdziwe. Psy wikingów mogły skrzyżować się z psami indiańskimi, co doprowadziło do powstania nowofundlanda.