Reklama

udar u psa
© Shutterstock

Jak rozpoznać udar u psa? Jak prawidłowo zareagować?

Redakcja

aktualizacja dnia

Jeszcze nie tak dawno udar u psa uznawany był za zjawisko niezwykle rzadkie. Wraz jednak z rozpowszechnieniem dostępności badań neurologicznych w klinikach weterynaryjnych rozpoznawanie tego rodzaju zaburzeń okazało się zaskakująco wysokie – dziś szacuje się, że udar naczyniowy u psów stanowi 1,5-2% wszystkich przypadków natury neurologicznej. 

Warto mieć świadomość, w jaki sposób przebiega udar u psa i co należy robić w przypadku pojawienia się niepokojących objawów – kluczową rolę w tej sytuacji odgrywa czas i szybkie wdrożenie ukierunkowanego leczenia. Nie bez znaczenia jest także stałe przebywanie pod opieką lekarza i zdrowy tryb życia, które pozwolą zminimalizować ryzyko wystąpienia udaru.

Czym jest udar u psa?

Udar u psa jest ostrym i niepostępującym procesem patologicznym, który obejmuje tkankę nerwową i utrzymuje się zazwyczaj dłużej niż dobę – w przypadku objawów  wycofujących się przed upływem 24 godzin mówi się zazwyczaj o przejściowym ataku niedokrwiennym. Zaburzenie to ma charakter nagły i może stanowić dla zwierzęcia śmiertelne niebezpieczeństwo. 

Do głównych czynników wpływających na powstawanie udaru zalicza się zakrzepicę, zator oraz krwawienie poza naczynia krwionośne do otaczających tkanek. 
Ze względu na mechanizmy powstawania udaru u psa, wyróżnia się jego różne rodzaje:

  • udar niedokrwienny – nazywany także zawałem mózgu;
  • udar hemodynamiczny – powstający w wyniku spadku ciśnienia tętniczego;
  • udar krwotoczny.
     

Jakie są przyczyny udaru u psa?

Nie sposób wskazać jednego czynnika, który by powodował wylew u psa. Zasadniczo na wystąpienie zaburzeń naczyniowych może wpływać cały szereg zmiennych zewnętrznych oraz wewnętrznych. Do głównych przyczyn wylewu u psa zalicza się:

  • krzepnięcie krwi w tętnicy mózgowej;
  • krwawienie do mózgu z pękniętych naczyń krwionośnych;
  • zaburzenia rozwojowe mózgu;
  • zator septyczny;
  • zator pasożytniczy;
  • zator przerzutowy;
  • zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego;
  • miażdżyca tętnic.

W niektórych przypadkach udary następują bez wyraźnego powodu, a ich przyczyna nigdy nie zostaje ustalona. Warto także pamiętać, że u zwierząt domowych udar może być dodatkowo powiązany z całym szeregiem chorób i zaburzeń wpływających na naczynia krwionośne i składniki krwi. Czynnikami predysponującymi mogą być m.in.: zaburzenia krzepnięcia, cukrzyca, nadciśnienie, choroby serca, nerek, naczyń krwionośnych i tarczycy oraz zespół Cushinga, nowotwory i wysokie dawki sterydów.

Rozpoznanie udaru u psa

Pierwotne i delikatne objawy udaru mózgu u psa są przez właściciela zazwyczaj niezauważone. Zwykle są to delikatne zawroty głowy, problemy z widzeniem na jedno oko czy pewna asymetria w obrębie głowy. W większości przypadków wylew u zwierzęcia rozpoznawany jest dopiero, gdy objawy kliniczne są już bardzo nasilone. Zaawansowane objawy pojawiają się nagle i mają zazwyczaj przebieg bardzo intensywny. Ich charakter oraz nasilenie uzależnione będą od lokalizacji i zasięgu obszaru krwawienia z tętnic mózgowych lub ich zablokowania. 

©Shutterstock

Niepokojące symptomy zazwyczaj przybierają postać różnego rodzaju zaburzeń neurologicznych. Do najczęstszych objawów udaru u psa zalicza się:

  • nagłe osłabienie;
  • przechylenie głowy;
  • nagła utrata równowagi;
  • trudności w chodzeniu – wynikające z neurologicznego osłabienia kończyn. Z racji tego, że nerwy nie przewodzą informacji do mięśni, pies nie jest w stanie stać ani iść. Często obserwuje się u czworonogów leżenie na boku lub w pozycji mostkowej;
  • oczopląs – mimowolne i rytmiczne poruszanie gałek ocznych, które są wynikiem braku równowagi w napięciu mięśni oka;
  • zez – nieprawidłowe ułożenie gałek ocznych;
  • nagłe zaburzenia widzenia, a nawet ślepota;
  • asymetria twarzy;
  • dezorientacja;
  • zmiany w zachowaniu i nagła zmiana, a nawet utrata świadomości;
  • otępienie;
  • agresja;
  • dezorientacja i kręcenie się w kółko;
  • niekontrolowane oddawanie kału;
  • niewłaściwe oddawanie moczu;
  • wymioty i nudności;
  • utrata przytomności;
  • śpiączka.

 
Niepokojące objawy mogą trwać kilka minut, godzin, a nawet dni. W przypadku, gdy niepokojące symptomy ustępują w czasie jednej doby, uznaje się je za objawy przejściowego ataku niedokrwiennego, które, w większości przypadków, nie powodują trwałego uszkodzenia mózgu.

Jak należy się zachować?

W razie zauważenia niepokojących objawów, które mogą wskazywać na udar mózgu u psa, należy jak najszybciej zabrać zwierzę do lekarza weterynarii. Kluczowy jest tutaj czas – szybkie działanie będzie mieć ogromny wpływ na dalsze zdrowie i życie zwierzęcia. 

Po jak najszybszym skontaktowaniu się z weterynarzem, lekarz zleci pełną diagnostykę, która umożliwi jednoznaczne potwierdzenie, czy mamy do czynienia z udarem. Nierzadko konieczne może okazać się skonsultowanie z neurologiem, który zleci przeprowadzenie dodatkowych badań specjalistycznych.

Jak wygląda leczenie?

Leczenie wylewu u psa opiera się w dużej mierze na terapii deficytów neurologicznych oraz wyeliminowaniu czynników, które spowodowały rozwój choroby. Kluczowe jest dobranie skutecznej i odpowiedniej terapii, która umożliwi leczenie potencjalnie odwracalnych zaburzeń i konsekwencji metabolicznych, a tym samym pozwoli psu wrócić do zdrowia. W przypadku jednak, gdy doszło do zmian nieodwracalnych, rokowania odnośnie zdrowia i życia zwierzęcia nie są najlepsze.

W momencie wystąpienia udaru zasadniczo stosuje się:

  • tlenoterapię;
  • obniżenie ciśnienia krwi;
  • ograniczenie obrzęku mózgu;
  • wyrównanie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej;
  • skorygowanie temperatury ciała;
  • uzupełnianie płynów;
  • -uzupełnianie elektrolitów.

Do ogólnych zasad terapeutycznych w leczeniu udaru należy zaliczyć:

  • zminimalizowanie obrzęku mózgu i uszkodzenia tkanek;
  • zapewnienie prawidłowego przepływu dotlenionej krwi do mózgu;
  • zidentyfikowanie podstawowej przyczyny udaru i wdrożenie odpowiedniego leczenia opierającego się m.in. na antybiotykoterapii, zwalczaniu nadciśnienia i ewentualnej cukrzycy, regulacji zaburzeń hormonalnych i przyjmowaniu leków przeciwpasożytniczych; 
  • skorygowanie zaburzeń towarzyszących udarowi;
  • opanowanie zaburzeń neurologicznych;
  • fizjoterapia.
Więcej artykułów poradnikowych

Co sądzisz o tym artykule?

Dziękuję za odpowiedź!

Dziękuję za odpowiedź!

Zostaw komentarz
Dodaj komentarz
Chcesz udostępnić ten artykuł?