Mastif tybetański

Spotyka się następujące kolory umaszczenia mastifa tybetańskiego : 
•    Intensywnie czarne, z podpalaniem lub bez (czarny mastif tybetański)
•    Błękitne z podpalaniem lub bez (błętkitny mastif tybetański)
•    Złote, intensywnie płowe przechodzące w sobolową czerwień (czerwony mastif tybetański)

Tolerowana jest niewielka biała plamka (gwiazdka) na piersi, dopuszcza się również małe białe oznaczenia na łapach. 

Sierść jest długa, ale nie bardzo obfita, twarda, prosta, gruba i zdecydowanie bardziej gęsta u samców niż u suk. W zimie gęsty i wełnisty podszerstek stanowi dobrą ochronę przed mrozem. Włos nie może być ani jedwabisty, ani falisty, ani kędzierzawy. Obfita sierść na szyi i na łopatkach tworzy piękną kryzę.

Oczy są w różnych odcieniach brązu w zależności od umaszczenia, im ciemniejsze, tym lepiej.

Mastif tybetański jest bardzo dużym i silnym psem o mocnym kośćcu. Głowa jest duża i masywna, o kufie typowej dla mastifów, ale lżejszej niż np. u mastifa angielskiego. Oczy są średniej wielkości. Wiszące uszy są średniej długości, w formie serca, gładkie, umiejscowione po bokach czaszki i skierowane do przodu, kiedy pies jest pobudzony. Kończyny są proste i silne. Imponujący i gruby ogon zawinięty nad grzbietem osadzony jest wysoko i pokryty długim, gęstym włosem.  

Choć jest bardzo przywiązany do swojej rodziny, mastif tybetański ma dość trudny charakter. Rzadko okazuje swoje uczucia, jest niezależny, wręcz « zuchwały ». 

Ze względu na to, że mastif tybetański zachowuje dystans wobec osób ze swojego otoczenia, niechętnie bawi się z ludźmi. Jedynie szczeniaki mastifa tybetańskiego doceniają zabawę, która łączy rozrywkę z nauką.  

Ten olbrzymi pies osiąga dojrzałość dopiero w wieku trzech lub czterech lat. Mimo to można go opisać jako opanowanego i zrównoważonego molosa, który bardzo ceni spokój. Należy jednak pamiętać, że może zareagować bardzo gwałtownie, jeśli ktoś lub coś ośmieli się zakłócić mu sjestę.  

Niektórzy sądzą, że inteligencja psa jest wypadkową jego łagodności, ale mastif tybetański z pewnością nie wpisuje się w ten schemat. Nie zawsze słucha poleceń pana, ale jego nieposłuszeństwo można uznać za dowód jego przebiegłości. Jest mądrym stróżem, który skutecznie broni swojego terytorium dzięki wrodzonej zdolności do obserwacji i analizy sytuacji. 

Dog tybetański jest psem wyłącznie stróżującym, nie można go zaliczać do psów myśliwskich. Jedyną "zwierzyną", na którą zechce "zapolować" będą nieproszeni goście, którzy odważą się wtargnąć na jego terytorium. 

Mastif tybetański jest bardzo nieufny wobec obcych, których w skrajnych przypadkach może ugryźć. W jego wychowaniu należy przede wszystkim zadbać o bardzo dobrą socjalizację, bo bez niej może stać się psem agresywnym i napastliwym. By złagodzić dominujący charakter mastifa tybetańskiego, wskazane są jego częste kontakty z ludźmi, zwłaszcza z osobami należącymi do jego najbliższego otoczenia.

Mastif tybetański jest bardzo przywiązany do swojego terytorium oraz do osób z najbliższego otoczenia, ale nie okazuje im swoich uczuć. Jest bardzo niezależny, co utrudnia komunikację z psem, zwłaszcza jeśli właściciel nie akceptuje jego pełnego rezerwy charakteru i pragnie wychować go na typowego psa do towarzystwa. 

Mastif tybetański lubi spokój, który jest mu niezbędny do tego, by mógł skupić się na powierzonym mu zadaniu. Pilnowanie swojej rodziny traktuje bardzo poważnie i cieszy się, gdy może pełnić tę funkcję. Chętnie zostaje sam w domu lub w ogrodzie, oddając się zajęciu, do którego jest zdecydowanie najbardziej predysponowany – obronie swojego terytorium przed intruzami. Z dumą zajmuje strategiczne pozycje, z których ma najlepszy widok na okolicę i gdzie może całymi godzinami trwać na stanowisku.  

Mastif zwany także dogiem tybetańskim jest psem niezależnym o silnym charakterze, dlatego jego szkolenie może stanowić wyzwanie dla właściciela. Wychowanie psa należy rozpocząć wcześnie i prowadzić je w sposób spójny i stanowczy.

Niepowodzeniem skończą się próby wprowadzania jakichkolwiek kar cielesnych w procesie nauczania tego silnego psa, który nie akceptuje najmniejszych oznak przemocy wobec siebie. Wychowanie oparte na środkach przymusu bywa również niebezpieczne, gdyż może pogłębić jego wrodzoną skłonność do agresji. Silny charakter mastifa należy łagodzić już od pierwszych miesięcy jego życia, aranżując częste spotkania z innymi ludźmi i zwierzętami, w różnych miejscach.

Mastif tybetański bardzo późno osiąga dojrzałość, praca z nim wymaga więc dużej cierpliwości. Nie należy też oczekiwać, że przyniesie bardzo dobre efekty. Pies tej rasy nigdy nie będzie mistrzem posłuszeństwa. Może przyswoić pewne podstawy wychowania i będzie stosował się do najważniejszych zasad życia w rodzinie, ale zawsze pozostanie psem niezależnym i nieprzewidywalnym. 

Szczekający mastif tybetański przypomina ryczącego lwa. Jego mocny głos robi ogromne wrażenie i jest skutecznym narzędziem chętnie wykorzystywanym przez psa przy odstraszaniu nieproszonych gości.

U psów tej rasy silniejszy od instynktu drapieżcy czy tropiciela jest instynkt ochrony. Mastif tybetański jest świetnym stróżem, który nie będzie się oddalał od swojego terytorium. Chce je mieć stale na oku, by jak najwcześniej wypatrzyć ewentualnego intruza. 

Z natury spokojny i zrównoważony, mastif tybetański bardzo dobrze znosi samotność, pozostawiony w domu nie powinien więc powodować żadnych szkód.  

Mastif tybetański zawsze chętnie przekąsi podarowany mu smakołyk lub przegryzie kość otrzymaną za dobre zachowanie. Nie jest jednak żarłokiem i może nawet zrezygnować z posiłku, jeśli nie będzie głodny. Wynika to z jego koczowniczej przeszłości - dog tybetański towarzyszył pasterzom w ich wędrówkach i nie zawsze mógł liczyć na codzienny posiłek. 

Jest bardzo odważny, niczego się nie boi i już tylko z tego powodu będzie świetnie bronił swojego opiekuna i jego domu przed każdym niebezpieczeństwem. W istocie mastif tybetański jest wykorzystywany przede wszystkim jako pies stróżujący, w której to roli sprawdza się znakomicie. Należy jednak pamiętać, że pies ten bywa bardzo agresywny i może ugryźć nieproszonego lub nieświadomego jego stanowczości intruza, jeśli ten wejdzie na terytorium psa niezniechęcony samą jego obecnością lub doniosłym szczekaniem.  

Charakter i cechy fizyczne mastifa tybetańskiego sprawiają, że nie nadaje się on jako towarzysz osób, którym brakuje doświadczenia w opiece nad psem. Co więcej przygarnięcie przez nich tego nieprzewidywalnego owczarka  mogłoby być dla nich bardzo niebezpieczne.                      

Ogromna waga mastifa tybetańskiego połączona z jego silnym instynktem stróża sprawiają, że nie będzie on czuł się dobrze zamknięty w czterech ścianach mieszkania. Przystosuje się do życia w mieście tylko, jeśli zamieszka w domu z ogrodem i będzie codziennie wyprowadzany na spacery.

Oczywistym wymarzonym miejscem zamieszkania tego górskiego psa jest wieś, gdzie mieszkając na zewnątrz, może w pełni rozwinąć swoje instynkty. W domu chętnie przebywa w lecie, gdyż może tam znaleźć schronienie przed upałem, ale spać będzie mimo wszystko poza domem, gdyż tylko w ten sposób może skutecznie czuwać nad bezpieczeństwem swojej rodziny. 

Mastif tybetański nie jest psem przesadnie aktywnym, musi jednak od czasu do czasu rozprostować łapy. Jego pan powinien wyprowadzać go na spacer przynajmniej raz, najlepiej dwa lub trzy razy dziennie.  Ze względu na swoją ogromną masę, owczarek tybetański nie powinien oddawać się intensywnym treningom. Nadmierna aktywność fizyczna może przeciążyć jego wrażliwe stawy, na które należy zwracać szczególną uwagę. 

Ze względu na rozmiary psa, jego nieufność wobec obcych oraz silny instynkt obronny, podróż transportem publicznym z mastifem tybetańskim będzie stanowić wyzwanie dla właściciela. By w ogóle ją rozważać, powinien on zadbać o solidną socjalizację swojego pupila od jego najmłodszych lat, ale nawet wówczas musi liczyć się z trudnościami w transporcie psa ze względu na jego nieprzewidywalny charakter.

Podróż samochodem jest możliwa odpowiednio dużym autem. Nie zaleca się transportu w klatce. O jego bezpieczeństwo najlepiej zadbać zakładając mu uprząż przymocowaną do pasa bezpieczeństwa

Jeśli mastif tybetański wychowuje się razem z kotem, będzie go chronił tak jak pozostałych członków grupy, do której należy. Trzeba jednak pamiętać, że pies ten jest nieprzewidywalny i w każdej chwili, bez przyczyny może zmienić zdanie co do kota adoptowanego przez rodzinę.  

Mastif tybetański jest z natury samotnikiem, ale jeśli będzie się wychowywał razem z innymi psami, powinien je akceptować. Ważne jest, aby jego właściciel wcześnie, najlepiej przed rozpoczęciem przez niego trzeciego miesiąca życia, zadbał o jego regularne i odbywające się pod odpowiednią kontrolą spotkania z innymi przedstawicielami gatunku, aby mastif rozwinął swoje naturalne zdolności komunikowania się z psami. 

Mastif tybetański nie powinien mieszkać pod jednym dachem z małymi dziećmi. Życie wśród dzieci starszych jest możliwe tylko, jeśli będą one umiały obchodzić się z psem z odpowiednią rezerwą i jeśli nauczą się odczytywać wysyłane przez niego znaki, którymi ostrzega, że w danym momencie nie należy się do niego zbliżać. 

Osoby uznawane za delikatne (np. dzieci, osoby starsze) nie powinny wchodzić w interakcję z mastifem tybetańskim, ponieważ jest on silny, uparty i nieprzewidywalny, a próba kontaktu z nim może okazać się dla tych osób niebezpieczna. Osoby starsze mogą też szybko poczuć się zdominowane przez tego psa, którego na pewno nie można zaliczyć do uległych. 

Ten owczarek tybetański linieje dwa razy w roku. Podczas okresów linienia wymaga codziennego szczotkowania w celu usunięcia martwych włosów. 

Średnia długość życia to 11 lat.

Mastif tybetański jest odpornym, mocnym psem, ale niestety nie należy do psów długowiecznych. 

Okazałe futro mastifa tybetańskiego dobrze chroni go przed zimnem oraz (w pewnym stopniu) przed przegrzaniem, ale nie można powiedzieć, by był przystosowany do życia w klimacie, w którym występują silne upały. W miesiącach letnich należy go wyprowadzać na spacer tylko rano, gdy temperatury jeszcze nadmiernie nie wzrosły, a w ciągu dnia pozwolić mu na pozostanie w domu, gdzie może znaleźć zacieniony kąt.   

Dzięki podwójnej sierści i mocnej budowie mastif tybetański dobrze znosi mrozy i inne trudne warunki pogodowe. Zdecydowanie może nocować w ocieplanej budzie na zewnątrz. 

Biorąc pod uwagę fakt, że ten górski pies nie jest wielkim sportowcem należy uważać, by go nie przekarmiać, bo może nadmiernie przybrać na wadze. 

•    Padaczka 
•    Nużyca
•    Choroby oczu
•    Dysplazja biodra
 

Mastif tybetański, zwany także Do-Khyi, to bardzo stara rasa psów pracujących, które pomagały nomadom – pasterzom z Himalajów i które, jak głosi tradycja, pełniły również funkcję stróżów w tybetańskich klasztorach. Przez tysiąclecia rasa ta pozostała prawie niezmieniona. Pochodzi od dawnego doga tybetańskiego, który był ojcem wszystkich dzisiejszych dogów i molosów. Niegdyś mastif azjatycki był dużo większy niż obecnie. Marco Polo opisał go w następujący sposób : « Wysoki jak osioł z głosem potężnym jak u lwa ».