Pies jak lew – skąd pochodzi mastif tybetański?
Mastif tybetański uważany jest przez wielu za przodka wszystkich ras molosowatych. Od stuleci ten „najlepszy pies” zamieszkiwał tereny Himalajów i był wykorzystywany do zaganiania zwierząt na pastwiskach i do stróżowania. Warunki, w jakich kształtowała się rasa oraz funkcje, jakie pełniła, znajdują do dziś odbicie w charakterze jej przedstawicieli.
Mastify zamieszkiwały pierwotnie wysokogórskie tereny Himalajów. Warunki, które tam panują, są skrajnie odmienne od europejskich. Ponieważ przez większość roku dominuje niska temperatura, tybetany mają gęstą i twardą sierść, która ma chronić ciało zwierzęcia przed mrozem. Mastify hodowane w Tybecie są z reguły mniejsze i lżejsze od ich europejskich kuzynów – dzięki temu mogą sprawniej poruszać się po trudnych terenach, takich jak wąskie i śliskie półki skalne. Są zwinniejsze, bardziej mobilne i wytrzymalsze niż psy europejskie.
Lew tybetański zasłynął m.in. jako towarzysz Aleksandra Wielkiego czy Czyngis-chana. Do Europy te psy trafiły dopiero w XIX wieku. W Ameryce pierwsze psy-lwy pojawiły się później – w 1958 roku przywieziono je jako prezent dla prezydenta Eisenhowera. Hodowlę rozpoczęto w Stanach w latach siedemdziesiątych XX wieku.
Jak wygląda lew tybetański?
Mastif tybetański to duży, masywny pies, choć ma proporcjonalną sylwetkę. Jego ogon jest zakręcony i bogato owłosiony. Mocno umięśnione tylne kończyny, szeroka głowa, krótki grzbiet i wyraźnie zaznaczony kłąb sprawiają, że wygląda niezwykle okazale i dumnie.
Samce dorosłych mastifów osiągają do 66 cm wzrostu i ważą 50–80 kg. Suki są niższe (do 61 cm) i lżejsze (35–50 kg). Mimo silnej i potężnej sylwetki zwierzęta są zwinne i wytrzymałe.
Mastify mają zróżnicowane umaszczenie: czarne, złote, śniade lub błękitne (wszystkie typy mogą być podpalane). Szczególnie pożądane przez hodowców i miłośników rasy są tzw. czerwone mastify. Średnia cena psa w Polsce to 3 tysiące złotych. Najdroższy mastif na świecie natomiast został sprzedany chińskiemu biznesmenowi za około 5 milionów złotych.
Charakter mastifa – czy to pies dla każdego?
Mastify są psami bardzo inteligentnymi, ale też niezależnymi. Właściciele powinni być konsekwentni w swoim postępowaniu z psem, systematyczni i cierpliwi, psy bowiem należy szkolić metodami pozytywnymi, w zakresie podstawowego posłuszeństwa, już od pierwszych tygodni życia. W innym przypadku zwierzęta mogą sprawiać problemy w wychowaniu. Niezwykle istotna jest ich socjalizacja. Najlepiej rozpocząć ją od uczestnictwa w zajęciach w psim przedszkolu. Przy nieprawidłowym postępowaniu mastify mogą mieć tendencje do dominacji.
Mimo że mastif wykazuje się dużą niezależnością, to mocno przywiązuje się do członków rodziny i uwielbia zabawy. Jest spokojny i łagodny w stosunku do swoich właścicieli. Odpowiednio socjalizowany staje się psem rodzinnym, jednak pozostaje nieufny wobec obcych.
Mastif tybetański to rasa, która przez wieki kształtowała się w wymagających warunkach. Zwierzęta są zwinne, szybkie, duże i mają silne poczucie niezależności oraz terytorializmu, dlatego nie nadają się do małych mieszkań ani do kojca. Tybetany wymagają też długich spacerów z dala od bodźców cywilizacyjnych. Powinny mieszkać z rodziną i mieć z nią stały kontakt.
Zdrowie, żywienie i pielęgnacja mastifa tybetańskiego
Mastify nie są zwierzętami wybrednymi, jednak powinny mieć zapewnione pełnowartościowe posiłki. Wskazana jest tzw. dieta BARF, która polega na podawaniu różnych gatunków surowego mięsa z suplementacją preparatami wspierającymi narząd ruchu. Psy mogą otrzymywać też dopasowaną do ich potrzeb karmę z dużą zawartością mięsa.
Lew tybetański to pies zdrowy, silny i odporny. Rzadko choruje (najczęstsze przypadłości to dysplazja biodrowa i łokciowa). Mastify mają też tendencję do skrętu żołądka (jak w przypadku wszystkich dużych ras) oraz problemów z oczami.
Z uwagi na obfity podszerstek, psy należy regularnie wyczesywać, szczególnie w okresie linienia.
Mastify tybetańskie są niewątpliwie pięknymi psami, ale nie każdy może sobie na nie pozwolić. Duże rasy, które kształtowały się przez wieki w naturalnych, trudnych warunkach, wymagają nie tylko właściwego traktowania i szkolenia, ale należy im zapewnić odpowiednią ilość ruchu. Najlepiej czują się, kiedy mają zagwarantowaną otwartą przestrzeń, gdzie mogą eksplorować teren i bawić się z dala od cywilizacyjnego zgiełku.
