Akita amerykańska

Akita amerykańska nie przywiązuje się do jednej wybranej osoby. Jest psem całej rodziny, którą z kolei wyraźnie wyróżnia na tle otoczenia. Potrafi okazywać czułość, sporadycznie nawet namolność w dopraszaniu się o pieszczoty, pozostaje jednak psem niezależnym, czasem pełnym rezerwy. 

Nie należy oczekiwać, że w miejscach publicznych pies ten będzie aktywnie okazywał swoje przywiązanie. Okaże je, ale w zaciszu domu, z dala od spojrzeń ciekawskich

Akita amerykańska może być świetnym towarzyszem zabaw zwłaszcza dla starszych dzieci, ale tylko jeśli sam będzie miał na zabawę ochotę. Nie można go do niej zmusić ani naciskać na niego, nawet jeśli uważamy, że proponowana przez nas zabawa jest również dla niego świetną rozrywką. Trzeba po prostu umieć dostosować się do jego nastrojów.

Akita amerykańska to pies bardzo spokojny, który chętnie spędza długie godziny na wylegiwaniu się. Potrafi jednak bardzo szybko zerwać się do biegu, zwłaszcza w obliczu niebezpieczeństwa. Może sprawiać wrażenie niewzruszonego i zobojętniałego, ale w rzeczywistości jest bardzo czujny i uważny.

Akita amerykańska jest mądrym psem, choć nie jest psem pracującym. 
Potrafi się sprytnie uchylać od obowiązków narzucanych mu przez pana, jeśli nie ma ochoty ich wykonywać.

Chociaż w żadnym wypadku nie nadaje się na polowanie, akita amerykańska posiada silny instynkt drapieżcy, może więc sprawiać trudności spuszczona ze smyczy w lesie, jeśli rzuci się w pogoń za zwierzyną. Zwykle dobrze reaguje na przywołanie, ale jest też nieprzewidywalna i nie można z niezachwianą pewnością przewidzieć jej zachowania.

Możemy próbować załagodzić lub przytępić instynkt łowiecki przez odpowiednie szkolenie. Najlepiej jednak pogodzić się z prawdziwą naturą tego psa i zaakceptować go takim, jakim jest.

Szczeniaki akity amerykańskiej uwielbiają ludzi, kochają wszystkich i chętnie nawiązują relacje. Po osiągnięciu dojrzałości dorosłe psy rozwijają w sobie jednak pewną rezerwę i stają się wobec ludzi obojętne.

Czworonóg nie toleruje pieszczot ze strony obcych i będzie się od nich odsuwać, by uniknąć głaskania, w ostateczności po prostu się oddali. Wobec ludzi nigdy nie jest agresywna, jednak jeśli jej się narzucają, potrafi stanowczo wyrazić swoje niezadowolenie.

Akita amerykańska, która swoją nazwę zawdzięcza Anglosasom, jest psem dumnym, niezależnym i ceniącym spokój, przez to może sprawiać wrażenie psa pełnego rezerwy, mimo, że jest mocno przywiązany do swojej grupy społecznej.

Akita jest ponad wszystko ceni własny spokój, jednak do pełni komfortu potrzebuje bliskości swojej rodziny. Z tego powodu nie lubi być zaskakiwany pozostawianiem na długie godziny w samotności. Aby znosił je lepiej, już od szczeniaka powinno się go zostawiać regularnie samemu w domu i przyzwyczajać do nieobecności bliskich, pamiętając jednocześnie, aby niepotrzebnie nie wydłużać rozłąki.

Akita nie jest psem pracującym, nie posiada więc predyspozycji do nauki charakterystycznej dla psów tego typu, np. dla psów pasterskich. Czasami uparty, by nie powiedzieć podstępny, nie uznaje żadnych zakazów i nakazów, co koniecznie trzeba wziąć pod uwagę wybierając metody jego szkolenia.

Aby zrealizować zamierzone cele, jego pan powinien wykazać się wytrwałością i cierpliwością oraz podchodzić do nauczania psa w sposób spójny i z dużą pewnością siebie. Akita szybko znudzi się nauką opartą o powtórzenia zachowań, lekcje powinny więc być ciekawe, regularne, ale przede wszystkim krótkie. Nie można też oczekiwać dobrych wyników szkolenia, jeśli między opiekunem i jego psem nie będzie odpowiedniej więzi. Wzajemne zrozumienie jest podstawowym warunkiem dla ich dobrej współpracy.

Oczywiście należy unikać kar cielesnych, gdyż nie będą skuteczne, a jedynie negatywnie wpłyną na stosunek psa do opiekuna. Wskazane są wzmocnienia pozytywne przy jednoczesnym zachowaniu przez szkolącego stanowczej i jednoznacznej postawy.

Podsumowując należy jednak podkreślić, że akita amerykańska nie będzie nigdy wzorem posłuszeństwa. Jeśli w postawie pana wyczuje wahanie, nie będzie posłuszna, zakładając, że wydał on błędną komendę. Jeśli natomiast zdecyduje się wykonać polecenie, przykładowo reagując na przywołanie, zrobi to we własnym tempie, w czasie i miejscu dogodnym tylko dla siebie.

Akita amerykańska jest psem znanym z tego, że mało szczeka. Oczywiście istnieją wyjątki, natomiast co do zasady akita jest małomówna i dyskretna. Okazy, które więcej szczekają, to zazwyczaj psy zamykane w ogrodzie bez możliwości jego opuszczania.

Akita amerykańska nie będzie opuszczać swojego terytorium, o ile poza nim nie natrafi na ciekawe bodźce wzrokowe lub węchowe. Bardzo lubi wypoczywać w domu w przeciwieństwie do husky, z którym często bywa mylony, a który rzeczywiście ze względu na swoje duże potrzeby ruchowe chętniej ucieka. Jednakże jeśli akita trzymana jest w ogrodzie, powinien on być otoczony wysokim i stabilnym ogrodzeniem, gdyż nawet najbardziej błahy impuls może pobudzić jej instynkt drapieżcy.

Akita, choć z natury spokojna i dość obojętna, może powodować w domu zniszczenia, jeśli jej potrzeby nie zostaną odpowiednio zaspokojone. Jej pozorna apatyczność sprawia, że właściciele mogą nie doceniać jej potrzeb ruchowych, których zdecydowanie nie należy lekceważyć.

Akita jest zadeklarowanym łakomczuchem, jeśli nie żarłokiem. Niektórzy twierdzą, że ciężko ją w tym zakresie zadowolić, ale gdy już określimy, które przysmaki szczególnie smakują naszemu psu, będą one stanowić dla niego doskonałą zachętę do pracy podczas szkolenia.

Czujna i odważna akita amerykańska nadaje się na stróża. Samą swoją obecnością potrafi zniechęcić nieproszonego gościa przed wtargnięciem na jej teren. Nie należy osądzać jej po pozorach; choć wygląda na psa spokojnego (i jest nim w istocie) w kilka sekund może przeistoczyć się w walecznego obrońcę, jeśli poczuje, że jego pan jest w niebezpieczeństwie.

Akita to duży japoński pies, który źle będzie znosił zamknięcie w mieszkaniu, o ile nie zapewni mu się codziennych dłuższych spacerów. Jego potrzeby ruchowe nie są jednak wygórowane i potrafi przystosować się do życia w mieście, choć najlepiej czuje się w domu z ogrodem.

Choć ze względu na swoje duże podobieństwo do Husky akita jest często postrzegana jako pies zaprzęgowy, nie należy do najbardziej wysportowanych w swojej kategorii. Ze względu na specyficzną budowę, nie nadaje się ani do ciągnięcia sań, ani do intensywnych sportowych wyczynów. 

W pierwszym roku życia psa nie należy wprowadzać pobudzających aktywności fizycznych, gdyż mogłyby powodować zakłócenia w fazie wzrostu. Te japońskie psy szczególnie upodobały sobie wolne spacery i spokojne przechadzki, które umożliwiają im swobodny odbiór bodźców węchowych. Bardzo lubią brodzić w wodzie, a nawet pływać, docenią więc bliskość zbiornika wodnego. 

Bardzo łatwo zrozumieć, dlaczego przewożenie akity amerykańskiej nie jest łatwym zadaniem. Ze względu na wagę dochodzącą do 60 kg pies ten nie może czuć się swobodnie w żadnym środku transportu.

Akita amerykańska może żyć w zgodzie z kotami, ale tylko pod warunkiem, że wychowują się razem. Pies, który tak jak akita ma dobrze rozwinięty zmysł drapieżcy, będzie uważał kota za potencjalną ofiarę, jeśli po raz pierwszy zetknie się z nim dopiero jako dorosły pies.

Pies ten często dąży do konfrontacji z innymi przedstawicielami swojego gatunku, szczególnie tej samej płci, stąd mieszkanie pod jednym dachem z dwoma takimi psami jest obciążone dużym ryzykiem. Jeśli przed ukończeniem przez szczeniaka akity trzeciego miesiąca życia rozpocznie się jego socjalizację, można złagodzić jego reakcję na inne psy w późniejszym okresie.

Socjalizacja musi być jednak prowadzona regularne, pod kontrolą i w oparciu o pozytywne wzmocnienia. Akita pozostanie jednak psem lubiącym dominować nad innymi psami i narzucać im swoją wolę. Jeśli pies w jego otoczeniu będzie miał inne zdanie, wojna gotowa. Stąd bardzo ważne jest to, aby kontrolować psie przyjaźnie i dobierać akicie kolegów o bardziej potulnym usposobieniu.

Akita amerykańska to pies niezależny, który ceni spokój i z tego powodu w swoim otoczeniu nie będzie tolerował małych dzieci, choć z wyglądu przypomina ich pluszowego przyjaciela. 

Potrafi być wyrozumiały, ale jego cierpliwość ma swoje granice, szczególnie jeśli domownicy nie będą przestrzegać ustanowionych zasad jak np. zakaz przeszkadzania psu, gdy ten odpoczywa w swoim koszyku.

Akita będzie jednak dobrym towarzyszem zabaw dla starszych dzieci, które będą umiały nawiązać relację ze swoim psem i poprawnie odczytają sygnały, które ten wysyła, gdy jest znużony lub pobudzony (lizanie nosa, nastroszona sierść, warczenie, prezentowanie kłów, ziewanie itp.)

Akita amerykańska nie będzie psem odpowiednim dla osób dynamicznych i lubiących wysiłek fizyczny, pasuje natomiast do osób starszych, które mogą poświęcić mu czas i energię, głównie na jego szkolenie i socjalizację.

Akita amerykańska to pies o silnym charakterze. Jego łatwo dostrzegalna porywcza natura wymaga od opiekuna doświadczenia.

Bardzo ważne jest, aby właściciel był cierpliwy podczas uczenia psa posłuszności, oraz aby umiał zaakceptować nieco dziką naturę akity.

Przed podjęciem decyzji o adopcji, przyszli właściciele akity powinni nie tylko poszerzyć swoją wiedzę na temat tej rasy, ale także być świadomi silnego charakteru psa.