Przed podjęciem decyzji o adopcji psa ze schroniska należy bardzo poważnie zastanowić się, czy jesteśmy gotowi na długoletnie zobowiązanie, jakim jest posiadanie psa. Psy – a w szczególności psy ze schroniska, często po traumatycznych przejściach – nie są zabawkami czy rozrywkowymi dodatkami do codziennego życia, a żywymi stworzeniami o specyficznych potrzebach.
Co trzeba wiedzieć przed adopcją psa ze schroniska?
Pieskom adoptowanym ze schroniska trzeba nie tylko okazać mnóstwo serca i poświęcić wiele czasu, by się z nami oswoiły, ale też zapewnić im odpowiednią opiekę. Co to oznacza? Opiekun psa odpowiedzialny jest za:
- codzienne spacery (pies, w przeciwieństwie do kota, nie skorzysta z „toalety” w domu),
- pełną miskę,
- nadzór weterynarza (w tym szczepienia, odrobaczenie i ewentualne leczenie w razie nagłych przypadków lub nabytych chorób),
- zapewnienie psu ciepłego legowiska,
- zapewnienie podstawowych akcesoriów – smyczy, obroży, zabawek,
- dobre samopoczucie zwierzęcia, które można uzyskać przede wszystkim poświęcając mu czas i zainteresowanie.
Nietrudno więc domyślić się, że odpowiedzialna opieka nad czworonogiem wymaga sporego zaangażowania i pewnych nakładów finansowych. Psy ze schroniska wymagają przy tym na początku dużo uwagi i (czasami) współpracy z behawiorystą.
Jeśli wraz z pozostałymi domownikami dobrze przemyślimy i przedyskutujemy wszystkie te kwestie, po czym uznamy, że będziemy w stanie zapewnić pieskowi ciepły, pełen miłości dom, czas przystąpić do działania.
Jak adoptować psa ze schroniska krok po kroku
Z uwagi na fakt, że schroniska są placówkami tworzonymi z funduszy gmin, na których terenie się znajdują, adopcja psa z takiego miejsca wiąże się z pewnymi formalnościami. Wszystkie psy adoptowane ze schroniska są znakowane chipami (to mikroprocesor, który wszczepia się pod skórę z lewej strony szyi, by oznakować zwierzę i móc szybko odnaleźć właściciela w razie zaginięcia).
Zanim będziemy mogli gościć czworonożnego przyjaciela w domu, musimy liczyć się z tym, że np. pracownicy schroniska zechcą nas odwiedzić, by sprawdzić, w jakich warunkach będzie żył pies.
W trakcie procedury adopcyjnej wypełnia się dokumenty identyfikacyjne oraz podpisuje imienną umowę adopcyjną (wyłącznie osoba pełnoletnia za okazaniem dowodu osobistego). Umowy adopcyjne różnią się w zależności od schroniska, zazwyczaj jednak zawierają zapisy dotyczące:
- zapewnienia opieki lekarza weterynarii;
- zobowiązania do sterylizacji/kastracji psa (często jednak zabiegi takie wykonują – na koszt schroniska – zatrudnieni tam weterynarze);
- możliwości odebrania psa przez schronisko, jeśli zaistnieją ku temu przesłanki;
- godnego traktowania psa.
Przed podpisaniem dokumentów pracownicy schroniska przeprowadzą z nami szczegółowy wywiad, w którym będą zadawać wiele pytań. Mogą to być np. pytania o to, czy:
- każdy z domowników akceptuje decyzję o adopcji,
- już wcześniej mieliśmy psa i inne zwierzęta,
- obecnie posiadamy jakieś zwierzęta,
- zgadzamy się na wizytę pracowników w domu przed adopcją i po niej,
- nie mamy alergii na psa,
- przemyśleliśmy takie kwestie jak np. pozostawienie psa pod czyjąś opieką w czasie wyjazdu wakacyjnego lub innego,
- mamy świadomość tego, że pies ze schroniska będzie potrzebował być może czasu na zaakceptowanie nas,
- mamy świadomość wydatków, jakie nas czekają z tytułu posiadania psa,
- jesteśmy gotowi na ewentualne trudności wychowawcze, itp.
Na każde z zadanych pytań odpowiadajmy uczciwie. One nie służą temu, aby utrudnić nam adopcję, ale wręcz przeciwnie – mają pomóc wybrać psa, który będzie dla nas odpowiedni.
Musimy też pamiętać o istnieniu opłaty adopcyjnej – jej wysokość waha się od 20 do około 200 zł w zależności od schroniska. Najniższe stawki dotyczą zazwyczaj szczeniąt, zaś najwyższe – niewysterylizowanych suk.
Pies ze schroniska – czego możemy się spodziewać?
Jak już zostało nadmienione, psy ze schroniska to najczęściej zwierzęta, które wiele przeszły. Wybierając pieska do adopcji, bardziej niż na jego wygląd należy więc zwrócić uwagę na charakter. Charakter psów najlepiej znają pracownicy schroniska, którzy przebywają z nimi na co dzień – będą więc w stanie dobrać potencjalnego opiekuna dla danego psa.
Przed adopcją zawsze trzeba zabrać wybranego pieska na spacer i poznać go bliżej. Dopiero podczas kolejnej wizyty (a w niektórych przypadkach – po kilku wizytach) można zabrać psa na stałe do jego nowego domu.
Niektórzy rozważają wyłącznie adopcję szczeniaka ze schroniska, obawiając się, że starszy pies nie będzie w takim stopniu przywiązany do właścicieli. Nic bardziej mylnego – kilkuletnie psy, a nawet „psi emeryci” również potrafią obdarzyć swoich nowych właścicieli ogromem miłości.
Ze względu na często skomplikowaną przeszłość, starsze psy ze schroniska wymagają jednak na początku równie dużo uwagi i pracy co szczenięta – muszą nauczyć się życia w nowym domu i zasad, które nim rządzą, przełamać pewne lęki i na nowo zaufać człowiekowi. To proces niełatwy, ale bez wątpienia wart starań całej rodziny.
Pierwsze dni po adopcji psa ze schroniska
Okres bezpośrednio po adopcji psa ze schroniska to nowa sytuacja zarówno dla niego, jak i dla nas. My jesteśmy jednak w o tyle uprzywilejowanej sytuacji, że występujemy niejako w roli gospodarza i doskonale znamy swoje cztery kąty. Pamiętajmy, że nasz nowy podopieczny zupełnie zmienia środowisko – musi więc dokładnie zapoznać się z nowym miejscem i „zbadać teren”.
Przez kilka dni może być nieufny względem domowników i jest to zupełnie normalne. Trzeba dać mu czas, by przyzwyczaił się do naszej obecności i do mnóstwa nowych bodźców. Zdarza się, że pies bardzo szybko, niemal od razu lgnie do ludzi, przychodzi na zawołanie czy wskakuje na kolana, ale nie należy oczekiwać, że będzie tak w każdym przypadku.
Bywa, że psy ze schroniska w okresie aklimatyzacji są niespokojne i zdezorientowane. Ważne jest odpowiednie zabezpieczenie mieszkania i ogrodu, by pies nie wymknął się sam na zewnątrz – może się bowiem zgubić lub ulec wypadkowi.
Mimo zabezpieczeń, na wszelki wypadek warto też wyposażyć psa w adresówkę – metalową przywieszkę z naszym numerem telefonu, którą przyczepimy do jego obroży. Dzięki temu osoba, która go odnajdzie, łatwo będzie mogła się z nami skontaktować. Starajmy się jednak unikać takich sytuacji, by oszczędzić stresu tak sobie, jak i psu.
