Pies grenlandzki

Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia z wyjątkiem albinizmu i marmurkowych znaczeń.

Sierść jest długa. Włos okrywowy prosty i szorstki, miękki i gęsty podszerstek

Ciemny, zgodny z umaszczeniem. 

To klasyczny szpic, który jest w stanie wytrzymać ciężką pracę psów pociągowych. Czaszka jest szeroka i lekko wysklepiona, stop wyraźny, ale nie przesadnie zaznaczony. Kufa mocna, klinowata, szeroka u nasady i zwężająca się ku nosowi. Uszy są małe, trójkątne, zaokrąglone na końcach i wyprostowane. Tułów jest silny i umięśniony. Kończyny są proste. Ogon gruby i dość krótki, osadzony wysoko i noszony zawinięty nad grzbietem.

To przyjazny pies, który może dostosować się do rodzinnego życia, ale nigdy nie przywiąże się do jednej osoby, jest bardzo niezależny. 

Pies grenlandzki lubi się bawić, ale tylko wówczas, gdy ma na to ochotę.

To ułożony pies, ale potrzebuje dużej ilości ruchu.

Brak posłuszeństwa psa grenlandzkiego może świadczyć o inteligencji – zwierzę nie słucha ślepo swojego pana.

Pies ten ma bardzo silny instynkt drapieżnika. Wykorzystywano go zresztą do polowania na foki i niedźwiedzie.

Jak wszystkie północne rasy, pies grenlandzki nigdy nie jest agresywny i nie ugryzie człowieka.

Rasa ta ma dumne i niezależne usposobienie, typowe dla tego typu psów.

Pies grenlandzki może zostawać sam, o ile zaspokoimy jego zapotrzebowanie na ruch.

To nie jest łatwy pies. Przed zakupem należy dobrze zapoznać się z jego zaletami i wadami. 

Szkolenie musi być wczesne, stanowcze i przyjazne. Szczeniak wymaga jak najwcześniejszej socjalizacji.

Pies grenlandzki szczeka często i reaguje na wiele dźwięków. 

Instynkt łowiecki sprawia, że psy tej rasy uciekają przy każdej okazji.

To aktywny pies potrzebujący stałej stymulacji. Jeśli się nudzi, szybko zmieni się w szkodnika.

Jest on bardzo uparty i niezależny, więc smakołyki mogą pomóc przy często problematycznym szkoleniu. Nie są jednak w stanie zmienić go w posłusznego zwierzaka.

Pies może odstraszyć swoją obecnością, ale nie jest dobrym stróżem, bo nie przywiązuje się szczególnie do żadnego członka swojej grupy społecznej i jest niezwykle niezależny. 

Ta nieposłuszna i niezależna rasa nie nadaje się dla nowicjuszy, podobnie jak wiele innych ras północnych. 

Pies może żyć w mieszkaniu, ale tylko w sytuacji, gdy jesteśmy w stanie zapewnić mu odpowiednią ilość ruchu. Jego naturalnym środowiskiem są jednak góry. 

Ten wytrzymały i niestrudzony pies pociągowy potrzebuje codziennych ćwiczeń fizycznych. Jeżeli nie pracuje w zaprzęgu, dobrze sprawdzi się canicross, bikejoring czy scooterjoring. 

Podróżowanie z psem grenlandzkim jest trudne nie tylko ze względu na jego rozmiary, ale też niezależną i pierwotną naturę.

Pies ten ma bardzo silny instynkt myśliwski, współżycie z innymi zwierzętami może zatem być problematyczne.

Mimo że pies grenlandzki lubi żyć w sforze, miewa problemy z komunikacją z nieznajomymi sobie psami.

Pies zachowuje się łagodnie w stosunku do dzieci, ale muszą one odnosić się do niego z szacunkiem.

Energia i niezależne usposobienie psa grenlandzkiego nie idą w parze z trybem życia starszych osób.

W okresie linienia pies traci dużo sierści.

Pies grenladzki żyje około 13 lat. 

To wytrzymały pies, który niemal nigdy nie choruje.

Rasa ta nie jest przystosowana do klimatu umiarkowanego ani gorącego.

Podwójna szata zapewnia psu doskonałą odporność na zimno.

Jeśli pies grenlandzki ma wystarczającą ilość ruchu, nie grozi mu nadwaga.

Rasa nie jest szczególnie podatna na żadne choroby.

Psy zaprzęgowe przybyły na Grenlandię wraz nomadami z Syberii. Przez wieki używano ich do przeróżnych zadań, od ciągnięcia sań, przez stróżowanie, po polowania na foki i białe niedźwiedzie.

Psy grenladzkie brały udział w wyprawie Roalda Amudsena, który zdobył biegun południowy w 1911 r. Siła i wytrzymałość tych odpornych i dzielnych psów z pewnością przyczyniły się do sukcesu Norwega.