Husky syberyjski, czyli kilka słów o „oryginale”
Husky to bardzo stara rasa, której pierwsze ślady obecności w postaci malowideł na skałach, znaleziono w Szwecji. Datowane są na okres kamienia i brązu. Oficjalnie jednak rasa wywodzi się od plemienia Czukczów zamieszkującego północno – wschodnie granice Azji.
Husky to czworonogi od początku przeznaczone do pełnienia roli psów zaprzęgowych, stąd też biorą się ich niewyczerpane pokłady energii i bardzo duża odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Ponadto są pogodne i przyjacielskie, często wykorzystywane na przykład przy dogoterapii, jednak nie nadają się do każdego domu – wymagają sporo ruchu na co dzień.
Husky źle znoszą samotne przebywanie w domu, może rozwinąć się u nich lęk separacyjny, potrzebują dużo uwagi ze strony właściciela. Ich sierść jest gęsta, miękka w dotyku, średniej długości. Mają obfity podszerstek, który wymaga częstego wyczesywania szczególnie w okresie linienia.
Jeśli chodzi o umaszczenie, dopuszczalna jest cała paleta kolorów – od białego do nawet jednolicie czarnego lub brązowego, z charakterystycznymi białymi znaczeniami na kufie i pysku. Husky miewają niebieskie oczy, co jest rzadkością w świecie psów. Dorastają do 60 cm w kłębie i osiągają wagę 28 kg.
Rasy psów podobne do husky
Z husky syberyjskim najczęściej mylony jest alaskan malamute, ale istnieją również inne rasy psów zaprzęgowych, które są zbliżone posturą i futrem.
Alaskan malamut
W zestawieniu z pewnością nie może zabraknąć takiej rasy jak alaskan malamut, zwanej „lokomotywą północy“. Ze względu na podobne umaszczenie, psy tej rasy są często mylone z husky. Alaskany pochodzą, jak sama nazwa wskazuje, z Alaski. Były tam hodowane przez eskimoskie plemię Mahlamut jako psy pociągowe.
Są większe i bardziej masywne od husky, przystosowane do transportu ciężkich ładunków na długich dystansach. Uważane są za najsilniejsze i najbardziej wytrzymałe psy zaprzęgowe. Były wykorzystywane zarówno przy poszukiwaniu złota, jak i podczas I i II wojny światowej.
Jako rasa oficjalnie zostały zarejestrowane w 1935 roku. Są to czworonogi spokojne i przyjacielskie, ufne w stosunku do ludzi. Sprawdzają się jako psy rodzinne, ale tylko pod warunkiem, że trafią do rodziny o zacięciu sportowym – potrzebują bardzo dużo aktywności ruchowej i trudno je zmęczyć.
Są odporne na zimno, ale niezbyt dobrze znoszą wysokie temperatury. Niekoniecznie będą dobrymi stróżami posesji, ponieważ nieproszony gość łatwo zdobędzie ich zaufanie.
Ich futro jest gęste, wodoodporne, bardziej szorstkie i dłuższe od sierści husky. Osiągają do 71 cm w kłębie, a ich waga sięga 56 kg.
Samoyed
Samoyed pochodzi z okolic Syberii, a nazwę swoją zawdzięcza plemieniu Samojedów, które tę rasę wykształciło. Wykorzystywano go do pilnowania stad reniferów oraz do pomocy przy polowaniu, samoyedy spały też z właścicielami, zapewniając im ciepło. Są to piękne i okazałe psy, ale nie tak odporne jak alaskany.
Podobnie jak pozostałe psy zaprzęgowe, także i samoyedy charakteryzują się niespożytymi pokładami energii oraz wesołym i przyjaznym usposobieniem.
Wymagają dużej dawki aktywności ruchowej na co dzień. Są chętne do współpracy z człowiekiem, ale bywają niezależne. Nie mają silnego instynktu łowieckiego ani obronnego, nie będą dobrymi stróżami posesji. Ze względu na swój nieodparty „urok osobisty”, sympatyczny wyraz pyska oraz łagodne usposobienie samoyed jest często wykorzystywany w dogoterapii.
Futro samoyeda jest bardzo gęste z gęstym ochronnym podszerstkiem, wymaga częstej pielęgnacji i wyczesywania. Umaszczenie waha się w zakresie różnych odcieni bieli i biszkoptu. Samoyed jest mniejszym psem niż husky, ale ze względu na sporą ilość futra wydaje się bardziej masywny. Dorasta do 57 cm w kłębie, a jego waga raczej nie przekracza 32 kg.
Pies grenlandzki
Pies grenlandzki był hodowany przez Inuitów na Grenlandii jako pies pociągowy, choć pierwsze ślady tych psów znaleziono na Syberii, co może świadczyć o ich pokrewieństwie z rasą husky.
Jest to jedyna rasa zaprzęgowa z okolic Grenlandii uznana przez FCI. Psy grenlandzkie stanowiły wsparcie przy polowaniu na foki i niedźwiedzie, przyczyniły się też do zdobycia bieguna południowego przez Roalda Amudsena w 1911 roku.
Pies grenlandzki to bardzo wytrzymały czworonóg, który ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki i stadny. Mimo łagodnego usposobienia nie nadaje się do trzymania w domu jako pies rodzinny, ponieważ bywa niedelikatny i zbyt żywiołowy w stosunku do dzieci. Wymaga też solidnej dziennej dawki ruchu.
Sierść psów grenlandzkich jest gęsta i odporna na niskie temperatury ze względu na gęsty podszerstek, który wymaga regularnej pielęgnacji. Umaszczenie, podobnie jak u husky, jest mocno zróżnicowane, zdarzają się nawet osobniki w łaty. Psy grenlandzkie są bardziej masywne niż husky, ale szybsze i drobniejsze od alaskanów. Rosną do 60 cm w kłębie (psy) i 55 cm (suki), a ich waga sięga około 48 kg.
