Rasy psów pochodzące z Chin łatwo rozpoznać – większość z nich odznacza się oryginalnym wyglądem. Znaki charakterystyczne ras chińskich to m.in. spłaszczona mordka, włosy zamiast sierści, pofałdowana skóra czy nietypowa barwa języka.
Chińskie rasy psów podbijają świat swoim uroczym wyglądem, jednak przy wyborze nowego członka rodziny nie należy sugerować się wyłącznie urodą czworonoga – niektóre z tych do złudzenia przypominających pluszaki psów są prawdziwymi uparciuchami i wymagają doświadczonego opiekuna.
Chińskie rasy psów - najpopularniejsze rasy
Grzywacz chiński
Grzywacz chiński to nieduży, zgrabny i delikatny piesek o wesołym usposobieniu. Jest idealny zarówno dla osób starszych, jak i dla rodzin z dziećmi. Grzywacze chińskie są zawsze chętne do zabawy i niezwykle inteligentne. Jednocześnie trzeba pamiętać o ich delikatności, wrażliwości i potrzebie częstego kontaktu z opiekunem.
Wobec obcych grzywacze są bardzo nieufne, ale nie wykazują zachowań agresywnych. Unikają kontaktu z osobami, których nie znają – mogą być przez to postrzegane jako psy wyniosłe i dumne.
Rasa występuje w dwóch odmianach: nagiej i owłosionej. Nagi grzywacz chiński nie jest całkiem pozbawiony włosa: posiada kępki delikatnej sierści na głowie, uszach, ogonie i dolnej części łap. Owłosiony grzywacz chiński cały porośnięty jest miękkim jak puch włosem okrywowym, pod którym znajduje się podszerstek. Dodatkowo wyróżnić można dwa typy budowy ciała tych pięknych psów: jedne grzywacze są smukłe, lekkie i delikatne, inne mają zdecydowanie bardziej krępą budowę ciała i mocniejszy kościec.
Naga odmiana grzywacza chińskiego jest bardziej narażona na wysokie i niskie temperatury niż grzywacz owłosiony. Latem delikatną, miękką skórę psa trzeba chronić przed słońcem za pomocą odpowiednich kremów z filtrem, zimą z kolei należy zakładać pieskowi ubranko, by nie dopuścić do wyziębienia. Ponieważ grzywacze wykazują skłonność do alergii na czystą wełnę, należy unikać jej w składzie ubranek i legowiska. Grzywacze chińskie cieszą się dobrym zdrowiem, nie ma chorób, które byłyby typowe i częste u tej rasy.
Grzywacze chińskie szybko i chętnie się uczą, dlatego warto zapisać psa na szkolenie, by nauczyć go nowych sztuczek. Psy tej rasy są też niezwykle towarzyskie i uwielbiają zabawy – same często je inicjują.
Pies może mieszkać zarówno w małym mieszkaniu w bloku, jak i w dużym domu, ale nie nadaje się do trzymania na zewnątrz. Grzywacze chińskie uchodzą za psy dość hałaśliwe, dlatego od początku musimy zwrócić na to uwagę przy wychowywaniu szczeniaka.
Mastif tybetański
Mastif tybetański to jedna z najstarszych ras na świecie, często uznawana za przodka wszystkich ras molosowatych. Ten potężny pies osiąga do 66 cm wzrostu i waży od 50 do nawet 80 kg. Mastify zamieszkiwały pierwotnie wysokogórskie tereny Himalajów (dlatego można polemizować, czy mastif to faktycznie chińska rasa psa), gdzie przez większość roku dominuje niska temperatura, stąd gęsta i twarda sierć, która ma chronić ciało zwierzęcia przed mrozem.
Dumny i okazały wygląd oraz potężna grzywa mastifa tybetańskiego powodują, że często porównywany jest do lwa lub niedźwiedzia.
Mastif tybetański jest doskonałym stróżem, był też wykorzystywany jako pies pasterski. To łagodny i czuły w stosunku do swoich bliskich czworonóg, za to nieufny w stosunku do obcych osób. Ten niezależny pies wymaga konsekwetnego szkolenia metodami pozytywnymi, w przeciwnym razie może być trudny do okiełznania.
Shih-tzu
Shih-tzu to nieduże, wesołe i towarzyskie czworonogi o łagodnym usposobieniu. Z tego powodu są polecane rodzinom z dziećmi i osobom starszym.
Shih tzu są oddane i wierne, choć mają niezależną naturę. Ich szkolenie powinno rozpocząć się jak najwcześniej i opierać się na wzmocnieniu pozytywnym.
Ich uroczy wygląd i piękna sierść – w połączeniu z dystyngowanym wyglądem sprawiają, że shih tzu często biorą udział w wystawach. Trzeba jednak pamiętać, że włosy tej uroczej, chińskiej rasy psa „lubią” się kołtunić - opiekun powinien dbać o ich codzienną pielęgnację.
Rasa należy do tzw. psów pierwotnych.
Chow chow
To jedna z najstarszych ras psów na świecie. Początkowo te przypominające małe niedźwiadki psy były strażnikami w świątyniach, później wykorzystywano je w roli psów pasterskich, stróżujących oraz do ciągnięcia wozów. Ma to swoje odbicie w dzisiejszym zachowaniu chow chow: psy tej rasy są nieufne wobec obcych, niezależne, wymagają też długich spacerów.
Chow chow to pies średniej wielkości. Dorosła suka osiąga wagę 18-25 kg, pies 20-25 kg. Charakterystyczną cechą tej chińskiej rasy jest szeroka i płaska głowa otoczona gęstymi włosami tworzącymi lwią grzywę. Chow chow ma bardzo oryginalny, „nadąsany” wygląd pyszczka.
Kolejną unikalną cechą chow chow jest kolorowy język. Może on przyjąć barwę od fioletowej aż po granatową. Typowe dla rasy jest umaszczenie czarne, rude, nieco rzadziej białe, kremowe lub błękitne. Rasa chow chow występuje w dwóch odmianach: gładkowłosej, gdzie krótki i sterczący włos przypomina w dotyku plusz, oraz szorstkowłosej, z gęstymi i szorstkimi włosami oraz wełnistym podszerstkiem.
Chow chow jest psem dość trudnym do ułożenia, wymaga umiejętnie przeprowadzonego szkolenia oraz właściwej, jak najwcześniejszej socjalizacji z innymi zwierzętami i z ludźmi. Ze względu na swój trudny charakter, raczej nie nadaje się dla rodzin z dziećmi. Może za to mieszkać w bloku, pod warunkiem, że zapewnimy mu spokojny kąt do wypoczynku oraz długie spacery.
U rasy chow chow dość często występują choroby skóry. W fałdach skóry na pysku może pojawić się stan zapalny, psy wykazują też skłonność do APZS, dlatego niezwykle istotna jest profilaktyka przeciwpchelna.
Shar pei
Psy rasy shar pei były początkowo psami stróżującymi, wykorzystywano je także do polowań na dziki. Później hodowano je głównie w celu wystawiania do walk zwierząt. Liczne fałdy skórne utrudniały dostęp do mięśni, dając psom przewagę nad przedstawicielami innych ras. W czasach chińskiego komunizmu nałożono bardzo wysoki podatek na właścicieli psów i gdyby nie sprowadzenie rasy shar pei do Ameryki, najpewniej by wyginęła.
Jak wszystkie chińskie rasy psów, tak i shar pei posiada swoją bardzo charakterystyczną cechę: jest nią luźna skóra, tworząca na ciele psa liczne fałdki. U szczeniąt pokrywają one niemal całe ciało, u psów dorosłych najbardziej pomarszczone są głowa i grzbiet. Dorosłe psy ważą od 20 do 30 kg. Są to psy średniej wielkości, o mocnej, zwartej sylwetce.
Głowa psa przypomina kształtem… pysk hipopotama. Duży i szeroki nos, małe oczy w kształcie migdałów i trójkątne uszy z końcami skierowanymi do przodu powodują, że pieski rasy shar pei mają bardzo charakterystyczny, rozczulający wygląd. Sprawiają wrażenie nieco smutnych i każdy, kto widzi takiego psa, od razu ma ochotę go przytulić. Shar pei występuje najczęściej w umaszczeniu rudym i czarnym, zdarzają się także psy o umaszczeniu błękitno-czarnym lub kremowym.
Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów. Nadają się na dziecięcych towarzyszy, ponieważ w stosunku do dzieci są bardzo łagodne i cierpliwe. Nie są to też psy hałaśliwe. Wymagają dużo ruchu na świeżym powietrzu oraz częstego kontaktu z właścicielem. Mogą mieszkać z innymi zwierzętami, choć trzeba zaznaczyć, że shar pei łatwo popada w konflikty. Wobec obcych pies jest nieufny i zdystansowany.
Pekińczyk
Wśród najpopularniejszych chińskich ras psów nie sposób nie wymienić pekińczyka. Ta rasa jest obecnie bardzo popularna w naszym kraju. Niegdyś pekińczyki były iście arystokratycznymi psami. W Chinach mieszkały na dworach cesarskich, ich właścicielem mógł być tylko cesarz i jego najbliższa rodzina.
Do XIX wieku rasę tę można było spotkać wyłącznie w Chinach. Później psy sprowadzono do Wielkiej Brytanii. Tamtejsza hodowla była nastawiona na uzyskanie osobników o jak najkrótszej kufie, przez co wiele psów miało poważne problemy z oddychaniem. Dziś zwraca się większą uwagę na zdrowie i komfort pekińczyków – można zauważyć nieznaczne wydłużenie pyszczka.
Pekińczyki są małymi psami, przeznaczonymi do towarzystwa. Dorosłe osobniki osiągają wagę do zaledwie 5,5 kg. Charakterystycznymi cechami psów tej rasy jest szeroka głowa i krótka, szeroka kufa. Nos, powieki i wargi zawsze są czarne, co pięknie kontrastuje z jaśniejszą sierścią. Pekińczyki mają długi, gęsty włos z podszerstkiem. Na szyi psa włos tworzy kryzę.
Pod względem charakteru pekińczyk wiele wyniósł ze swojej przeszłości. Jest nieco upartym psem, który lubi pieszczoty, ale tylko wówczas, gdy sam ma na nie ochotę. Potrafi nawet „obrazić się”, jeśli poczuje się zlekceważony. Pekińczyki określane są jako psy trudne do ułożenia, ich wychowanie wymaga cierpliwości i konsekwencji.
Pekińczyk to tzw. „pies jednego pana”. Oznacza to, że wybiera sobie jednego opiekuna, wobec którego jest lojalny i oddany. W stosunku do obcych pekińczyki są nieufne, ale nie wykazują zachowań agresywnych.
Sierść wymaga dużej uwagi, należy ją rozczesywać kilka razy w tygodniu, gdyż ma skłonność do kołtunienia się. Raz na jakiś czas można ją także lekko przyciąć, jednak nie poleca się obcinania psa na krótko.
Jeśli chodzi o choroby, najczęstszą przypadłością pekińczyka jest zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych, co bezpośrednio związane jest z budową głowy psa. Częste są także: zapadnięcie tchawicy, dyskopatia oraz wypadnięcie gałki ocznej.
Pekińczyk nie potrzebuje zbyt dużej przestrzeni, świetnie nadaje się więc do mieszkania w bloku. Nie trzeba też wyprowadzać go na bardzo długie spacery. Będzie idealnym kompanem dla osób starszych. Raczej nie nadaje się do domu z dziećmi, ponieważ może okazywać zazdrość.
Pekińczyki wymagają dużo troski i cierpliwości ze strony opiekuna. Nie są drogie w utrzymaniu, ale trzeba mieć na uwadze skłonność rasy do występowania wielu chorób, które są kosztowne w leczeniu.
Przeczytaj również:
