Ze względu na swoją niezależną naturę, pekińczyk dobrze znosi samotność, co oczywiście nie oznacza, że powinno się go zostawiać na wiele godzin samego. Jak każdego psa, do dłuższych nieobecności właściciela należy go przyzwyczajać stopniowo, aby nie stały się one dla niego źródłem stresu czy niepokoju Pomocne okażą się smakołyki, kości do obgryzania i zabawki, którymi pies może się zająć, gdy zostanie sam w domu.
Posłuszeństwo niestety nie jest mocną stroną pekińczyka. Ma bardzo silny charakter i licząc na efekty w jego wychowaniu, należy się wykazać dużą dozą stanowczości połączonej z łagodnością. Szkolenie pekińczyka należy podjąć bardzo wcześnie, jeszcze w wieku szczenięcym i nie wolno wprowadzać do niego żadnych elementów przemocy. Te mogą nie tylko przyczynić się do utraty zaufania przez psa, ale również sprawić, że stanie się on agresywny. Ważne jest, by nie ulegać czułemu spojrzeniu pekińczyka, który może przymilać się do osób w swoim otoczeniu jedynie po to, by na koniec postawić na swoim.
Nie można mu pozwalać na wszystko tylko dlatego, że jest mały. Nawet najmniejsze pieski mogą okazać się prawdziwymi diablątkami. Pekińczyk bywa skłonny do współpracy, jeśli jego wychowanie przebiega w sposób spójny, stanowczy, ale jednocześnie z poszanowaniem jego potrzeb. Aby pies nie nabrał złych nawyków, zaleca się, aby było ono przeprowadzane przez zawodowego trenera.
Spaniel pekiński nie jest bardzo rozmowny, ale gdy ktoś puka do drzwi, swoim szczekaniem wszczyna głośny alarm. Jeśli takie zachowanie nie jest pożądane przez właścicieli, można je ograniczyć poprzez odpowiednio ukierunkowane szkolenie.
Pomimo swej dużej niezależności, te małe pieski nie mają skłonności do ucieczek. Dzieje się tak głównie dlatego, że z jednej strony nie potrzebują dużo ruchu, a z drugiej są zupełnie pozbawione instynktu drapieżcy.
Pekińczyk nie będzie powodował w domu żadnych szkód pod nieobecność pana, gdyż bardzo dobrze znosi samotność. Nie należy do psów, które z zapałem rozszarpią parę butów, by dać ujście nagromadzonej energii lub by odreagować stres.
Pekińczyk nie będzie kręcił nosem na pozostawione mu w misce jedzenie, nie będzie się też na nią żarłocznie rzucał. Z drugiej strony uwielbia smakołyki. Ważne jest, aby nie dawać mu ich zbyt często, w przeciwnym razie w procesie szkolenia mogą stracić swoje znaczenie pozytywnego wzmocnienia, bo pies zamiast widzieć w nich nagrodę za dobre zachowanie, będzie je uważał za coś, co mu się po prostu należy.
Spaniel pekiński jest typowym psem do towarzystwa. Mówi się, że jest odważny jak lew i niekiedy rzeczywiście zachowuje się dość lekkomyślnie, próbując pokazać «kto tu rządzi». Jest małym psem, który, nie zdając sobie z tego sprawy, lubi się uważać za najsilniejszego «w swoim stadzie». Choć nie jest typem psa stróżującego, który samym wyglądem odstraszy intruza, pekińczyk głośnym szczekaniem skutecznie zaalarmuje domowników o jego przybyciu.
Pekińczyk może się okazać psem sympatycznym, ale tylko wobec właścicieli, którzy będą świadomi jego trudnego charakteru. Nie każdy może być jego opiekunem, ale powinien sprawdzić się jako towarzysz życia bezdzietnych par, osób samotnych, starszych i/lub prowadzących siedzący tryb życia.
