Pekińczyk

U pekińczyka dopuszczalne są wszystkie kolory i znaczenia z wyjątkiem umaszczenia albinotycznego i brązowego (wątrobianego). Akceptowane są również równo rozmieszczone na ciele łaty.

Sierść jest umiarkowanie długa.

Włos pekińczyka jest długi z grzywą sięgającą barków, tworzącą kryzę wokół szyi. Sierść składa się z twardego włosa okrywowego oraz grubego i miękkiego podszerstka. Owłosienie nie powinno być zbyt obfite, w przeciwnym wypadku, zgodnie z oficjalnym standardem, będzie uznane za wadę.

Oczy są ciemne.

Pekińczyk to miniaturowy, krzepki pies o krótkiej szyi i krótkich łapach. Jego kończyny przednie w łokciach wygięte są lekko na zewnątrz. Głowa jest duża, szersza niż wyższa, z głęboką krawędzią czołową. Stop jest wyraźny, pysk szeroki, pomarszczony, z profilu zdecydowanie spłaszczony. Oczy są duże, okrągłe, błyszczące i lekko wypukłe. Uszy w kształcie serca pokryte są długimi frędzlami i zwisają po bokach głowy. Tułów jest krótki. Lekko zagięty nad grzbietem ogon osadzony jest wysoko i noszony sztywno, ma bogate frędzle.

Pekińczyk jest bardzo przywiązany do swojej rodziny, ale okazuje to stosunkowo rzadko. Zdarza się, że wskakuje na kolana swojego pana, dopominając się pieszczot, są to jednak sytuacje sporadyczne. Ma dość oziębły charakter i raczej zachowuje dystans. Aby zyskać jego miłość i zaufanie, należy od pierwszych dni jego pobytu w domu okazywać mu dużo uczucia i w ten sposób budować relację opartą na wzajemnym zaufaniu.

Spaniel pekiński jest małym, niezależnym uparciuchem, zabawa nie leży więc w jego naturze. Prawie nie zauważa dzieci, nie rozumie ich, więc nie będzie chętnie się z nimi bawił.

Pekińczyk jest psem bardzo spokojnym, wręcz stworzonym dla osób starszych lub prowadzących siedzący tryb życia, gdyż do prawidłowego rozwoju nie wymaga dużo ruchu.

Inteligencja tej chińskiej rasy przejawia się w jego umiejętności wymigiwania się od posłuszeństwa swojemu panu. Nie jest dobrym uczniem, ale z całą pewnością jest psem bardzo sprytnym.

Pekińczyk jest typowym psem do towarzystwa. Nie ma rozwiniętego instynktu drapieżcy i zdecydowanie nie nadaje się do żadnej pracy.

Pekińczyk zachowuje dystans wobec obcych. Miły i przyjacielski może być tylko wobec swego pana (a i wobec niego nie zawsze!). Z drugiej strony pies ten nie okaże się ani bojaźliwy, ani agresywny, jeśli od szczeniaka zapewni mu się odpowiednie wychowanie.

Pekińczyk to pies wyjątkowo niezależny. Prawdopodobnie jest największym samotnikiem spośród wszystkich przedstawicieli swojej kategorii. Uparty i bardzo pewny siebie, postępuje według własnego upodobania, nie czekając na zgodę swego pana. Jego obecność nie jest też mu też potrzebna do szczęścia.

Ze względu na swoją niezależną naturę, pekińczyk dobrze znosi samotność, co oczywiście nie oznacza, że powinno się go zostawiać na wiele godzin samego. Jak każdego psa, do dłuższych nieobecności właściciela należy go przyzwyczajać stopniowo, aby nie stały się one dla niego źródłem stresu czy niepokoju Pomocne okażą się smakołyki, kości do obgryzania i zabawki, którymi pies może się zająć, gdy zostanie sam w domu.

Posłuszeństwo niestety nie jest mocną stroną pekińczyka. Ma bardzo silny charakter i licząc na efekty w jego wychowaniu, należy się wykazać dużą dozą stanowczości połączonej z łagodnością. Szkolenie pekińczyka należy podjąć bardzo wcześnie, jeszcze w wieku szczenięcym i nie wolno wprowadzać do niego żadnych elementów przemocy. Te mogą nie tylko przyczynić się do utraty zaufania przez psa, ale również sprawić, że stanie się on agresywny. Ważne jest, by nie ulegać czułemu spojrzeniu pekińczyka, który może przymilać się do osób w swoim otoczeniu jedynie po to, by na koniec postawić na swoim. 

Nie można mu pozwalać na wszystko tylko dlatego, że jest mały. Nawet najmniejsze pieski mogą okazać się prawdziwymi diablątkami. Pekińczyk bywa skłonny do współpracy, jeśli jego wychowanie przebiega w sposób spójny, stanowczy, ale jednocześnie z poszanowaniem jego potrzeb. Aby pies nie nabrał złych nawyków, zaleca się, aby było ono przeprowadzane przez zawodowego trenera.

Spaniel pekiński nie jest bardzo rozmowny, ale gdy ktoś puka do drzwi, swoim szczekaniem wszczyna głośny alarm. Jeśli takie zachowanie nie jest pożądane przez właścicieli, można je ograniczyć poprzez odpowiednio ukierunkowane szkolenie. 

Pomimo swej dużej niezależności, te małe pieski nie mają skłonności do ucieczek. Dzieje się tak głównie dlatego, że z jednej strony nie potrzebują dużo ruchu, a z drugiej są zupełnie pozbawione instynktu drapieżcy.

Pekińczyk nie będzie powodował w domu żadnych szkód pod nieobecność pana, gdyż bardzo dobrze znosi samotność. Nie należy do psów, które z zapałem rozszarpią parę butów, by dać ujście nagromadzonej energii lub by odreagować stres.

Pekińczyk nie będzie kręcił nosem na pozostawione mu w misce jedzenie, nie będzie się też na nią żarłocznie rzucał. Z drugiej strony uwielbia smakołyki. Ważne jest, aby nie dawać mu ich zbyt często, w przeciwnym razie w procesie szkolenia mogą stracić swoje znaczenie pozytywnego wzmocnienia, bo pies zamiast widzieć w nich nagrodę za dobre zachowanie, będzie je uważał za coś, co mu się po prostu należy.

Spaniel pekiński jest typowym psem do towarzystwa. Mówi się, że jest odważny jak lew i niekiedy rzeczywiście zachowuje się dość lekkomyślnie, próbując pokazać «kto tu rządzi». Jest małym psem, który, nie zdając sobie z tego sprawy, lubi się uważać za najsilniejszego «w swoim stadzie». Choć nie jest typem psa stróżującego, który samym wyglądem odstraszy intruza, pekińczyk głośnym szczekaniem skutecznie zaalarmuje domowników o jego przybyciu.

Pekińczyk może się okazać psem sympatycznym, ale tylko wobec właścicieli, którzy będą świadomi jego trudnego charakteru. Nie każdy może być jego opiekunem, ale powinien sprawdzić się jako towarzysz życia bezdzietnych par, osób samotnych, starszych i/lub prowadzących siedzący tryb życia.

Pekińczyk jest wręcz stworzony do życia w mieszkaniu. Do pełni szczęścia nie potrzebuje ani dużo przestrzeni, ani intensywnej aktywności fizycznej, idealnie czuje się więc w mieście. Może dostosować się do życia na wsi, jednak nie jest to jego preferowane środowisko. Nie doceni domu z ogrodem. Przede wszystkim potrzebuje swojego miejsca w cieple domowego ogniska, gdzie będzie mógł spokojnie wypocząć. W żadnym wypadku nie może spać na zewnątrz, gdyż jego futerko pomimo swojej obfitości nie zapewnia mu dobrej ochrony przed niepogodą.

Jako idealny pies do towarzystwa pekińczyk jest typowym domatorem. Jest stworzony do życia w mieszkaniu i będzie czuł się dobrze bez dużej dawki codziennego ruchu. Oczywiście jak każdy pies potrzebuje przynajmniej dwóch spacerów dziennie, by rozprostować łapy, zaspokoić potrzebę kontaktu z innymi psami i rozwijania swoich wrodzonych umiejętności komunikowania się z nimi.

Przewożenie psa tak małego jak pekińczyk nie sprawia trudności, zwłaszcza jeśli od maleńkości jest przyzwyczajony do noszenia w torbie. Dużym ułatwieniem będzie odpowiednie szkolenie psa przynajmniej w zakresie chodzenia na smyczy i przyjmowania nieruchomej pozycji (w każdych okolicznościach), dzięki któremu dobrze zniesie zmiany otoczenia.

Jeśli szczeniak pekińczyka wychowuje się razem z kotem, będzie znosił jego towarzystwo, ale nigdy nie zostaną dobrymi kumplami.

Pomimo tego, że pekińczyk jest z natury chłodny i zdystansowany, zdarza mu się uczestniczyć w psich bójkach, w których próbuje walczyć z psami dużo większymi od siebie, gdyż nie zdaje sobie sprawy ze swojej niewielkiej masy. Od jego pierwszych dni należy stopniowo, ale regularnie i nieprzerwanie aranżować jego spotkania z innymi psami, aby mógł rozwinąć swoje naturalne wrodzone umiejętności komunikowania z nimi. Pekińczyk jest samotnikiem, bywa także zaborczy, przez co mieszkanie pod jednym dachem dwóch psów tej rasy może prowadzić do konfliktów, nie jest ono jednak niemożliwe.

Jeśli rodzice rozważają adopcję psa, który byłby dobrym towarzyszem dla ich dzieci, nie powinni decydować się na pekińczyka. Psy tej rasy często dzieci nie zauważają, w najlepszym razie okazują im bardzo mało uwagi.

Spokojny, zrównoważony, o niewielkich potrzebach ruchowych pekińczyk jest idealnym psem dla osób starszych lub prowadzących siedzący tryb życia. Należy jednak zadbać o to, by przyswoił główne zasady życia w domu. Bez odpowiedniego wychowania i podstawowej socjalizacji pekińczyk może stać się dość problematycznym towarzyszem życia.

Pekińczyk linieje głównie na wiosnę. Należy wówczas zadbać o jego częstsze niż zazwyczaj, regularne szczotkowanie, by usunąć jak najwięcej martwych włosów.

Oczekiwana długość życia pekińczyka to 13 lat.

Biorąc pod uwagę niewielką masę pekińczyka, należy go uznać za psa dość wytrzymałego, natomiast jest podatny na niektóre choroby, głównie oczu.

Pekińczyk nie znosi dobrze upałów ze względu na brachycefaliczną budowę charakteryzującą się płaskim nosem. To zniekształcenie może powodować trudności z oddychaniem, w związku z czym podczas upałów należy unikać spacerów z psem, by te nie skończyły się dla niego udarem cieplnym.

Choć futerko pekińczyka sprawia wrażenie gęstego, nie zapewnia ono optymalnej ochrony przed złymi warunkami pogodowymi. Nie powinien więc na stałe przebywać poza domem.

W przypadku pekińczyka otyłość powoduje duże problemy ze zdrowiem. Z tego powodu należy zapewnić mu odpowiednie odżywianie oraz codzienne spacery, które pomogą mu zachować optymalną wagę.

• Rak mózgu
• Wrodzone zwichnięcie stawu łokciowego
• Dwurzędność i trójrzędność rzęs
• Wnętrostwo jąder (nieprawidłowe umiejscowienie jednego lub dwóch jąder)
• Przepuklina (pępkowa i pachwinowa)
• Problemy z oddychaniem związane z krótką kufą (syndrom ras brachycefalicznych)
• Postępujący zanik siatkówki

Pekińczyk to bardzo stara rasa, której początki są dość niejasne. Jego pierwsze wizerunki można znaleźć na odlewach z brązu datowanych na dwa tysiące lat p.n.e. Od zawsze był postrzegany jako zwierzę święte i cenne, właścicielem pekińćzyka mógł być jedynie cesarz i jego rodzina. Z tego powodu w starożytnych Chinach ci, którzy ośmielili się ukraść lub zabić pekińczyka, podlegali karze śmierci.

W 1860 r., po zdobyciu Pałacu Letniego w Pekinie znaleziono kilka okazów, które przetrwały, pomimo tego, że z rozkazu cesarza wszystkie miały zostać zabite, by nie wpadły w ręce wroga. Pekińczyki te zostały przewiezione do Anglii, a jeden z nich podarowano królowej Wiktorii. Od tego czasu stały się bardzo popularne w całej Wielkiej Brytanii, która przez to dziś rości sobie prawo do miana drugiej, obok Chin, ojczyzny tej rasy.