Pekińczyk

Pekińczyk jest bardzo przywiązany do swojej rodziny, ale okazuje to stosunkowo rzadko. Zdarza się, że wskakuje na kolana swojego pana, dopominając się pieszczot, są to jednak sytuacje sporadyczne. Ma dość oziębły charakter i raczej zachowuje dystans. Aby zyskać jego miłość i zaufanie, należy od pierwszych dni jego pobytu w domu okazywać mu dużo uczucia i w ten sposób budować relację opartą na wzajemnym zaufaniu.

Spaniel pekiński jest małym, niezależnym uparciuchem, zabawa nie leży więc w jego naturze. Prawie nie zauważa dzieci, nie rozumie ich, więc nie będzie chętnie się z nimi bawił.

Pekińczyk jest psem bardzo spokojnym, wręcz stworzonym dla osób starszych lub prowadzących siedzący tryb życia, gdyż do prawidłowego rozwoju nie wymaga dużo ruchu.

Inteligencja tej chińskiej rasy przejawia się w jego umiejętności wymigiwania się od posłuszeństwa swojemu panu. Nie jest dobrym uczniem, ale z całą pewnością jest psem bardzo sprytnym.

Pekińczyk jest typowym psem do towarzystwa. Nie ma rozwiniętego instynktu drapieżcy i zdecydowanie nie nadaje się do żadnej pracy.

Pekińczyk zachowuje dystans wobec obcych. Miły i przyjacielski może być tylko wobec swego pana (a i wobec niego nie zawsze!). Z drugiej strony pies ten nie okaże się ani bojaźliwy, ani agresywny, jeśli od szczeniaka zapewni mu się odpowiednie wychowanie.

Pekińczyk to pies wyjątkowo niezależny. Prawdopodobnie jest największym samotnikiem spośród wszystkich przedstawicieli swojej kategorii. Uparty i bardzo pewny siebie, postępuje według własnego upodobania, nie czekając na zgodę swego pana. Jego obecność nie jest też mu też potrzebna do szczęścia.

Ze względu na swoją niezależną naturę, pekińczyk dobrze znosi samotność, co oczywiście nie oznacza, że powinno się go zostawiać na wiele godzin samego. Jak każdego psa, do dłuższych nieobecności właściciela należy go przyzwyczajać stopniowo, aby nie stały się one dla niego źródłem stresu czy niepokoju Pomocne okażą się smakołyki, kości do obgryzania i zabawki, którymi pies może się zająć, gdy zostanie sam w domu.

Posłuszeństwo niestety nie jest mocną stroną pekińczyka. Ma bardzo silny charakter i licząc na efekty w jego wychowaniu, należy się wykazać dużą dozą stanowczości połączonej z łagodnością. Szkolenie pekińczyka należy podjąć bardzo wcześnie, jeszcze w wieku szczenięcym i nie wolno wprowadzać do niego żadnych elementów przemocy. Te mogą nie tylko przyczynić się do utraty zaufania przez psa, ale również sprawić, że stanie się on agresywny. Ważne jest, by nie ulegać czułemu spojrzeniu pekińczyka, który może przymilać się do osób w swoim otoczeniu jedynie po to, by na koniec postawić na swoim. 

Nie można mu pozwalać na wszystko tylko dlatego, że jest mały. Nawet najmniejsze pieski mogą okazać się prawdziwymi diablątkami. Pekińczyk bywa skłonny do współpracy, jeśli jego wychowanie przebiega w sposób spójny, stanowczy, ale jednocześnie z poszanowaniem jego potrzeb. Aby pies nie nabrał złych nawyków, zaleca się, aby było ono przeprowadzane przez zawodowego trenera.

Spaniel pekiński nie jest bardzo rozmowny, ale gdy ktoś puka do drzwi, swoim szczekaniem wszczyna głośny alarm. Jeśli takie zachowanie nie jest pożądane przez właścicieli, można je ograniczyć poprzez odpowiednio ukierunkowane szkolenie. 

Pomimo swej dużej niezależności, te małe pieski nie mają skłonności do ucieczek. Dzieje się tak głównie dlatego, że z jednej strony nie potrzebują dużo ruchu, a z drugiej są zupełnie pozbawione instynktu drapieżcy.

Pekińczyk nie będzie powodował w domu żadnych szkód pod nieobecność pana, gdyż bardzo dobrze znosi samotność. Nie należy do psów, które z zapałem rozszarpią parę butów, by dać ujście nagromadzonej energii lub by odreagować stres.

Pekińczyk nie będzie kręcił nosem na pozostawione mu w misce jedzenie, nie będzie się też na nią żarłocznie rzucał. Z drugiej strony uwielbia smakołyki. Ważne jest, aby nie dawać mu ich zbyt często, w przeciwnym razie w procesie szkolenia mogą stracić swoje znaczenie pozytywnego wzmocnienia, bo pies zamiast widzieć w nich nagrodę za dobre zachowanie, będzie je uważał za coś, co mu się po prostu należy.

Spaniel pekiński jest typowym psem do towarzystwa. Mówi się, że jest odważny jak lew i niekiedy rzeczywiście zachowuje się dość lekkomyślnie, próbując pokazać «kto tu rządzi». Jest małym psem, który, nie zdając sobie z tego sprawy, lubi się uważać za najsilniejszego «w swoim stadzie». Choć nie jest typem psa stróżującego, który samym wyglądem odstraszy intruza, pekińczyk głośnym szczekaniem skutecznie zaalarmuje domowników o jego przybyciu.

Pekińczyk jest wręcz stworzony do życia w mieszkaniu. Do pełni szczęścia nie potrzebuje ani dużo przestrzeni, ani intensywnej aktywności fizycznej, idealnie czuje się więc w mieście.

Może dostosować się do życia na wsi, jednak nie jest to jego preferowane środowisko. Nie doceni domu z ogrodem. Przede wszystkim potrzebuje swojego miejsca w cieple domowego ogniska, gdzie będzie mógł spokojnie wypocząć. W żadnym wypadku nie może spać na zewnątrz, gdyż jego futerko pomimo swojej obfitości nie zapewnia mu dobrej ochrony przed niepogodą.

Jako idealny pies do towarzystwa pekińczyk jest typowym domatorem. Jest stworzony do życia w mieszkaniu i będzie czuł się dobrze bez dużej dawki codziennego ruchu.

Oczywiście jak każdy pies, pekińczyk potrzebuje przynajmniej dwóch spacerów dziennie, by rozprostować łapy, zaspokoić potrzebę kontaktu z innymi psami i rozwijania swoich wrodzonych umiejętności komunikowania się z nimi.

Przewożenie psa tak małego jak pekińczyk nie sprawia trudności, zwłaszcza jeśli od maleńkości jest przyzwyczajony do noszenia w torbie.

Dużym ułatwieniem będzie odpowiednie szkolenie psa przynajmniej w zakresie chodzenia na smyczy i przyjmowania nieruchomej pozycji (w każdych okolicznościach), dzięki któremu dobrze zniesie zmiany otoczenia.

Jeśli szczeniak pekińczyka wychowuje się razem z kotem, będzie znosił jego towarzystwo, ale nigdy nie zostaną dobrymi kumplami.

Pomimo tego, że pekińczyk jest z natury chłodny i zdystansowany, zdarza mu się uczestniczyć w psich bójkach, w których próbuje walczyć z psami dużo większymi od siebie, gdyż nie zdaje sobie sprawy ze swojej niewielkiej masy.

Od jego pierwszych dni należy stopniowo, ale regularnie i nieprzerwanie aranżować jego spotkania z innymi psami, aby mógł rozwinąć swoje naturalne wrodzone umiejętności komunikowania z nimi. Pekińczyk jest samotnikiem, bywa także zaborczy, przez co mieszkanie pod jednym dachem dwóch psów tej rasy może prowadzić do konfliktów, nie jest ono jednak niemożliwe.

Jeśli rodzice rozważają adopcję psa, który byłby dobrym towarzyszem dla ich dzieci, nie powinni decydować się na pekińczyka. Psy tej rasy często dzieci nie zauważają, w najlepszym razie okazują im bardzo mało uwagi.

Spokojny, zrównoważony, o niewielkich potrzebach ruchowych pekińczyk jest idealnym psem dla osób starszych lub prowadzących siedzący tryb życia. Należy jednak zadbać o to, by przyswoił główne zasady życia w domu.

Bez odpowiedniego wychowania i podstawowej socjalizacji pekińczyk może stać się dość problematycznym towarzyszem życia.

Pekińczyk może się okazać psem sympatycznym, ale tylko wobec właścicieli, którzy będą świadomi jego trudnego charakteru. Nie każdy może być jego opiekunem, ale powinien sprawdzić się jako towarzysz życia bezdzietnych par, osób samotnych, starszych i/lub prowadzących siedzący tryb życia.