Poszukując czworonoga do rodziny z dziećmi czy dla osoby starszej, przede wszystkim wracamy uwagę na to, aby była to łagodna, spokojna rasa psów.
O ile nie trudno rozszyfrować hasło „łagodna rasa psów”, bowiem pod nim kryją się oczywiście psy nieagresywne, o tyle z interpretacją określenia „spokojne psy” czasem mamy problem i możemy wpaść w pułapkę.
Spokojne rasy psów – co to właściwie znaczy?
W czym rzecz? Otóż w tym, że każdy pies, bez względu na rasę, wymaga poświęcenia mu uwagi i zaspokojenia wszystkich potrzeb – zarówno tych najbardziej podstawowych, jak i wyższego rzędu. W tym kontekście nie ma psów zupełnie „bezobsługowych”.
Nawet z natury najspokojniejsze psy zaczną wykazywać niepożądane zachowania (m.in. nadmierna wokalizacja, niszczenie przedmiotów etc.), jeśli nie będą właściwie socjalizowane, szkolone już od pierwszych tygodni życia i otoczone należytą opieką. Istnieją jednak różne rasy czworonożnych przyjaciół i część z nich może sprawdzić się w roli doskonałych towarzyszy dla rodziny oraz osób starszych. Co to za rasy?
Spokojne psy – rasy małe
Mops
Mopsy , zaklasyfikowane do grupy psów do towarzystwa, od początku pełniły właśnie taką rolę. To rasa bardzo stara, która liczy nie mniej niż 1000 lat. Wywodzące się z Chin pieski cieszyły się szczególnymi względami chińskich władców.
Co ciekawe – i przerażające jednocześnie – dawniej hodowla mopsów poza pałacem cesarskim była surowo zabroniona. Karą za nielegalną hodowlę i posiadanie psów tej rasy była śmierć! Świat poznał te sympatyczne stworzenia dzięki Brytyjczykom, którzy przywieźli mopsy do Europy podczas jednej ze swoich wypraw.
Mopsy to spokojne psy domowe, typowe kanapowce, które uwielbiają pieszczoty i ciągły kontakt ze swoim opiekunem. Bardzo źle znoszą samotność, zatem na pewno nie są dobrym wyborem dla osób zapracowanych.
Choć lubią się bawić, nie są to czworonogi wybitnie aktywne i nie potrzebują sporej dawki ruchu. W zupełności wystarczy im spokojny spacer, a ewentualną nadwyżkę energii z powodzeniem mogą spożytkować w trakcie zabaw domowych. Pielęgnacja mopsa nie jest trudna i czasochłonna, trzeba jednak zwrócić uwagę na jego pyszczek i każdego dnia pielęgnować zmarszczki – powinny być zawsze suche i czyste. To świetne psy dla początkujących.
Szpic miniaturowy
Szpic miniaturowy , nazywany też pomeranianem, to rasa, której początki sięgają… epoki kamienia! Wywodzi się najprawdopodobniej z historycznej krainy Pomorza (Pomeranii), która obejmowała tereny Polski i Niemiec.
Szpic miniaturowy to kolejna świetna propozycja dla domatorów i osób mało aktywnych. To niezwykle wesoły, ruchliwy, chętny do zabawy i oddany maluch (waży zaledwie 2-3 kg!), który jednak nie wymaga wielu ćwiczeń i bardzo długich spacerów.
Kocha towarzystwo człowieka i źle znosi samotność – wówczas jest szczekliwy (może bardzo głośno i długo szczekać), co jego właścicielowi raczej nie przysporzy sympatii wśród sąsiadów. Piesek, ze względu na swoje niewielkie rozmiary, jest bardzo kruchy i delikatny, dlatego nie nadaje się dla rodzin z małymi dziećmi, które przez przypadek mogłyby mu zrobić krzywdę.
Chihuahua
Chihuahua jest najstarszą rasą Ameryki Północnej. Jej początki są związane ze starożytnymi władcami azteckimi i ich psami o nazwie techichi – przodkami współczesnej rasy. Co ciekawe, techichi ponoć charakteryzowały się tym, że.. nie szczekały. Tymczasem chihuahua, podobnie jak poprzednik, potrafi długo i głośno szczekać, zwłaszcza jeśli jest znudzony, sfrustrowany i samotny. Istnieją dwie odmiany rasy – długowłosa i krótkowłosa.
Chihuahua to kolejny miniaturowy piesek (osiąga wagę maksymalnie 3 kg), który jest dobrym towarzyszem dla osób starszych i niezbyt aktywnych. Lubi spacery i potrzebuje ich, ale owa potrzeba ruchu i ćwiczeń jest niewielka.
Mocno przywiązuje się do właściciela i uwielbia spędzać z nim czas – najlepiej na jego kolanach. Z powodzeniem może mieszkać w bloku, nawet w małym mieszkaniu. Dobrze toleruje upały, ale bardzo źle znosi chłody, zatem w okresie jesiennym i zimowym ubranko dla tego malca jest konieczne. Rasa ta rzadko choruje, a pielęgnacja nie jest wymagająca – ogranicza się do kilkuminutowego czesana raz na parę dni.
Lhasa apso
Lhasa apso, jedna z najstarszych ras psów na świecie, to czworonogi o długiej i bardzo wyjątkowej historii.
Pochodzą z Tybetu, gdzie przez wieki były czczone, bowiem wierzono, że są wcieleniem… zmarłych mnichów! W związku z tym należało je szanować w sposób szczególny. Zabronione było zarówno kupowanie, jak i sprzedawanie psów tej rasy. Można było jednak podarować je komuś, a to oznaczało najwyższy zaszczyt.
Lhasa apso długi czas żyły wyłącznie w buddyjskich świątyniach, później także w otoczeniu arystokratów. W Europie pojawiły się dopiero w pierwszej połowie XX wieku. Pierwszy pies tej rasy trafił do Polski w latach 70 ubiegłego wieku. Przywiozła go z Nepalu słynna polska himalaistka – Wanda Rutkiewicz.
Lhasa apso nie jest jeszcze szczególnie popularną w Polsce rasą. Psiaki tej starej tybetańskiej rasy często mylone są m.in. z shih tzu. Są energiczne, wesołe i chętne do zabawy, ale nie wymagają wysokiej aktywności i ćwiczeń.
Wystarczy dłuższy spacer, w czasie którego będą mogły węszyć i poznać okolicę. Nie znoszą nudy i samotności – stają się wówczas hałaśliwe. Mocno przywiązują się do właściciela, uwielbiają głaskanie i przesiadywanie na jego kolanach. Psa trzeba dość często czesać, bo ma długą sierść, która może się kołtunić. Ze względu na to, że szata nie posiada podszerstka, pies nie linieje.
Spokojne psy – rasy średnie
Buldog francuski
Buldog francuski jak sama nazwa wskazuje, rzeczywiście powstał we Francji, ale w jego żyłach płynie krew… angielska! Rasa powstała w wyniku krzyżówki buldoga angielskiego i najprawdopodobniej teriera w typie współczesnego boston teriera. Pierwsze psy pojawiły się we Francji wraz z tkaczami angielskimi, który wyemigrowali w poszukiwaniu pracy w okresie rewolucji przemysłowej w Anglii.
.jpeg)
Buldogi francuskie to zdecydowanie łagodna rasa psów, wprost idealna dla osób niezbyt aktywnych, w tym dla osób starszych. Oczywiście potrzebuje ona ruchu, ale w stopniu umiarkowanym. Dobrze wychowany psiak tej rasy jest bardzo zrównoważonym towarzyszem, wykazującym przyjazny stosunek zarówno do psów, jak i innych zwierząt. Ten przyjacielski kanapowiec na pewno nie jest dobrym wyborem dla kogoś, kto planuje częste i długie pobyty poza domem.
Chow chow
Chow chow to bardzo stara rasa, która liczy co najmniej 2000 lat. Wywodzi się z Mongolii. W okresie starożytnym wierzono, że psy te przynoszą szczęście i przepędzają złe duchy. W związku z tym pełniły rolę m.in. stróżów świątyń. Później wykorzystywane były także m.in. do polowań na niedźwiedzie. Jednym z najsłynniejszych właścicieli psa tej rasy był sam Sigmund Freud.
Chow chow, choć to rasa pierwotna, początkowo stróżująca i myśliwska, obecnie pełni rolę typowych kanapowców, doskonale nadających się na towarzyszy zagorzałych domatorów. Oczywiście, jak każdy pies, również potrzebuje codziennych spacerów. Nie powinny one być jednak szczególnie intensywne.
Te spokojne psy nie przepadają za nauką, bywają uparte i nie są szczególnie podatne na szkolenie, co rzecz jasna nie oznacza, że całkowicie należy go zaniechać! Niemniej posłuszeństwo w podstawowym zakresie w zupełności wystarczy, by stworzyć szczęśliwy związek z tym psem. Potencjalny właściciel musi też być świadomy tego, że chow chow nie jest miłośnikiem przytulania – nie przepada za pieszczotami i raczej nie jest chętny do okazywania uczuć.
Pielęgnacja przedstawicieli tej rasy nie jest trudna, ale może być czasochłonna i wymaga codziennego szczotkowania – zwłaszcza w okresie linienia, bo gubi on sierść dość intensywnie.
Cavalier king charles spaniel
Cavalier king charles spaniel to stara rasa, pochodząca najprawdopodobniej od hiszpańskich i francuskich płochaczy, bardzo popularna już w XVI wieku. Cavalier, jako pies do towarzystwa, ceniony był przede wszystkim w Anglii.
Posiadaczami i miłośnikami rasy byli m.in. Karol II, królowa Szkotów Maria Stuart czy królowa Anglii i Irlandii Elżbieta I. W późniejszym okresie, ze względu na wzrost zainteresowania takimi rasami jak m.in. chin japoński czy mops, zaczęto eksperymentować z wyglądem cavaliera, aby także u niego uzyskać jak najbardziej spłaszczoną kufę. Sytuacja zmieniła się w pierwszej połowie XX wieku, gdy rozpoczęto starania o przywrócenie pierwotnego wyglądu, co się ostatecznie udało.
Ten średnich rozmiarów czworonóg cechuje się długą, jedwabistą i miękką w dotyku szatą. Wymaga ona regularnej pielęgnacji. Jej zaniechanie może doprowadzić m.in. do tworzenia trudnych do usunięcia kołtunów. Cavalier jest typowym psem do towarzystwa. Mocno przywiązuje się do najbliższych i źle znosi długie okresy samotności. Dobrze odnajduje się w rodzinach z dziećmi.
Choć nie jest typem sportowca – jak każdy pies – nie pogardzi odpowiednią dawką aktywności fizycznej na świeżym powietrzu. Spaniel ten uwielbia zabawę, jest psem wesołym, oddanym i przyjaźnie nastawionym do wszystkich – oczywiście pod warunkiem, że jest prawidłowo wychowywany i socjalizowany od okresu szczenięcego.
Spokojne psy – rasy duże
Golden retriever
Wiele osób zapewne dziwi umieszczenie poczciwego, popularnego golden retrievera w zestawieniu spokojnych psich ras. Owszem, jest to rasa energiczna, uwielbiająca aktywnie spędzać czas na świeżym powietrzu, głównie na pływaniu i oczywiście aportowaniu, ale… Po kolei! Początki rasy sięgają końca XIX wieku. Pierwotnie psy te wykorzystywane były w myślistwie, ale szybko dostrzeżono ich potencjał na wielu innych polach.
Obecnie goldeny spełniają się przede wszystkim jako psy rodzinne, ratownicze, policyjne, a także jako psy towarzyszące osobom niepełnosprawnym. Choć to energiczne, bardzo wesołe czworonogi, stworzą udany związek z dziećmi i osobami starszymi.
Są bowiem wyjątkowo posłuszne, inteligentne, nastawione na współpracę z człowiekiem i ponad wszystko przyjazne, otwarte na ludzi, inne psy i koty. Właściwie wychowywane od początku, są spokojnymi i zrównoważonymi kompanami – oczywiście pod warunkiem, że ich naturalne potrzeby będą zaspokajane.
Berneński pies pasterski
Berneński pies pasterski to rasa o bardzo starym rodowodzie. Znaleziska archeologiczne sugerują, że psy zbliżone wyglądem do współczesnych berneńczyków żyły na obszarze Szwajcarii już kilka tysięcy lat temu.
Pierwotnie psy te wykorzystywane były głównie do stróżowania i zaganiania zwierząt gospodarskich, ale spełniały się również m.in. jako psy zaprzęgowe. Ze względu na nagły wzrost zainteresowania psami św. Bernarda, czyli bernardynami, berneńczyki w pewnym momencie przestały cieszyć się dużą popularnością, w efekcie czego rasa niemal wyginęła. Jej ratowanie rozpoczęto początkiem XX wieku.
„Trójkolorowy pies”, jak bywa nazywany berneński pies pasterski, jest bardzo inteligentnym, spokojnym, łagodnym i niesamowicie przyjaźnie nastawionym do ludzi stworzeniem. Jak każdy czworonóg, potrzebuje aktywności, ale nie jest to pies o zacięciu sportowym, dlatego sprawdzi się jako towarzysz rodziny z dziećmi i osób starszych.
Trzeba jednak pamiętać, że berneńczyk ma wrażliwą psychikę, jest bardzo społeczny i wymaga bliskiego kontaktu z opiekunem. Pozostawiony sam sobie, sfrustrowany i znudzony, może poczynić szkody materialne i – co gorsza – nabawić się lęku i innych problemów behawioralnych.
Nowofundland
Nowofundland to wyjątkowy molos w typie górskim. Nazywany jest m.in. wodołazem i nowofunlandczykiem, a potocznie „funkiem”. Jak można się domyślić, ojczyzną tego dużego psa jest prawdopodobnie Nowa Fundlandia. „Prawdopodobnie”, gdyż jest to rasa stara, licząca co najmniej 1000 lat.
Pierwotnie nowofundlandy wykorzystywane były do pracy przez rybaków, głównie jako psy pociągowe. Obecnie pracują m.in. jako psy ratownicze, w tym lawinowe. Ich charakterystyczną cechą jest błona pławna między palcami.
Wodołazy to czworonogi wyjątkowo przyjazne, cierpliwe, łagodne i – wbrew pozorom i ogromnym gabarytom – naprawdę delikatne w stosunku do ludzi i zwierząt. Są też odważne, towarzyskie, inteligentne, łatwo i szybko przyswajają nowe umiejętności i potrafią się dostosować do określonych warunków. Ze względu na swoje ogromne zalety psy tej rasy zyskują coraz większe zainteresowanie jako psy rodzinne.
Spokojne rasy psów - podsumowanie
Przyszły opiekun psa powinien mieć świadomość tego, że każdy czworonóg potrzebuje określonej dawki ruchu, zabawy i stymulacji umysłowej. Nie istnieje bowiem rasa, która nie wymaga nic ponad pięciominutowy spacer wokół osiedla, miskę strawy i całodzienne leżenie u stóp właściciela. Decydując się na psa, należy przygotować się na wyzwania, jakie niesie za sobą posiadanie zwierzęcia.
Istnieją jednak psy spokojne, mniej aktywne, niewymagające intensywnej pracy – to właśnie one powinny znaleźć się w obszarze zainteresowań rodzin z dziećmi i osób starszych. Warto szukać rasy wymarzonej, idealnej dla siebie, bo istnieje ich znacznie więcej niż tylko poczciwy owczarek niemiecki czy labrador. Choć są to psy o wspaniałym usposobieniu, niekoniecznie będą dobre właśnie dla Ciebie!
