Lhasa apso

Lhasa apso to niewielki pies ozdobny, dobrze zbudowany i odporny, o łagodnym charakterze i dużej wrażliwości, dzięki której świetnie odnajdzie się u boku każdego właściciela, niezależnie od preferowanego przez niego trybu życia. Jest serdeczny i lubi zabawę, sprawdzi się więc jako pupil dla dzieci, a jego spokojny i zrównoważony charakter predysponuje go również do roli towarzysza życia osób starszych.

Sierść jest długa. 

Sierść psów lhasa apso jest dwuwartswowa z włosem okrywowym dość długim, ciężkim, prostym, twardym, nie wełnistym i nie jedwabistym oraz z grubym podszerstkiem, który nadaje sylwetce psa masywny wygląd.

Oczy są ciemne.

Lhasa apso to mały pies o wydłużonej sylwetce, dość zwinny pomimo niskiego i masywnego tułowia. Głowa jest duża z obfitym owłosieniem opadającym na oczy oraz bujną brodą i wąsami. Czaszka, dość prosta, nieznacznie zwęża się za oczami. Średniej wielkości oczy nie są ani wyłupiaste, ani zapadnięte. Uszy wiszące mają obfite frędzle. Długość tułowia jest większa od wysokości psa w kłębie. Ogon, noszony nad grzbietem, ma również bogate owłosienie oraz czasami załamanie na końcu. Kończyny są krótkie, proste i mocne, obficie owłosione.

Lhasa apso mocno przywiązuje się do swojej rodziny. Jest wspaniałym towarzyszem życia, stróżem swoich bliskich, których pragnie zadowalać na każdym kroku.

Lhasa apso jest małym, serdecznym, żywotnym psem, który lubi się bawić i spędzać czas z dziećmi.

Lhasa apso sprawia wrażenie wesołego pieska i choć jest nim w istocie, w jego charakterze leży także spokój i pogoda ducha, dzięki którym będzie wspaniałym towarzyszem życia dla osób starszych.

Lhasa apso, żywiołowy i łagodny zarazem, posiada liczne zdolności, dzięki którym łatwo się uczy, a jego szkolenie nie sprawia większych trudności. Jest mądrym psem, co odzwierciedla fakt, że z łatwością przystosowuje się do każdego rodzaju otoczenia i do trybu życia każdego właściciela.

Niegdyś uważano, że lhasa apso należy do grupy terierów, czyli psów myśliwskich. Dość szybko zaklasyfikowano go do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa m.in. z uwagi na jego słabo rozwinięty instynkt drapieżcy.

Wobec nieznajomych lhasa apso zachowuje dystans, jest wręcz nieufny i zawsze ostrzega domowników o ich przybyciu. Z drugiej strony dość szybko zaprzyjaźni się z nowopoznaną osobą, jeśli nabierze do niej zaufania. Potrafi odróżnić mile widzianego gościa od nieproszonego intruza.

Niegdyś jednym z głównym zadań psów lhasa apso było ostrzeganie przed niebezpieczeństwem i do dziś wykazują pod tym względem dużą inicjatywę. W charakterze lhasy apso leży działanie pod wpływem intuicji i impulsu, które nie zawsze pozostaje w zgodzie z wolą jego właściciela. Jest jednym z nielicznych psów ozdobnych i do towarzystwa, które nie są ślepo posłuszne swemu panu.

Ten mały domowy piesek może zostawać sam w domu w ciągu dnia i samotność znosi dość dobrze, o ile jego pan zadba o regularne spacery z pupilem przed i po każdej dłuższej nieobecności.

Pochodzący z Tybetu lhasa apso jest psem wrażliwym, inteligentnym, ale czasem rozkojarzonym, przez co wymaga odpowiedniego szkolenia. Aby nie nabrał złych nawyków, szczeniak lhasa apso już od pierwszych dni w nowym domu powinien być zaznajamiany z obowiązującymi w nim zasadami.

Ze względu na to, że jest małym, rozkosznym pupilem, często na dużo mu się pozwala, zaniedbując jednocześnie jego wychowanie. Należy jednak pamiętać, że podobnie jak ich więksi kuzyni, małe pieski również potrzebują stanowczego i spójnego szkolenia.

Pracę z lhasa apso należy podjąć odpowiednio wcześnie, pamiętając o tym, że najszybciej przyswoi on podstawowe zasady przy krótszych, lecz częstszych i regularnych lekcjach. Aby osiągnąć najlepsze efekty w procesie szkolenia, jego pan powinien być konsekwentny i pewny siebie.

Ten tybetański piesek zwany jest również “Apso Seng Kye”, co oznacza “psa wartowniczego ryczącego jak lew”. Rzeczywiście aż trudno uwierzyć, że tak małe stworzenie może tak donośnie szczekać. Ponadto szczeka w sposób charakterystyczny i bez żadnej nieśmiałości, byleby tylko przestrzec swoją rodzinę przed ewentualnym niebezpieczeństwem.

Lhasa apso to bardziej pies stróżujący (na ile pozwalają mu jego warunki fizyczne) niż łowiecki, dlatego bardzo rzadko wybiera się na samotne przechadzki. Zdecyduje się na nie tylko, jeśli jego spacery z panem będą zbyt rzadkie lub zbyt krótkie, albo jeśli odezwie się w nim instynkt odkrywcy i zechce zbadać teren poza już znajomym najbliższym otoczeniem.

Bardzo dobrze znosi samotność, lhasa apso nie będzie więc powodował w domu szkód pod nieobecność pana, gdyż toleruje ją ze stoickim spokojem, oczywiście w granicach rozsądku. Szkody mogą powodować szczeniaki lhapsa aso, ale są to sytuacje sporadyczne.

Ten piesek do towarzystwa nie będzie ukrywał swojego zadowolenia, gdy zostanie nagrodzony przysmakiem za właściwe zachowanie. W procesie szkolenia drobne frykasy będą dobrym wzmocnieniem motywującym psa, który bywa uparty.

Lhasa apso jest psem do towarzystwa, który dobrze sprawdzi się w roli stróża alarmującego o zbliżającym się intruzie poprzez głośnie szczekanie. Przez wieki był wykorzystywany w swoim kraju pochodzenia jako pies « ostrzegający », który uprzedzał swoich czworonożnych kolegów – mastify tybetańskie, trzymane jako psy obronne – o zbliżającym się niebezpieczeństwie.

Ten mały tybetański piesek jest idealnym kandydatem na pierwszego czworonoga w rodzinie. Łagodny charakter lhasa apso sprawia, że łatwo dostosowuje się do rytmu życia każdego właściciela. Nauczony jasnych i spójnych zasad panujących w domu, nie będzie sprawiał większych problemów swoim zachowaniem, jeśli pan zaspokoi wszystkie jego potrzeby.

Lhasa apso jest pieskiem domowym, który bardzo dobrze czuje się zarówno w mieście jak i na wsi. Potrafi dostosować się do różnych warunków życia. Jest wytrzymały i dzięki temu może mieszkać zarówno w domu przy rodzinie, jak i na zewnątrz, ale należy pamiętać, że ten pies, choć dość niezależny, potrzebuje regularnego kontaktu z człowiekiem. Lhasa apso będzie szczęśliwy zarówno w domu z ogrodem jak i w mieszkaniu, jednak niezależnie od miejsca i trybu życia właściciela ten powinien zadbać o codzienne spacery ze swoim pupilem, by zaspokoić jego potrzeby ruchowe. 

Lhasa apso nie jest wielkim sportowcem i intensywny wysiłek nie jest niezbędny do jego prawidłowego rozwoju. Bez problemu może jednak podjąć różne aktywności fizyczne, gdyż jest z natury wytrzymały i odporny. Nawet jeśli nie został stworzony do wyczynowego sportu, lhasa apso pozostaje psem aktywnym, który lubi czuć się potrzebnym i potrafi pokazać się od tej strony osobom, które napotka na swej drodze. Do utrzymania równowagi fizycznej i psychicznej wystarczają mu codzienne spacery, ale na pewno doceni zajęcia, które zapewnią mu dodatkowe bodźce umysłowe takie jak taniec (dog-dancing), stymulujące i zajmujące zabawy np. w szukanie smakołyków i inne.

Lhasa apso jest psem małym i wytrzymałym, może więc towarzyszyć swojemu panu w podróży bez większego problemu, głównie dzięki swojej niewielkiej masie. Utrudnieniem może być zaniedbanie wczesnej socjalizacji psa. Już od szczeniaka należy wdrażać podstawy wychowania, które będą pożądane m.in. w jego przewożeniu (chodzenie na smyczy bez ciągnięcia, przybieranie nieruchomej pozycji, reagowanie na przywoływanie itp.)

Co do zasady lhasa apso bez problemu akceptuje inne zwierzęta w swoim otoczeniu, w tym koty. Ich wzajemne relacje będą najlepsze, jeśli wychowują się razem pod jednym dachem.

Wobec innych psów lhasa apso będzie nastawiony przyjaźnie, o ile jego właściciel zadba o jego socjalizację na odpowiednim poziomie. Powinien ją rozpocząć wcześnie, najlepiej przed trzecim miesiącem życia szczeniaka, aby wzmocnić jego naturalne instynkty ułatwiające komunikację z innymi psami. Pomimo swojej niewielkiej postury lhasa apso nie boi się niczego i lubi dyktować własne warunki. Aranżując jego spotkania z innymi psami, należy brać pod uwagę takich czworonożnych kolegów, którzy będą to akceptować.

Lhasa apso sprawdzi się jako pupil dzieci, z którymi zazwyczaj lubi się bawić. Należy jednak pamiętać, że jego cierpliwość ma granice, zwłaszcza jeśli najmłodsi traktują go jak lalkę z długimi włosami. By uniknąć przykrych sytuacji, dzieci powinny nauczyć się zasad postępowania z psem. Muszą zrozumieć, że psa trzeba zostawić w spokoju, gdy jest w swoim koszyku oraz że nie wolno mu się naprzykrzać (nawet « tylko dla zabawy»). Muszą też nauczyć się czytać sygnały, którymi pies ostrzega przed zbyt dużą poufałością, takie jak warczenie, ziewanie, lizanie nosa, stroszenie sierści, « uśmiech » itp.

Lhasa apso jest psem spokojnym i serdecznym, będzie miłym towarzyszem osób starszych. Jego pan powinien być jednak sprawny fizycznie na tyle, by zapewnić mu przynajmniej dwa spacery dziennie. W przeciwnym razie musi mieć możliwość skorzystania z pomocy innych w tym zakresie.

Utrata sierści jest umiarkowana, ale nasila się podczas okresów linienia, które występują dwa razy w roku: na wiosnę i na jesieni. W tym czasie należy poświęcić więcej czasu pielęgnacji psa i z większą częstotliwością niż zazwyczaj usuwać martwy włos.

Długość życia lhasa apso to około 16 lat.

Lhasa apso jest bardzo wytrzymały i może przetrwać w bardzo niskich temperaturach, w czym pomaga mu gęste futerko.

Lhasa apso jest psem wytrzymałym, mocnej budowy i upały nadmiernie mu nie dokuczają, o ile ma zapewniony swobodny dostęp do wody i do zacienionego miejsca, gdzie może odpocząć.

Bogate owłosienie tego psa chroni go przed zimnem, w związku z czym lhasa apso dobrze znosi mróz i inne niesprzyjające warunki pogodowe, niemniej jednak w okresie zimowym czas najchętniej spędza w ciepłym i wygodnym domu.

Aby ten mocny, ale jednak wrażliwy piesek uniknął problemów zdrowotnych, należy ograniczać mu dostęp do przekąsek między posiłkami oraz do resztek ze stołu domowników.

• Postępująca atrofia siatkówki
• Wrodzone wodogłowie (hydrocefalia) 
• Entropium (podwinięcie powieki)

Rasa lhasa aso rozwinęła się w klasztorach buddyjskich i w wioskach otaczających święte miasto Lhassa. Ta bardzo stara rasa dopiero niedawno rozprzestrzeniła się w Europie (w Anglii w latach dwudziestych), ale bardzo szybko zyskała popularność. Jest krzyżówką teriera tybetańskiego i spaniela tybetańskiego. Chińczycy uważali, że przynosi szczęście, w związku z tym w Europie przylgnął do niej przydomek « pies – talizman ».

Klub rasy lhasa apso powstał w Wielkiej Brytanii w 1933 r. Początkowo psy te zaliczano do grupy terierów, ale w 1955 r. Amerykański Klub Kynologiczny (American Kennel Club) usunął je z grupy psów pracujących i ostatecznie zaklasyfikował jako psy do towarzystwa.