Bolończyk

Maść jest czysto biała (dopuszczalne odcienie kości słoniowej). 

Szata jest długa, puszysta, nigdy nie leżąca płasko, układająca się w długie kosmyki.

Oczy są koloru ciemnej ochry. 

Bolończyk to mały i uroczy pies. Jego tułów można wpisać w kwadrat. Czaszka jest nieco owalna, zwężająca się w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części, dłuższa niż kufa. Stop dość wyraźnie zaznaczony. Oczy są duże, szeroko otwarte, o żywym i inteligentnym wyrazie. Uszy wysoko osadzone i wiszące. Kończyny są proste. Ogon osadzony jest w przedłużeniu zadu i noszony zagięty nad grzbietem.

To pełen życia pies, który potrafi dawać, nie oczekując nic w zamian. Jest niezwykle oddany rodzinie i potrzebuje stałego kontaktu z jej członkami. 

Bolończyk ma zawsze dobry humor i chętnie weźmie udział w zabawie, ale potrafi zachowywać się bardzo spokojnie, gdy zorientuje się, że jego pan nie ma dla niego czasu.

Mimo żywego usposobienia pies potrafi zachowywać się niezwykle spokojnie, przez co doskonale nadaje się dla osób prowadzących siedzący tryb życia. 

Bolończyk jest niezwykle bystry i inteligentny. Łatwo się uczy i przy odpowiednim treningu zdolny jest do wielu rzeczy. 

Pies ten pozbawiony jest instynktu drapieżnika.

To towarzyski zwierzak, bardziej jednak zdystansowany niż jego kuzyni, maltańczyk i hawańczyk. 

Bolończyk to głównie pies ozdobny i do towarzystwa, potrzebuje więc stałego kontaktu z człowiekiem.

Jeśli szczeniaka jak najwcześniej przyzwyczaimy do spokojnego znoszenia nieobecności właścicieli, poradzi sobie z samotnością.

Bolończyka łatwo i przyjemnie się szkoli, o ile traktujemy go jak psa, a nie maskotkę. 

Bolończyk to świetny pies alarmujący.

Bolończyk nie jest poszukiwaczem przygód, woli spokój u boku swojego pana.

Jeśli zostawiamy psa samego na zbyt długo i nie przyzwyczaimy go do samotności za pomocą pozytywnych metod, może się on zachowywać nieodpowiednio. 

Bolończyk nie jest zbyt łakomy, ale ucieszy się ze smakołyka w nagrodę za dobre zachowanie.

Ze względu na swój zupełnie nieodstraszający wygląd, radość życia i chęć kontaktu pies ten nie sprawdzi się jako stróż. Jednak ogromne przywiązanie do rodziny sprawia, że może służyć jako pies alarmujący.

To świetny wybór dla nowicjuszy, bo bolończyk jest spokojny, zrównoważony, posłuszny i niezwykle wesoły. 

Rasa ta nadaje się wyłącznie do mieszkania wewnątrz. Bolończyk może żyć na wsi, ale nie w ogrodzie. Doskonale dostosowuje się do życia w mieszkaniu.

Ze względu na niewielkie rozmiary bolończyk zadowoli się niewielką ilością ruchu. Wystarczą mu dwa, trzy spacery dziennie i zabawy w domu, dzięki którym zachowa czujność.

Dzięki małym gabarytom oraz towarzyskiemu i spokojnemu usposobieniu bolończyk może bez problemu podróżować ze swoim panem, zarówno samochodem, jak i środkami publicznego transportu, samolotem czy rowerem.

By współżycie przebiegało bez problemów, szczeniak musi być od małego przyzwyczajany do innego gatunku.

Jeśli zapewnimy naszemu pupilowi odpowiednią socjalizację, będzie umiał dogadać się ze swoimi współbraćmi. Nie powinniśmy brać go na ręce za każdym razem, gdy zbliża się inny pies.

To doskonały towarzysz dla dzieci, z którymi uwielbia spędzać czas, jeśli traktują go one z szacunkiem. 

Pies ten ma spokojną i refleksyjną naturę, świetnie sprawdzi się więc jako towarzysz starszych osób.

Utrata sierści jest niewielka.

Długość życia bolończyka to ok. 13 lat. 

W celu zachowania rasy hodowcy zmuszeni byli do prowadzenia chowu wsobnego (inbred), co zawsze powoduje pewne zaburzenia genetyczne. Z czasem sytuacja się poprawiła i dzisiejsze bolończyki są wytrzymałe i długowieczne.

Psa należy chronić przed upałem, zwłaszcza by uniknąć udaru cieplnego (który często zdarza się u ras o białej sierści).

Bolończyk jest bardzo wrażliwy na niskie temperatury, nie powinien żyć na zewnątrz.

Rasa ta ma skłonność do tycia, należy więc zadbać o zbilansowaną dietę uzależnioną od codziennej ilości ruchu naszego pupila.

-    zwichnięcie rzepki,
-    dwurzędność rzęs,
-    otyłość.
 

Pochodzenie rasy otoczone jest tajemnicą, wiadomo jedynie, że jest ona bardzo stara. Nazwa pochodzi od włoskiego miasta Bolonia, bo pies ten jest bardzo popularny w tym regionie, nie wiemy jednak, skąd dokładnie pochodzi. W okresie Renesansu był niezwykle popularny na europejskich dworach i traktowany jako wartościowy prezent, często wręczany przez królów i szlachtę. We współczesnych czasach rasa była zagrożona wyginięciem, ocaliło ją kilku pasjonatów. Nie jest jednak jeszcze zbyt rozpowszechniona.